Lijstje. 6 Random Enorme Helden En Eindbazen
Omdat er al genoeg middelmatigen zijn. Druiloren. Thuisblijvers. Opzekerspelers. Papkindjes. Watjes. Rubbertegel-gelovers. Helmpjes-fetisjisten. De weg van de minste weerstand-wandelaars. Doemaargewoon-drones. Standaardmensen. Vanilletypes. Voorspelbaarheid-fanboys. Routinerobots. Het zal mijn tijd wel duren-denkers. Wegkijkers. Uitzitters. Laftakken. Anoniemschrijvers. Woonerfsukkels. Zije sokken. Lulletjes rozenwater. D66 stemmers. Fatsoenlijke mensen. Pisnietlauwmakers. Spuiten elf. Achterhoedevechters. Helden op sokken. Toetsenbordridders. Wegpiraten. Duracellkonijnen. Gewoontedieren. Kuiltjevoordejus-gravers. Lemmings. Cubicle-avonturiers. Chartervlucht-reizigers. Soep uit een pakje-slurpers. Bochtenwringers. Laminaatbazen en kamerbreedsofties. Daarom, zomaar voor u volstrekt random geselecteerde 6 Eindbazende Helden Die Meer Aandacht Verdienen Omdat Ze Fucking Awesome Zijn. Roza Shanina
Wanneer? 1924-1945
Wat? Sniper in het Sovjetleger
Lief poppetje he? Voordat u 'aaahw' kan zeggen zou madame u al BAM een loodje tussen de ogen hebben geplant. Want Roza was een scherpschutter met 59 confirmed kills op haar naam. Zat zo. De Mof liep in de Tweede Wereldoorlog haar thuisland Rusland onder de voet en doodde haar broer. Dat trok de vrouw niet. In plaats van thuis handenwringend de uitkomst van de strijd af te wachten dacht Roosje (toen 18 jaar oud), kom, ik ga me eens melden aan het front. Pruisen slopen. En dat deed ze, ze bleek een nogal vaste hand te hebben qua schietgeweer en kreeg in de geallieerde pers de bijnaam "de Onzichtbare Schrik van Oost Pruisen." Tijd om dat op een zakdoekje te borduren had ze niet, ze maakte namelijk voortdurend fitties met haar bevelhebbers omdat die zo flauw waren haar niet in de frontlinies te laten vechten. Ze was nog steeds serieus miffed vanwege haar broer dus had geen zin om achter de linies een beetje af te wachten of er misschien nog wat de snipen viel. Ze kreeg de nodige medailles voor het zeer precies omleggen van Duitsers terwijl ze onder artillerie- en machinegeweervuur lag. Toen de Russen besloten alle vrouwen terug te trekken uit de slag schreef Roza twee brieven aan Stalin persoonlijk, kreeg geen antwoord en had uiteindelijk maling aan haar orders en ging toch. Een schot in de schouder deed ze in haar dagboek (ja het bleef een meisje natuurlijk) af als "twee gaatjes", ze overleefde friendly fire van een batterij Katyushas en had enorm veel plezier in het nauwkeurig vullen van Duitse hersenstammen met kogels. Ze ging uiteindelijk wel dood, maar ook dat deed Shanina als een totale baas. Ze beschermde een gewonde officier, werd doorboord door een granaatscherf en werd met haar ingewanden uit haar buikholte hangend gevonden. In het ziekenhuis, waar ze nog één dag leefde, beklaagde ze zich dat ze niet meer had kunnen doen en dat het vet balen was dat ze nu na de oorlog niet meer (het wordt nu bijna TE awesome) voor zielige weeskindjes kon zorgen.
Ahmad sjah Massoud
Wanneer? 1953-2001
Wat? De bijnaam Leeuw van Pansjir geeft het al een beetje weg.
