Salman Rushdie is een oog kwijt maar Philip Huff heeft het ook niet makkelijk

Tuurlijk Salman Rushdie is een oog kwijt Lale Gül leeft ergens in een kelder die arme Pim Lammers wordt nog steeds achtervolgd door knarsetandende religekkies maar ze zijn in ieder geval niet alleen ze kunnen vanavond rustig gaan slapen in de wetenschap dat veel schrijvers nu eenmaal agressie, bedreiging of intimidatie meemaken. Althans, dat schrijft de NOS:

Vernuftig!

Niet veel mensen weten dit, maar Amerika is een behoorlijk kapitalistisch land. Philip Huff weet dit wel want hij is er geweest, heeft in New York gewoond, maar niet echt gewerkt, want tot zijn ontzetting zitten ze in de Bik Eppel helemaal niet te wachten op maagdelijk witte millennials uit Mokum die hun propedeusejaar aan de UvA eindeloos willen herbeleven in drammerige stukjes over het grootkapitaal. 

Niet veel mensen weten dit, maar Philip Huff is ontzettend dapper. "Wie de Amerikaanse democratie wil redden, moet het aandurven om het kapitalisme aan te vallen," schrijft Philip Huff in NRC, in een stuk waarin hij het kapitalisme aanvalt om de Amerikaanse democratie te redden.

Niet veel mensen weten dit, maar als je een kwartje in Philip Huff gooit en hem in een tv-studio dumpt krijg je daar zodra hij begint te oreren ontzettende spijt van. "Tegelijkertijd denk ik dus dat een hoger bewustzijn van machtsstructuren in de maatschappij," zwetst hij dan bijvoorbeeld, "dat je daar dus explicieter je kunst op afstemt om wat te zeggen over wat er hier en nu speelt, en niet de cliché's in stand te houden van het patriarchaat of het seksisme, en ook je verantwoordelijkheid te nemen, het is een privilege om een podium te krijgen, dus vertel iets wat ergens over gaat. Als je niet met de status quo in gevecht gaat, dan ben je het er eigenlijk mee eens. Dat is natuurlijk complex."

Niet veel mensen weten dit, maar dat is helemaal niet complex, dat is onsamenhangende onzin. Het is een privilege om een podium te krijgen Philip, vertel in godsnaam eens iets dat ergens over gaat.

Niet veel mensen weten dit, maar Philip Huff is niet zomaar een lullig auteurtje, nee nee, Philip Huff is een Grote Schrijver.

Niet veel mensen weten dit, maar Philip Huff is onlangs gestopt met schrijven vanwege een gekmakend gebrek aan erkenning. Philip Huff is tot op het bot beledigd; Nederland is Philip Huff niet waard.

Niet veel mensen weten dit, maar als afscheidscadeau trakteerde Philip Huff de natie afgelopen zomer op een relaas van 15.000 woorden over het grote onrecht dat Philip Huff de afgelopen jaren is aangedaan, oa door recensenten.

Gek eigenlijk.

Haal die gek weg

Een hele week. Zeven volle dagen. Zolang wisten we het filmpje te ontlopen waarin uitgeverij de Arbeiderspers de minst aantrekkelijke man die ooit uit de lage landen is ontsproten laat reflecteren op zijn nominatie voor de NS-publieksprijs. Het is waarlijk om te janken. Het mooie van deze prijs is dat het een democratische prijs is, dus daarom willen we u oproepen om in ieder geval te gaan stemmen, en NIET op Ilja Leonard Pfeijffer, tenzij u graag wilt dat een iets verder uitgedijde versie van dit lichaam straks streakend de trofee in ontvangst komt nemen.

