Wij draaien

Trouw heeft een columnist en die schrijft allemaal columns en hij heet Babah Tarawally en het leuke aan columns is dat ze over alles kunnen gaan, ook over jezelf bijvoorbeeld, je kunt je werkelijk alles afvragen, doe ik er nog toe, word ik al kaal, ben ik sexy als ik dans, denken mijn oud-klasgenoten van de middelbare school nog even vaak aan mij als ik aan hen, zijn mijn pornovoorkeuren werkelijk raarder dan die van anderen of is dat gewoon onzekerheid. Vandaag stelt Babs Babah, een beetje de Sander Sassen van het wokewezen, een veel existentielere vraag: waar zal ik om herinnerd worden? 

Welnu, wij zijn de beroerdsten niet en pakken die handschoen graag op: om je volzinnen, je eloquentie, je taalgevoel; je relativeringsvermogen, gevoel voor humor, oog voor detail; je schijnbaar onvermoeibare kruistocht tegen racisme, waarachtig of ingebeeld; je principes, je vermogen aan ze vast te houden, maar ze als de situatie erom vraagt juist weer los te laten; je scherpe geest, die onrecht en hypocrisie waarneemt waar het ogenschijnlijk niet aanwezig is; en, niet te missen, je wekelijkse race to the bottom met Jessica Kuitenbrouwer om wie ditmaal een misvormdere penvrucht af kan leveren. Om de lach die je op ons gezicht wist te toveren, hoe bar en boos de tijden ook waren.

Herstel Ronit van Tijn Palache

Het is haar gelukt! De Amsterdamse droom. Je kunt alles worden wat je wil, en zeker columnist. Na jarenlang gepruttel in de marge - onderbetaald collegaatje uitfoeteren op de werkvloer hier, stompzinnig avondje in debatcentrum voorzitten daar - besloot Ronit Palache dat het roer om moest en schuwde daarbij de draconische middelen niet. Voormalig baas en mentor Mai Spijkers (een lul met vingers) moest: voor de bus, in ruil daarvoor kreeg ze een essay in de Volkskrant om te reflecteren op de tamelijk toxische werkcultuur bij haar oud-werkgever, Uitgeverij Prometheus. Dat essay was zo ontzettend slecht en bevatte zo ontzettend weinig zelfinzicht dat zelfs het Haarlems Dagblad het niet meer met haar aandurfde maar jaren na dato heeft ze alsnog beet, nota bene bij Trouw, waar ze Ephimenco tijdens diens vakantie vervangt, en wij hadden niet gedacht dit ooit te zeggen maar kan iemand die oude brombeer in godsnaam vroegtijdig terughalen want dit is ondraaglijk.

Het kan natuurlijk niet altijd feest zijn en een offday hebben we allemaal weleens, maar om nou in je vijfde stukje leeg te lopen over de opmerkelijke prominentie van alcohol in onze samenleving en dat te larderen met allemaal duffe anekdotes over je eigen niet drinken is wel heel grof. Neem zo'n zinnetje: "De excuses die mensen aandragen om hun zogenaamde gezelligheid te bevechten zijn slapper dan met water aangelengde wijn." Jeetje meid je hebt bij een uitgeverij gewerkt je weet toch dat dit niet kan heb je dan niets van Mai geleerd? Over je voormalige mentor gesproken: we laten ons nog liever voor €2400 per maand voltijds en mét consumptie toeblaffen door de beste man dan nog één column van jouw hand te lezen. Sterker: we worden liever geheelonthouder dan dit ooit nog eens te hoeven ondergaan. We bundelen nog liever eigenhandig het oeuvre van Max Pam. 

Dat gezegd hebbende, gefeliciteerd met je column.

Zin in bier nu.