Massoud was een Afghaanse guerillastrijder die een grafhekel had aan commies en aan islamfundi's. Lastig, in het Afghanistan van die tijd, want daar stierf het van de Rooien en Talibanbaarden. Dus hij zette een rebellenleger op, bestreed de communistische regeringsglegers en werd finaal in de pan gehakt. De regering riep daarna de hulp in van de Russen en die kwamen opdraven met legers, tanks, helikopters, alles. Okee. Dan maar mokken en papaver kweken? Nope. De mujahedeen oprichten, dat is wat hij deed. Met een paar duizend man een strategisch briljante guerillaoorlog voeren tegen de Russische overmacht, en, uiteindelijk, winnen. Waarna zijn andere aartsvijanden, de Taliban, vrij spel hadden in het land. Ieder ander zou hebben gezegd, hee, ik heb de Russen al voor hun kloten gegeven, nu mag iemand anders even hoor. Qua het land zuiveren van tuig. Niet Massoud, die dacht fuck deze shit, ik pak deze druiloren ook wel even mee. Hij vermoordde diverse hoge omes van de Taliban en hun makkertjes van Al Qaeda, in de hoop van Afghanistan een vrije democratie te maken. Af en toe vroeg hij hulp aan het westen, die zijn strijd tegen de Russen wel hadden gesteund want Koude Oorlog. Helaas zagen de westerse mogendheden de Taliban en Al Qaeda vooral als spelers in een lokale krijgsheren-fittie en zeiden "meh." Twee dagen voor 9/11 werd Massoud vermoord door twee Al Qaeda-booswichten vermomd als journalisten. Na 9/11 nam, om begrijpelijke redenen, de interesse van het westen in het slopen van de Taliban aanzienlijk toe. In het huidige, soortvan democratisch-achtige Afghanistan heeft Massoud nu zijn eigen gedenkdag. Kunnen we ideologisch van alles van vinden maar Ome Massoud liet niet met zich dollen en als hem iets niet beviel, dan regelde hij dat het anders ging. Held.
Reisleidsters
Wanneer? sinds de opkomst van het massatoerisme
Wat? Ze leiden reis
Zou er nooit een reisleidster zijn die onder dat frisse exterieur van Bund des Jungen Mädel-kringvoorzitster meets debutante een woestkolkende misantropie koestert? Moet haast wel toch. Reisleidsters zien de slechtste mensen op hun slechtste momenten. Ontremd door zon en alcohol en de tijdelijke ontsnapping aan de benepen, altoos oordeelsbereide buren, baas en familie, laten vakantiegangers hun decorum sneller en stinkender lopen dan de diarree die ze op dag één van hun verblijf opdoen. Bang zijn ze ook een beetje, ze spreken de taal niet, kennen het voedsel niet, al het sanitair werkt anders en de winkels ook en dan ook nog één of twee uur tijdsverschil met thuis. Dit wordt gecompenseerd met stompzinnige minachting voor alles dat ze niet kennen of niet begrijpen, het luidkeels en lettergreep voor lettergreep in het Nederlands tegen obers schreeuwen is hier een voorbeeld van. De reisleidsters zien dit menselijke droesem als ze een pussende oorinfectie hebben van het lauwe zwembad waar onder een film van zonnebrandcreme, afgeweekt van honderden ongewassen ruggen, de pis van het hele resort met chloor ontgeurd wordt. Dan kermen ze om een dokter. De reisleidsters zien de hele dag door verbeten koppen met vervellende neuzen, uit de ontevreden monden stromen onredelijke klachten en eisen in duizend-en-een boertige accenten. De dekens zijn te dun, de airco zoemt, de saladebar is lauw, het zwembad is dicht, de cafés maken lawaai, het stikt van de muggen/Russen/mensen die de hele dag ligbedjes bezet houden, met als steevaste uitsmijter en voor dat geld verwacht ik beter! Waarna de armen over de door felgekleurd badgoed niet afdoende bedekte buiken of boezems worden gevouwen en vanuit de aardappelkoppen twee waterigboze oogjes beschuldigend en verwachtingsvol naar de reisleidster van dienst kijken.