Wij draaien

Trouw heeft een columnist en die schrijft allemaal columns en hij heet Babah Tarawally en het leuke aan columns is dat ze over alles kunnen gaan, ook over jezelf bijvoorbeeld, je kunt je werkelijk alles afvragen, doe ik er nog toe, word ik al kaal, ben ik sexy als ik dans, denken mijn oud-klasgenoten van de middelbare school nog even vaak aan mij als ik aan hen, zijn mijn pornovoorkeuren werkelijk raarder dan die van anderen of is dat gewoon onzekerheid. Vandaag stelt Babs Babah, een beetje de Sander Sassen van het wokewezen, een veel existentielere vraag: waar zal ik om herinnerd worden? 

Welnu, wij zijn de beroerdsten niet en pakken die handschoen graag op: om je volzinnen, je eloquentie, je taalgevoel; je relativeringsvermogen, gevoel voor humor, oog voor detail; je schijnbaar onvermoeibare kruistocht tegen racisme, waarachtig of ingebeeld; je principes, je vermogen aan ze vast te houden, maar ze als de situatie erom vraagt juist weer los te laten; je scherpe geest, die onrecht en hypocrisie waarneemt waar het ogenschijnlijk niet aanwezig is; en, niet te missen, je wekelijkse race to the bottom met Jessica Kuitenbrouwer om wie ditmaal een misvormdere penvrucht af kan leveren. Om de lach die je op ons gezicht wist te toveren, hoe bar en boos de tijden ook waren.

Het boekenkatern van NRC is een soort wekelijkse pogrom, maar dan gericht op lezers

Thomas de Veen wil graag dat niemand boeken leest, vooral niet de boeken die hij recenseert, omdat iemand die zo'n boek daadwerkelijk leest zomaar eens tot de conclusie zou kunnen komen dat Thomas de Veen ook maar wat doet, een beetje zoals de gemiddelde spoken word-wenkbrauwfronser, en voor je het weet is die arme donder zijn baan kwijt. Serieus: voor de supermarkt hier om de hoek staan nitazenes-junkies te bedelen die coherentere gedachtes formuleren dan dhr. De Veen. 

Hadden wij even gemist want iets beters te doen maar dit weekend schreef monsieur over de nieuwe Stefan Hertmans, een boek dat wij nooit gaan lezen. Niet omdat het twee ballen kreeg, maar omdat we bang zijn dat elke bladzijde, elke alinea, elke zin ons zal doen terugdenken aan de recensie van Thomas de Veen. 

"Twee mannen in een Vlaams kerkje kijken naar een beeld van een liggend meisje – ze is weerloos, het hoofd afgewend. Bevangen zwijgen ze en in die ‘woordeloze minuten’ gebeurt het. Het beeld van de Heilige Cecilia lijkt terug te kijken. Het is, volgens Anton, alsof het beeld ‘ons wilde zeggen: hier gaat het om in je leven, maak je keus. Ben je ontvankelijk of niet? Trek je je sceptische muurtjes op om buiten schot te blijven, trek je een zuinig pruilmondje om je intellectuele hachje te redden, of “laat je dit binnenkomen”, zoals het tegenwoordig modieus heet?’"

Dit moeten wij even laten binnenkomen, zoals dat tegenwoordig modieus heet. Sterker: hier trekken wij even een sceptisch muurtje op. Onzin-onzin-onzincitaat. Wat zwatel je nou, rare panfluit? Waarom haat je Stefan Hertmans en waarom is het zo belangrijk voor je dat niemand zijn boeken leest? 

