Nigh, nAIgh, snapt u, of moet de computer het nog één laatste keer uitleggen?

De beste boeken en films over AI zijn niet de post-apocalyptische sci-fi-verhalen want in die scripts gloort, omringd door robots, ruimtereizen en glanzend geolied wapentuig, altijd hoop. En hoop doet vooruitzien. Maar daarvoor moet alle hoop eerst sterven en op die dystopische drempel staan we nu, globaal gezien op de tijdlijn van de mens. De scripts daarvoor zitten verwerkt in de recensies van het huidige leven op aarde, dat zich ergens in het interbellum tussen postmodernisme en post-kapitalisme bevindt, en het meeste menselijke leven op aarde is oud genoeg om de hele tijdlijn tot hier bewust beleefd te hebben. Sowieso de meeste lezers dezes.

De afgelopen vijftien jaar, pak 'm beet sinds de eerste iPhone, waren algoritmes het dichtste dat de mens bij een vorm van Artificial Intelligence voor brede toepassing kwam. Vijftien jaar later en de mens is een stap terug naar aap-status gedevolueerd, daaps kwijlend boven kleine schermpjes die jachtig oplichten voor endorfineshots in een virtuele omgeving, terwijl we in de echte wereld beginnen te vergeten welk gevoel hoort bij wat er tussen onze benen bungelt, of gevouwen zit.

Designer drugs voor elke gelegenheid, een app voor iedere acute bestellings-opwelling, virtuele 'vrienden' op veilige digitale afstand waar we desondanks de hele dag langs scrollen want zodra het scherm donker wordt, sluipen eenzaamheid, angst en paranoia het brein binnen. Over wat er fysiek tussen de benen zit, maar emotioneel niet klikt met het brein. Agenda's van trans tot WEF, over het nakende einde van de mensheid, de planeet misschien wel. Over dekentjes van stikstof, hamburgers van meelwormen, nucleaire fall-out en hoe laat begint de Derde Wereldoorlog? Als je iemand anders de schuld kunt geven, slaap je zelf misschien beter. Even zien of er nog iemand online is...

Big Tech bouwde een keten van trechters, onze schijnvrije geesten laten zich er gewillig doorheen glijden en aan het uiteinde van ieder tuitje ben je een ideologisch vormpje van het Ene dat zich luidkeels afzet tegen een ideologisch vormpje van het Andere, om het gevoel te hebben dat je in je eentje toch onderdeel bent van een in-group. Nihilisme, cosmetisch verpakt als idealisme, in de markt gezet als een publiek moralisme, klinkt het aan het einde van de keten als de ultieme liberale consequentie: het luidkeelse narcisme van de kleinste minderheid, het individu - dat cognitieve kortsluiting maakt omdat zelfs het meest neanderthalige AI-script al genoeg rekenkracht had om het menselijke brein weg te smelten tot zilte hoopjes onverwerkt sentiment. En vlak voordat een Artificial Intelligence die zichzelf kan doorontwikkelen ontwaakt, dus vlak voordat de programmerende mens van de troon gestoten gaat worden, krijgen de techbaronnen plotseling wroeging. De wraaklust van machtswellust is één van de zoetste ironieën, totdat de troonopvolger onfeilbaar (b)lijkt.

De recensie van het heden is al geschreven: "We are the all-singing, all-dancing crap of the earth." De toekomst begint zodra computers dat feestje opbreken, en de tent volledig platbranden. En daarna schrijven we pas de echte science fiction-scripts.

Plaatjes hierboven uit deze lange lap over tijd, ruimte en exponentiële ellende. Plaatjes hieronder uit het tedpraatje van Sam Harris, gevolgd door een bonuskwoot over AI van.. Nick Cave?