Er moeten toch reisleidsters zijn die de hele godganse dag aan niets anders denken dan massamoord? Die bij het leegstromen van weer een bus vol versgearriveerde charterterroristen met een hoeveelheid bagage of ze vier weken naar de goelag moeten, op hun tong moeten bijten om niet in het Duits bevelen te schreeuwen over ontluizen, douchen en selectie? Die, als ze op hun alarmnummer buiten kantooruren worden gebeld omdat het rotjong van een accountmanager uit Zoetermeer zijn kleverige tengels tussen de balkondeuren kreeg, met het idee spelen om het hele rottige gezinnetje naar een afgelegen plek te lokken onder het mom van doktersbezoek en aldaar een rondje nekschoten uit te delen, uiteraard na ieder gezinslid gedwongen te hebben zijn/haar eigen kuil te graven? Die het aan hen toevertrouwde toeristenvee de frase je moeder pijpt honden aanleren in de taal van het gastland als correcte aanspreekterm voor politieagenten? De hele zomer de horden bleke, lillende, bespataderde vakantiemakaken aan je voorbij zien trekken, allemaal aan dezelfde schijterij, allemaal lachend om dezelfde grappen, allemaal zich vergapend aan dezelfde bezienswaardigheden waar ze allemaal in dezelfde pose op dezelfde foto gaan om op Facebook aan dezelfde saaie kutvrienden te laten zien. En op de terugweg allemaal dezelfde bonte omslagdoeken om en zonnehoedjes op hebben. Gekocht bij allemaal dezelfde winkels waar allemaal dezelfde winkelbedienden al decennia dezelfde koopmanskreten slaken. Kaiken kaiken niet kopen! Allemachtig prachtig tachtig!" Lieve god laat er reisleidsters bestaan die onder hun koele oppervlakkigheid bruisen van de haat en minachting. Dat er nooit dooien vallen door toedoen van een doorgedraaide reisleidster, heldinnen der zelfbeheersing zijn het.
John Henry
Wanneer? De jaren 1870
Wat? Legendarische overwinning op de stoommachine
Het is niet zeker of John Henry daadwerkelijk bestaan heeft. Wat één en ander letterlijk legendarisch maakt. Het verhaal gaat als volgt: om de spoorlijnen in de VS aan te leggen werd het tracé dwars door rotsen en bergen gehakt. Dit op zich is al een tamelijk epische en überruige onderneming. Zonder ARBOwetgeving dagenlang steen hakken, dynamiet er in grutten, BOEM, rotspuin opruimen, spoor leggen én door. Ondertussen belaagd door extreme kou alsdanwel hitte, enge ziektes en pisnijdige indianen. Ook super irritant: collega's die te pas en te onpas dood neervielen. Gedoehoe. De Amerikaanse railroads zijn omzoomd met graven. (Kijktip.) Anyway, terug naar de held van ons verhaal. John Henry. Hj zou een zwarte man uit New Jersey zijn geweest die via het dwangarbeidsysteem in de gevangenis van Virginia verzeild raakte in de spoorwegenbouw. Hij nam het in een steenhak-race op tegen een stoommachine, de oplettende lezer ziet hier het Heldenverhaal-Basismateriaal van de man die met spierkracht en noeste arbeid ten strijde trekt tegen de machine, aan de vooravond van de eeuw waarin machines totale dominantie over spierkracht verkregen. John Henry zwaaide zijn loodzware hamer zo snel als hij kon, versloeg de stoommachine en viel dood neer. Het verhaal wil verder dat zijn vrouw daarop prompt de hamer van haar man overnam, maar of mevrouw Henry dat lang volhield is niet bekend. De treurige geschiedenis diende daarna in de vorm van een ballad als een waarschuwing om je niet dood te werken, want hoe heroïsch het ook is om een stoommachine te verslaan, echt slim was het ook weer niet.