Zeg nou zelf. Hieronder een greep uit De Veens recente proza. Zet één van deze zinnen of alinea's aan tot lezen, of is er ook maar eentje werkelijk informatief? 'Lekker knus, die mensen die op de camping verblijven. Winnaarstypes die even bij hun tentje op adem moeten komen. Maar blijf wel opletten, lezer, want waar is de boze buitenwereld gebleven?' 'In Ik kus uw handen duizendmaal, het zesde deel ‘Faxen aan Ger’, worden de dagelijkse beslommeringen van Nicolien Mizee toch weer niet banaal. Scherpte en reflectie tillen ze boven de willekeur uit.' 'In haar vijfde roman dringt ze overtuigend door in de psyche van de beroepsactivist. Het levert knisperend proza op, rijkgeschakeerd, op moreel en menselijk vlak.' 'Een hedendaagse libertijnse roman, in de geest van Markies de Sade, met een liederlijke aaneenrijging van gruwelen en uitspattingen. Wat zou de schrijver daarmee willen?' 'Saskia de Coster goot haar ‘kleine filosofie’ over jaloezie in een novelle. Maar doet dat etiket recht aan haar personages?' 'Een oorlogsverhaal, een stervende gouvernante – de schrijver combineert in Nirwana vele verhalen, het ene boeiender dan het andere. Maar de roman drijft, vaart en zinkt niet.' 'Op geheel eigen wijze mengt Richard Osinga wetenschap en avontuur in Munt weer tot een ideeënroman, die leidt naar ondoordringbaar Congo. Daar komen de personages tot inzicht.' 'Ook in haar nieuwe roman draait alles om de vraag of je aan je afkomst kunt ontkomen. Deze keer vertelt ze haar verhaal vanuit meerdere perspectieven.' 'Een vrouw fietst door Europa, op de vlucht voor haar leven en de prestatiemaatschappij. Maar door welk Europa laat zij zich omringen?' 'Er wordt wel degelijk gedroomd van het hogere, in het Groningen van de verhalenbundel Sellinger. Schröders hang naar het toverachtige en romantische, past daar prachtig bij.' 'Het levensverhaal van een Brabantse weduwe krijgt ineens een misdaadplot. Maar deze novelle is wurgend door de nabijheid van Tuinmans personages.'

Weet u trouwens waar niet-idioten niet idiote recensies over boeken schrijven? Hierzo, op Goodreads. Is gratis, dan kunt gelijk wat andere kosten besparen.

Herstel Ronit van Tijn Palache

Het is haar gelukt! De Amsterdamse droom. Je kunt alles worden wat je wil, en zeker columnist. Na jarenlang gepruttel in de marge - onderbetaald collegaatje uitfoeteren op de werkvloer hier, stompzinnig avondje in debatcentrum voorzitten daar - besloot Ronit Palache dat het roer om moest en schuwde daarbij de draconische middelen niet. Voormalig baas en mentor Mai Spijkers (een lul met vingers) moest: voor de bus, in ruil daarvoor kreeg ze een essay in de Volkskrant om te reflecteren op de tamelijk toxische werkcultuur bij haar oud-werkgever, Uitgeverij Prometheus. Dat essay was zo ontzettend slecht en bevatte zo ontzettend weinig zelfinzicht dat zelfs het Haarlems Dagblad het niet meer met haar aandurfde maar jaren na dato heeft ze alsnog beet, nota bene bij Trouw, waar ze Ephimenco tijdens diens vakantie vervangt, en wij hadden niet gedacht dit ooit te zeggen maar kan iemand die oude brombeer in godsnaam vroegtijdig terughalen want dit is ondraaglijk.

Het kan natuurlijk niet altijd feest zijn en een offday hebben we allemaal weleens, maar om nou in je vijfde stukje leeg te lopen over de opmerkelijke prominentie van alcohol in onze samenleving en dat te larderen met allemaal duffe anekdotes over je eigen niet drinken is wel heel grof. Neem zo'n zinnetje: "De excuses die mensen aandragen om hun zogenaamde gezelligheid te bevechten zijn slapper dan met water aangelengde wijn." Jeetje meid je hebt bij een uitgeverij gewerkt je weet toch dat dit niet kan heb je dan niets van Mai geleerd? Over je voormalige mentor gesproken: we laten ons nog liever voor €2400 per maand voltijds en mét consumptie toeblaffen door de beste man dan nog één column van jouw hand te lezen. Sterker: we worden liever geheelonthouder dan dit ooit nog eens te hoeven ondergaan. We bundelen nog liever eigenhandig het oeuvre van Max Pam. 

Dat gezegd hebbende, gefeliciteerd met je column.

