Herstel Ronit van Tijn Palache

Het is haar gelukt! De Amsterdamse droom. Je kunt alles worden wat je wil, en zeker columnist. Na jarenlang gepruttel in de marge - onderbetaald collegaatje uitfoeteren op de werkvloer hier, stompzinnig avondje in debatcentrum voorzitten daar - besloot Ronit Palache dat het roer om moest en schuwde daarbij de draconische middelen niet. Voormalig baas en mentor Mai Spijkers (een lul met vingers) moest: voor de bus, in ruil daarvoor kreeg ze een essay in de Volkskrant om te reflecteren op de tamelijk toxische werkcultuur bij haar oud-werkgever, Uitgeverij Prometheus. Dat essay was zo ontzettend slecht en bevatte zo ontzettend weinig zelfinzicht dat zelfs het Haarlems Dagblad het niet meer met haar aandurfde maar jaren na dato heeft ze alsnog beet, nota bene bij Trouw, waar ze Ephimenco tijdens diens vakantie vervangt, en wij hadden niet gedacht dit ooit te zeggen maar kan iemand die oude brombeer in godsnaam vroegtijdig terughalen want dit is ondraaglijk.

Het kan natuurlijk niet altijd feest zijn en een offday hebben we allemaal weleens, maar om nou in je vijfde stukje leeg te lopen over de opmerkelijke prominentie van alcohol in onze samenleving en dat te larderen met allemaal duffe anekdotes over je eigen niet drinken is wel heel grof. Neem zo'n zinnetje: "De excuses die mensen aandragen om hun zogenaamde gezelligheid te bevechten zijn slapper dan met water aangelengde wijn." Jeetje meid je hebt bij een uitgeverij gewerkt je weet toch dat dit niet kan heb je dan niets van Mai geleerd? Over je voormalige mentor gesproken: we laten ons nog liever voor €2400 per maand voltijds en mét consumptie toeblaffen door de beste man dan nog één column van jouw hand te lezen. Sterker: we worden liever geheelonthouder dan dit ooit nog eens te hoeven ondergaan. We bundelen nog liever eigenhandig het oeuvre van Max Pam. 

Dat gezegd hebbende, gefeliciteerd met je column.

Zin in bier nu.