Otto Skorzeny
Wanneer? 1908-1975
Wat? Wandelend jongensboek
Jahaaa, hij was een nazi van het (on)zuiverste water. En nee hij heeft nooit spijt betuigd. Jammer dan, ideologisch moeten we een en ander door de vingers zien want mensen, wat een leven. Aan het begin van de Tweede Wereldoorlog ging Skorzeny bij de Waffen SS. Fijn in heel Europa een beetje vechten, Joego's over de kling jagen en oh, lastig, een Katyusha raketscherf afstoppen met zijn achterhoofd. Otto gaf geen fuck, vroeg om aspirine en schnapps en was een paar uur later weer terug bij zijn eenheid. Zijn talent en belangstelling lag echter bij de meer achterbaksige kantjes van oorlogvoering: (contra-)spionage, guerillatactieken, verkleden in uniformen van de vijand, het betere spannendeboeken-werk dus. Hij deed wat raids hier en daar, zou betrokken zijn bij een krankzinnig moordplan op Stalin, Churchill en Roosevelt (maar ontkende dit later), kidnapte de zoon van de Hongaarse regent in Operatie Panzerfaust en dwong de regent tot aftreden, in de warrige dagen na de aanslag op Hitler in 1944 nam hij 36 uur lang het opperbevel over de Wehrmacht over, kreeg een opsporingsbevel van Eisenhower persoonlijk aan zijn broek voor zijn aandeel in de Battle of the Bulge (iets met Krauts vermomd als Yanks). Ontsnapte na de oorlog uit een interneringskamp, hield zich schuil en dook weer op in Egypte waar hij samen met andere oud-SS officieren het Egyptische leger trainde. En een jonge Palestijn genaamd Yasser Arafat. Hij zette een ontsnappingsnetwerk voor oud-Nazi's op. Was de bodyguard van Evita Péron. Plande een Vierde Rijk in Zuid Amerika, richtte een neonazipartij op in Spanje en verstrekte inlichtingen aan de Mossad. Ook runde hij een bedrijf dat voorzag in guerillatrainingen, klantjes waren onder andere Muammar Ghadaffi, de Griekse militaire junta en het Zuid-Afrikaanse regime. Daarna kreeg Ome Otto kanker, maar ging hij dood denkt u? Neen. Een operatie aan zijn ruggengraat maakte hem verlamd vanaf het middel maar de man (toen 62) pikte dat verhaal niet en besloot weer te gaan lopen. Dus dat deed hij. Uiteindelijk deed longkanker de schier onverwoestbare nazi de das om. OMIJNGOD GEENSTIJL HOE EPISCH KAN HET WORDEN ALLEMAAL? Welnu. Dit alles was dus niet het Awesomeste In Zijn Leven Ooit Ever. Dat was die ene keer dat Skorzeny Unternehmen Eiche leidde. De gevangengenomen dictator Mussolini terugkidnappen uit de handen van de Italiaanse regeringstroepen. Hij plukte Mussolini domweg met een vliegtuigje uit een hooggelegen hotel waar hij gevangen zat, er werd geen schot gelost bij de actie. En omdat Otto behalve een nazi ook reuze ijdel was vermoordde hij alsnog bijna zichzelf en Benito doordat hij per se samen in een te klein vliegtuigje hoogstpersoonlijk de Duce in Rome wou afleveren. (Zie filmpje hier onder.) Nah. Jammer van dat het een totale nazi was maar wat. Een. Baas.