Zin in bier nu.

'Ja wij weten het ook niet meer'

Jongens, het is ook niet leuk, en al helemaal niet eerlijk. Boeken zijn: prachtig, jullie hebben je op jonge leeftijd erdoor laten betoveren, nu willen jullie niets liever dan die transformatieve ervaring doorgeven aan nieuwe generaties, hebben daar zelfs jullie levenswerk van gemaakt. Alleen: niemand wil ze lezen. Vol goede moed stellen jullie elk jaar honderdduizenden euro's beschikbaar zodat getalenteerde schrijvers boeken kunnen schrijven die tot jullie verbazing grotendeels ongelezen eindigen in van die koddige buitenboekenkastjes. Waarom blijft een mysterie, maar het past niet bij jullie om bij de pakken neer te gaan zitten. Deze zaak moet tot de bodem worden uitgezocht. Wat kan de sector doen? En zie daar: lijvige onderzoeksrapporten met aanbevelingen over vloggers en zo. Hartstikke leerzaam. Zo hadden jullie vol ingezet op diverse boeken, maar dat blijkt er dus helemaal niet toe te doen voor de doelgroep (prachtige debunk na de breek). 

Er moet toch een manier zijn om die krengen aan het lezen te krijgen?

Zomerverkansietip

Dimitri Verhulst is een van de beste (maar vooral ook: leukste) schrijvers van het Nederlandse taalgebied. De helaasheid der dingen (2006) en Godverdomse dagen op een godversome bol (2008) zijn meesterwerken die voor iedereen leuk zijn om te lezen, en niet alleen voor senior-medewerkers van Het Letterenfonds, pretentieuze beroepsrecensenten of UvA-alumni die graag fronzen maar zelden lachen. 

Dat gezegd hebbende: de klad is er na het eerste decennium van deze eeuw een beetje ingekomen. Elke pagina Verhulst bevat iets geweldigs; hij schrijft nog wel geniale zinnen, maar al een poosje geen geniale boeken meer. 

De enige keer dat hij bij zijn oude niveau in de buurt kwam was nota bene non-fictie, en liet genadeloos zien waarom het allemaal al een tijdje minder was. Onze verslaggever in de Leegte - ongedateerde dagboeken (2020) is een memoire over middelenmisbruik; van coke tot methylfenidaat (en koning alcohol natuurlijk). Pas aan het eind van het (nogmaals: geweldige) boek krijgen we iets van een aanleiding voor zijn zelfdestructie. Een ex beschuldigde hem (onterecht, volgens de rechter) van verkrachting. Dat is zo'n beetje het ergste wat een manmens kan doen, waar dan weer tegenover staat dat een valse beschuldiging ervan een van de ergste dingen is die een vrouwmens kan doen. Hoe dan ook. Omdat de meeste mensen denken dat rook een teken van vuur is hing Verhulst een veenbrand boven het hoofd; de tijdsgeest helpt natuurlijk ook niet mee. Ja, dat zijn ideale omstandigheden om jezelf een delirium in te verdoven.

Zal je altijd zien: krijgt zo'n vent eindelijk weer iets hoogwaardigs uit zijn tengels, komt vrijwel niemand het te weten. Het ontging recensenten, die het te druk hadden met het aflebberen van auteurs van identitaire non-fictie of met noeste pogingen krantenlezers ervan te  overtuigen dat er in afgedankte theezakjes als Mariken Houtman en Gerda Blees een Grote Schrijver schuilt. 

Goed, dan, zijn nieuwe werk, Bechamel Mucho. Over: Alex, animator bij een vakantieresort op Mallorca, en over de vrouwen met wie Alex rampetampt. Verhulst was ooit zelf animator, vertelde daar in een interview over en prompt ging overal het luchtalarm af. Als begintwintiger had hij bonussen gekregen om met (minderjarige) meisjes naar bed te gaan en daar kunt u van alles van vinden maar laten we op dit weblog een radicaal experiment uitvoeren: de kunstenaar loskoppelen van de kunst, of in ieder geval, de kunst niet afserveren op basis van mogelijke smakeloosheden van de kunstenaar. 

