Gehandicapt. Mag je dat nog zeggen?

De Oscars, die zijn heel snel afgegleden van prijzen voor hele goeie films tot hét baken van doorgeslagen progressivisme (beter bekend als woke maar dat moet je waakzaam gebruiken van NRC). De gouden mennekes zijn een soort Vrijheidsbeeld, maar dan met oogkleppen op. De oogkleppen van acteurs en actrices die tientallen miljoenen verdienen omdat het grauw naar ze komt kijken, waarna ze door hun filmhelden voor rotte vis worden uitgemaakt. De hele Marvel Universe bestaat omdat simpele boerenjeugd wereldwijd in de superkracht van hogere machten gelooft, die als collectieve kracht besloten ligt in het bestorven individu, maar ja: uiteindelijk allemaal homohaters hè. En racistisch tegen bruine mensen. Sinds corona zelfs jegens Mensen van Geel. Ze stemmen ook allemaal Trump, ook in landen waar je helemaal niet op Trump kunt stemmen.

Enniewee, de Oscars zijn dus heropgericht tegen zulke mensen en dat zullen we ze weten ook. Er kijkt geen hond meer naar de uitreiking, de bekendste winnaar van de afgelopen jaren was Chris Rock die overeind bleef na die bitchslap door Will Smith en per eerstvolgende editie gaan de in 2020 bepaalde inclusiviteits officieel in. Je kan alleen nog Beste Film winnen als je zeven twee uit vier vinkjes haalt op deze eisenlijst. Het worden derhalve extreem lucratieve tijden* voor films die zijn geschreven door een Eskimo met een hazenlip, waarin blanke mannen gespeeld worden door homoseksuele Afrikaanse transvrouwen en zwarte vrouwen gewoon door zwarte vrouwen, de bijrollen door Aziatische albino's en waarin alle extra's dwerggroei hebben (omdat ze dan tenminste allemaal tegelijk hun kleine autootjes kwijt kunnen op de gehandicaptenparkings bij filmstudio's, waaraan een schrijnend problematisch tekort is dat de Academy van oude blanke mannen nog steeds niet heeft opgelost). Als de marketing tenslotte gedaan wordt door tienermeisjes die zich als eend identificeren, dan zit je aardig op ramkoers met je terugverdienpotentie geramd bij de Oscars volgend jaar. Wij kunnen vooral niet wachten over de film over het maken van deze film. Maar dit script verzin je helaas niet...

*Lucratief bij de Hollywood incrowd, niet bij de Box Office voor gewone bioscoopbezoekers

Diversiteit&Inclusiviteit-Inzending van een ons bekende amateur-filosoof uit De Rest van Nederland

Oh man, man, man wat hebben we toch liggen rollebollen. Ja dat ene ook wel, maar deze keer van het lachen. Want wat is de kwestie? Nou het is hommeles in Gelijkwaardië. U weet wel, verreweg het meest gelijkwaardige land ter wereld: Nederland. 

We moesten de definitie even opzoeken en we schrokken ons rot. “Feminisme is het streven naar gelijkwaardigheid tussen man en vrouw.” Damn, we zijn feministen! Nooit geweten! 

Vrouwen, wij mannen staan gewoon achter jullie. Mensen die anderen minderwaardig behandelen: we vinden ze losers. Wij willen ook dat vrouwen evenveel rechten en plichten en posities en vergoedingen krijgen. En eerlijk is eerlijk, het kan zeker beter. Dit bereik je door elkaar over en weer gelijkwaardig en respectvol te behandelen. 

Sommige vrouwen zijn die gelijkwaardigheid echter zat. Ze willen niet gelijk worden gesteld aan die witte chauvinistische man. Nee, ze willen via quota worden voorgetrokken. Niet omdat ze per se even hard werken of evenveel capaciteiten hebben, nee omdat ze een mens-met-baarmoeder zijn. 

Inmiddels hebben fanatieke feministen hun voorrang bij wet geregeld en ook excuustruusposities opgeëist in diverse bedrijven en clubjes waar het in sommige gevallen al meer gaat over meningen en emoties in plaats van feiten en wordt geroddel in de boardrooms. Er wordt over elkaar gepraat, in plaats van met elkaar. 

Het gevolg? Leden van zulke organisaties herkennen zich niet meer in het beleid, hun verenigingsgevoel valt weg en men zegt hun lidmaatschap op. Desondanks blijft men de vrouwenagenda doorduwen, want ja hun eigen fanatieke agenda is belangrijker dan de club of zo.

Straks wil hij ook nog een standbeeld

Dit is al het tweede filmpje dat we deze week van Hans Teeuwen toegestuurd krijgen, via de Underground Mailroad. Je zou bijna denken dat dit een tijd is waarin humor noodzakelijk is. Een beetje bespiegeling en satire, tegen de woke waanzin van beeldenstorm en cancel culture. Begin van de week leek Hans nog wat verward, maar vandaag heeft de woordkunstenaar zijn ritme teruggevonden. (Morgenavond is ie weer in lockdown, trouwens. Vanaf vijf over tien is hij thuis te bezichtigen.)