Roméo Dallaire
Wanneer? 1946 - heden
Wat? Redde circa 32.000 mensenlevens
Levens redden, doen helden. Maar ehm. Hoeveel? Twee-en-dertig-duizend. Dan ben je een Buitencategorie Totaalheld. Hoe komt een mens überhaupt aan 32duizend mensen in gevaar, teneinde ze te kunnen redden? Bij een enorme genocide, bijvoorbeeld die in Rwanda. De in Nederland geboren Canadees Dallaire was in Rwanda om op een VN-missie de Arusha-akkoorden te effectueren, bedoeld om Tutsi meer invloed te geven in het door Hutu gedomineerde land. Zoals wij inmiddels weten ging dat niet geheel zoals gepland: een paar maanden en circa een miljoen gemacheteerde Tutsi later konden de Akkoorden de prullenbak in. Maar Dallaire was geen Karremans. Hij had, met de Pakistaanse, Canadese, Ghanese, Tunesische en Bangladese soldaten, diverse gebieden onder controle waarvan hij via informanten wist dat er veel Tutsi verborgen zaten. De moordende Interahamwe-milities, die er niet voor terugdeinsden om tien Belgische militairen te martelen en te doden, waren talrijker en beter bewapend dan Dallaire en zijn mannen. Een deel van zijn personeel was zelfs ongewapend: de observators van de VN ontleenden hun gezag puur aan het VN-logo op hun helmen. Dit lukte omdat Roméo weigerde demense in de steek te laten en temidden van bloedklotsende slachtpartijen gewoon onwrikbaar op zijn post bleef. De Belgen waren al huilend naar huis, de internationale gemeenschap kwam pas veel later in actie en Dallaire tekende cirkeltjes op de kaart van Rwanda, tikte met zijn staf op de grond en zeide: THOU SHALL NOT PASS. En zo geschiedde. Na de Rwandese genocide bleef Dallaire humanitair actief, gaf getuigenissen aan het RwandaTribunaal en schreef een boek over zijn ervaringen. Onder andere over de zending wapens voor het Hutu-regeringsleger. Dallaire rook onraad en stuurde een telegram naar zijn meerderen om de zending te mogen vasthouden, want hij had in de smiezen waarvoor de wapens gebruikt zouden gaan worden, maar hij werd desondanks verordonneerd de wapens door te laten. Eén en ander heeft geleid tot een zware posttraumatische stresstoornis, culminerend in een zelfmoordpoging in 2000. Die mislukte gelukkig, want sindsdien ijvert hij voor diverse humanitaire doelen en een betere behandeling van oorlogsveteranen.
Wanneer? 1924-1945
Wat? Sniper in het Sovjetleger
Lief poppetje he? Voordat u 'aaahw' kan zeggen zou madame u al BAM een loodje tussen de ogen hebben geplant. Want Roza was een scherpschutter met 59 confirmed kills op haar naam. Zat zo. De Mof liep in de Tweede Wereldoorlog haar thuisland Rusland onder de voet en doodde haar broer. Dat trok de vrouw niet. In plaats van thuis handenwringend de uitkomst van de strijd af te wachten dacht Roosje (toen 18 jaar oud), kom, ik ga me eens melden aan het front. Pruisen slopen. En dat deed ze, ze bleek een nogal vaste hand te hebben qua schietgeweer en kreeg in de geallieerde pers de bijnaam "de Onzichtbare Schrik van Oost Pruisen." Tijd om dat op een zakdoekje te borduren had ze niet, ze maakte namelijk voortdurend fitties met haar bevelhebbers omdat die zo flauw waren haar niet in de frontlinies te laten vechten. Ze was nog steeds serieus miffed vanwege haar broer dus had geen zin om achter de linies een beetje af te wachten of er misschien nog wat de snipen viel. Ze kreeg de nodige medailles voor het zeer precies omleggen van Duitsers terwijl ze onder artillerie- en machinegeweervuur lag. Toen de Russen besloten alle vrouwen terug te trekken uit de slag schreef Roza twee brieven aan Stalin persoonlijk, kreeg geen antwoord en had uiteindelijk maling aan haar orders en ging toch. Een schot in de schouder deed ze in haar dagboek (ja het bleef een meisje natuurlijk) af als "twee gaatjes", ze overleefde friendly fire van een batterij Katyushas en had enorm veel plezier in het nauwkeurig vullen van Duitse hersenstammen met kogels. Ze ging uiteindelijk wel dood, maar ook dat deed Shanina als een totale baas. Ze beschermde een gewonde officier, werd doorboord door een granaatscherf en werd met haar ingewanden uit haar buikholte hangend gevonden. In het ziekenhuis, waar ze nog één dag leefde, beklaagde ze zich dat ze niet meer had kunnen doen en dat het vet balen was dat ze nu na de oorlog niet meer (het wordt nu bijna TE awesome) voor zielige weeskindjes kon zorgen.