Als je dat namelijk doet, krijg je er een ongelooflijk grappig, vilein en menselijk boek voor terug. Net zoals in zijn hoogtijdagen maakt Verhulst het sublieme toegankelijk en het toegankelijke subliem. Zo goed als toen is het nog niet helemaal, maar hij komt er verdraaid dicht bij in de buurt. 

GeenStijl-expertoordeel: lees dit boek. Deze zomer nog. Hier verkrijgbaar als paperback, of hier verkrijgbaar als e-book. Doe jezelf een plezier. Van lezen op vakantie heeft nog nooit iemand spijt gekregen.

Goh

De Stichting Collectieve Propaganda van het Nederlandse Boek is om één reden ter aarde: u en uw naasten aan het lezen krijgen. Een nobel streven, waartoe het CPNB een hoop geld krijgt van commerciële partners als DPG Media en gesubsidieerde partners als de Koninklijke Bibliotheek en de Vereniging Openbare Bibliotheken. Gelukkig gaan de stichting en haar circa 30 medewerkers op een verantwoorde wijze met al die centen om. 

Grote zorgen maakt het CPNB zich namelijk om het klimaat: "Stichting CPNB is overtuigd van de noodzaak om duurzaam te handelen. Daarom streven wij ernaar onze promotiematerialen zo duurzaam mogelijk te produceren. Zo wil de CPNB een positieve verandering op gang brengen voor mens en milieu." Lief, goed. Mooi!

Maar wat schetst onze verbazing? Krijgen we opeens bovenstaand filmpje met Susan Smit (bekend van haar vertrek van Twitter, red.) die ons namens het CPNB én reisbureau TUI tegelijkertijd aan het lezen en aan het vliegen wil krijgen.

Petitie om 100 procent btw te heffen op de boeken van Splinter Chabot

Kijk wie hebben we daar op televisie, als dat Splinter Chabot niet is. Goh. Vooruitgeschoven pion der Nederlandse letteren. Bij WNL, Goedemorgen Nederland, met wederom zo'n merkwaardig esoterisch gewaad om het lijf. Zit-ie ver-schrik-ke-lijk te pleiten. Vóór lezen, tegen de btw-verhoging. De petitie is al ondertekend door 280 duizend mensen. Splinter is zelf als kind heel veel voorgelezen en maakt zich grote zorgen over kleine Splinters die nu kind zijn. En debutanten. Opkomende schrijvers krijgen straks veel minder kansen dan nu! Hij heeft wat cijfers paraat. Vier miljoen boeken minder worden er door deze maatregel gelezen en gekocht, zegt hij. Dat kan natuurlijk niet. Iedereen die weleens een boek koopt weet dat er een groot verschil is tussen boeken gekocht en boeken gelezen. Zou Splinter doen alsof? Hij schrijft in ieder geval als iemand die sinds door zijn ouders is voorgelezen niet meer in aanraking is gekomen met een boek. 

WNL heeft een verslaggever naar een boekwinkel gestuurd. De eigenaar vertelt over de protestactie die hij en zijn collega's op touw hebben gezet. Op sommige van de boeken hebben ze de nieuwe prijs gezet in plaats van de oude. Die is dus een paar euro hoger. Hij noemt de actie ludiek. Splinter heeft ook nog iets ingestudeerd. Hij noemt het een domme beslissing, ook voor de economie. Dus, VVD, PVV, NSC, BBB: ga maar eens een boekje lezen over de economie, ha ha. We zijn reddeloos verloren. Waar waren al die petitieondertekenaars toen Splinter Chabot bestsellerauteur werd, toen Splinter Chabot het boekenweekgeschenkauteur werd. Splinter Chabot! Boekenweekgeschenkauteur. Misschien een idee om voor de volgende de 4-mei lezing Heinrich Himmler op te graven?