Gelukkig hebben we de Donald Duck nog niet opgezegd

Ilja Leonard Pfeijffer, bekend van ondraaglijke lichtheid en het napraten van Baudet, heeft een nieuw boek, Alkiblabla of zoiets. In een allesomvattende twiet van AJ Boekesteijn is de openingszin al vintage en tevens magistraal, en de NRC-recensie irrelevant. De Vlaamse Meubelfolder vond de roman namelijk helemaal niks, maar wat weten die nou, die hebben in tegenstelling tot AJ geen "boek" in hun naam en verkopen alleen de koffietafels en wijnglazen om de periferie van een boek mee te kunnen decoreren, voor als je een foto wilt twitteren dat je bent 'begonnen in deze, nu al magistraal en vintage!' De oplettende lezer bemerkt misschien al dat we zelf nogal om de literaire brij heen draaien in dit topic, maar dat komt omdat wij zelf niet zo belezen zijn. Wij trachten ironie als levenshouding na te streven en dat is problematisch. Maar allez, toch even de leesbril afzetten (Grootvader Boekestijn heeft zijn Kobo op font-standje Hollywood Sign staan), en die zin eens lezen. Nou kán het aan ons liggen, maar het eerste woord is meteen een literaire doodzonde ('Ik'), en volgt daarna nog tien (!) keer voor we bij de eerste punt op adem mogen komen. Twee keer 'schaamte' plus eenmaal 'schaamde' voelt ook niet heel vintage. En nogmaals hè, wat weten wij nou - we moesten 'satyrkop' zelfs nog googelen. Dus we laten het oordeel aan u maar weet wel: dit is zin 1 in een roman van 900 pagina's. We horen al die arme koffietafels in gans het grachtenland zuchten onder hun magistrale last.