Ahmad sjah Massoud
Wanneer? 1953-2001
Wat? De bijnaam Leeuw van Pansjir geeft het al een beetje weg.
Massoud was een Afghaanse guerillastrijder die een grafhekel had aan commies en aan islamfundi's. Lastig, in het Afghanistan van die tijd, want daar stierf het van de Rooien en Talibanbaarden. Dus hij zette een rebellenleger op, bestreed de communistische regeringsglegers en werd finaal in de pan gehakt. De regering riep daarna de hulp in van de Russen en die kwamen opdraven met legers, tanks, helikopters, alles. Okee. Dan maar mokken en papaver kweken? Nope. De mujahedeen oprichten, dat is wat hij deed. Met een paar duizend man een strategisch briljante guerillaoorlog voeren tegen de Russische overmacht, en, uiteindelijk, winnen. Waarna zijn andere aartsvijanden, de Taliban, vrij spel hadden in het land. Ieder ander zou hebben gezegd, hee, ik heb de Russen al voor hun kloten gegeven, nu mag iemand anders even hoor. Qua het land zuiveren van tuig. Niet Massoud, die dacht fuck deze shit, ik pak deze druiloren ook wel even mee. Hij vermoordde diverse hoge omes van de Taliban en hun makkertjes van Al Qaeda, in de hoop van Afghanistan een vrije democratie te maken. Af en toe vroeg hij hulp aan het westen, die zijn strijd tegen de Russen wel hadden gesteund want Koude Oorlog. Helaas zagen de westerse mogendheden de Taliban en Al Qaeda vooral als spelers in een lokale krijgsheren-fittie en zeiden "meh." Twee dagen voor 9/11 werd Massoud vermoord door twee Al Qaeda-booswichten vermomd als journalisten. Na 9/11 nam, om begrijpelijke redenen, de interesse van het westen in het slopen van de Taliban aanzienlijk toe. In het huidige, soortvan democratisch-achtige Afghanistan heeft Massoud nu zijn eigen gedenkdag. Kunnen we ideologisch van alles van vinden maar Ome Massoud liet niet met zich dollen en als hem iets niet beviel, dan regelde hij dat het anders ging. Held.
Reisleidsters
Wanneer? sinds de opkomst van het massatoerisme
Wat? Ze leiden reis
Zou er nooit een reisleidster zijn die onder dat frisse exterieur van Bund des Jungen Mädel-kringvoorzitster meets debutante een woestkolkende misantropie koestert? Moet haast wel toch. Reisleidsters zien de slechtste mensen op hun slechtste momenten. Ontremd door zon en alcohol en de tijdelijke ontsnapping aan de benepen, altoos oordeelsbereide buren, baas en familie, laten vakantiegangers hun decorum sneller en stinkender lopen dan de diarree die ze op dag één van hun verblijf opdoen. Bang zijn ze ook een beetje, ze spreken de taal niet, kennen het voedsel niet, al het sanitair werkt anders en de winkels ook en dan ook nog één of twee uur tijdsverschil met thuis. Dit wordt gecompenseerd met stompzinnige minachting voor alles dat ze niet kennen of niet begrijpen, het luidkeels en lettergreep voor lettergreep in het Nederlands tegen obers schreeuwen is hier een voorbeeld van. De reisleidsters zien dit menselijke droesem als ze een pussende oorinfectie hebben van het lauwe zwembad waar onder een film van zonnebrandcreme, afgeweekt van honderden ongewassen ruggen, de pis van het hele resort met chloor ontgeurd wordt. Dan kermen ze om een dokter. De reisleidsters zien de hele dag door verbeten koppen met vervellende neuzen, uit de ontevreden monden stromen onredelijke klachten en eisen in duizend-en-een boertige accenten. De dekens zijn te dun, de airco zoemt, de saladebar is lauw, het zwembad is dicht, de cafés maken lawaai, het stikt van de muggen/Russen/mensen die de hele dag ligbedjes bezet houden, met als steevaste uitsmijter en voor dat geld verwacht ik beter! Waarna de armen over de door felgekleurd badgoed niet afdoende bedekte buiken of boezems worden gevouwen en vanuit de aardappelkoppen twee waterigboze oogjes beschuldigend en verwachtingsvol naar de reisleidster van dienst kijken.
