Radio van toen radio nog als een blikken moppertrommeltje klonk

Bas Heijne heeft, hoe zullen we dat eens artistiekerig verwoorden, een kop als een oliebol die zo vettig is dat alle poedersuiker er meteen ingezogen wordt en een glazurig glanzende film achterlaat. Met twee oogjes als bozige krenten sputtert en borrelt de verhitte bol oud bakvet vanuit de vitrine van de oliebollenkraam zijn moeizame metaforen over hoe Mark Rutte de kunsten uit opportunisme kapot maakte en Sigrid Kaag daarom net zo onbegrepen is als, nou ja, hijzelf eigenlijk. (Schuld van GeenStijl.) Ziedaar de frustratie van de oliebol: altijd zwaar op de maag maar toch heel laag op de voedingswijzer in een land waar de Volendamse viskar de dienst uitmaakt. Arme Bas. Wie als oliebol geboren is, wordt nooit een deftige appelbeignet.

Geven we na deze dramatisch aangezette ach-en-wee-leegte van Bol Heijne even de microfoon door aan Joris met den Ganzenveer, een doorsnee gebruiker van de zo vreselijk verfoeide sociale media, die zich niet voorbij de rancune van miskenning hoeft te worstelen om uit te kunnen leggen waarom het product Kaag louter met lange tanden gevreten werd. Misschien houden Nederlanders niet zo van intellectualistische moeilijkdoeners met een nurkse bril, omdat het antwoord vaak veel makkelijker is dan zij proberen te pretenderen?