Er moeten toch reisleidsters zijn die de hele godganse dag aan niets anders denken dan massamoord? Die bij het leegstromen van weer een bus vol versgearriveerde charterterroristen met een hoeveelheid bagage of ze vier weken naar de goelag moeten, op hun tong moeten bijten om niet in het Duits bevelen te schreeuwen over ontluizen, douchen en selectie? Die, als ze op hun alarmnummer buiten kantooruren worden gebeld omdat het rotjong van een accountmanager uit Zoetermeer zijn kleverige tengels tussen de balkondeuren kreeg, met het idee spelen om het hele rottige gezinnetje naar een afgelegen plek te lokken onder het mom van doktersbezoek en aldaar een rondje nekschoten uit te delen, uiteraard na ieder gezinslid gedwongen te hebben zijn/haar eigen kuil te graven? Die het aan hen toevertrouwde toeristenvee de frase je moeder pijpt honden aanleren in de taal van het gastland als correcte aanspreekterm voor politieagenten? De hele zomer de horden bleke, lillende, bespataderde vakantiemakaken aan je voorbij zien trekken, allemaal aan dezelfde schijterij, allemaal lachend om dezelfde grappen, allemaal zich vergapend aan dezelfde bezienswaardigheden waar ze allemaal in dezelfde pose op dezelfde foto gaan om op Facebook aan dezelfde saaie kutvrienden te laten zien. En op de terugweg allemaal dezelfde bonte omslagdoeken om en zonnehoedjes op hebben. Gekocht bij allemaal dezelfde winkels waar allemaal dezelfde winkelbedienden al decennia dezelfde koopmanskreten slaken. Kaiken kaiken niet kopen! Allemachtig prachtig tachtig!" Lieve god laat er reisleidsters bestaan die onder hun koele oppervlakkigheid bruisen van de haat en minachting. Dat er nooit dooien vallen door toedoen van een doorgedraaide reisleidster, heldinnen der zelfbeheersing zijn het.
John Henry
Wanneer? De jaren 1870
Wat? Legendarische overwinning op de stoommachine
Het is niet zeker of John Henry daadwerkelijk bestaan heeft. Wat één en ander letterlijk legendarisch maakt. Het verhaal gaat als volgt: om de spoorlijnen in de VS aan te leggen werd het tracé dwars door rotsen en bergen gehakt. Dit op zich is al een tamelijk epische en überruige onderneming. Zonder ARBOwetgeving dagenlang steen hakken, dynamiet er in grutten, BOEM, rotspuin opruimen, spoor leggen én door. Ondertussen belaagd door extreme kou alsdanwel hitte, enge ziektes en pisnijdige indianen. Ook super irritant: collega's die te pas en te onpas dood neervielen. Gedoehoe. De Amerikaanse railroads zijn omzoomd met graven. (Kijktip.) Anyway, terug naar de held van ons verhaal. John Henry. Hj zou een zwarte man uit New Jersey zijn geweest die via het dwangarbeidsysteem in de gevangenis van Virginia verzeild raakte in de spoorwegenbouw. Hij nam het in een steenhak-race op tegen een stoommachine, de oplettende lezer ziet hier het Heldenverhaal-Basismateriaal van de man die met spierkracht en noeste arbeid ten strijde trekt tegen de machine, aan de vooravond van de eeuw waarin machines totale dominantie over spierkracht verkregen. John Henry zwaaide zijn loodzware hamer zo snel als hij kon, versloeg de stoommachine en viel dood neer. Het verhaal wil verder dat zijn vrouw daarop prompt de hamer van haar man overnam, maar of mevrouw Henry dat lang volhield is niet bekend. De treurige geschiedenis diende daarna in de vorm van een ballad als een waarschuwing om je niet dood te werken, want hoe heroïsch het ook is om een stoommachine te verslaan, echt slim was het ook weer niet.
Otto Skorzeny
Wanneer? 1908-1975
Wat? Wandelend jongensboek
Jahaaa, hij was een nazi van het (on)zuiverste water. En nee hij heeft nooit spijt betuigd. Jammer dan, ideologisch moeten we een en ander door de vingers zien want mensen, wat een leven. Aan het begin van de Tweede Wereldoorlog ging Skorzeny bij de Waffen SS. Fijn in heel Europa een beetje vechten, Joego's over de kling jagen en oh, lastig, een Katyusha raketscherf afstoppen met zijn achterhoofd. Otto gaf geen fuck, vroeg om aspirine en schnapps en was een paar uur later weer terug bij zijn eenheid. Zijn talent en belangstelling lag echter bij de meer achterbaksige kantjes van oorlogvoering: (contra-)spionage, guerillatactieken, verkleden in uniformen van de vijand, het betere spannendeboeken-werk dus. Hij deed wat raids hier en daar, zou betrokken zijn bij een krankzinnig moordplan op Stalin, Churchill en Roosevelt (maar ontkende dit later), kidnapte de zoon van de Hongaarse regent in Operatie Panzerfaust en dwong de regent tot aftreden, in de warrige dagen na de aanslag op Hitler in 1944 nam hij 36 uur lang het opperbevel over de Wehrmacht over, kreeg een opsporingsbevel van Eisenhower persoonlijk aan zijn broek voor zijn aandeel in de Battle of the Bulge (iets met Krauts vermomd als Yanks). Ontsnapte na de oorlog uit een interneringskamp, hield zich schuil en dook weer op in Egypte waar hij samen met andere oud-SS officieren het Egyptische leger trainde. En een jonge Palestijn genaamd Yasser Arafat. Hij zette een ontsnappingsnetwerk voor oud-Nazi's op. Was de bodyguard van Evita Péron. Plande een Vierde Rijk in Zuid Amerika, richtte een neonazipartij op in Spanje en verstrekte inlichtingen aan de Mossad. Ook runde hij een bedrijf dat voorzag in guerillatrainingen, klantjes waren onder andere Muammar Ghadaffi, de Griekse militaire junta en het Zuid-Afrikaanse regime. Daarna kreeg Ome Otto kanker, maar ging hij dood denkt u? Neen. Een operatie aan zijn ruggengraat maakte hem verlamd vanaf het middel maar de man (toen 62) pikte dat verhaal niet en besloot weer te gaan lopen. Dus dat deed hij. Uiteindelijk deed longkanker de schier onverwoestbare nazi de das om. OMIJNGOD GEENSTIJL HOE EPISCH KAN HET WORDEN ALLEMAAL? Welnu. Dit alles was dus niet het Awesomeste In Zijn Leven Ooit Ever. Dat was die ene keer dat Skorzeny Unternehmen Eiche leidde. De gevangengenomen dictator Mussolini terugkidnappen uit de handen van de Italiaanse regeringstroepen. Hij plukte Mussolini domweg met een vliegtuigje uit een hooggelegen hotel waar hij gevangen zat, er werd geen schot gelost bij de actie. En omdat Otto behalve een nazi ook reuze ijdel was vermoordde hij alsnog bijna zichzelf en Benito doordat hij per se samen in een te klein vliegtuigje hoogstpersoonlijk de Duce in Rome wou afleveren. (Zie filmpje hier onder.) Nah. Jammer van dat het een totale nazi was maar wat. Een. Baas.
Roméo Dallaire
Wanneer? 1946 - heden
Wat? Redde circa 32.000 mensenlevens
Levens redden, doen helden. Maar ehm. Hoeveel? Twee-en-dertig-duizend. Dan ben je een Buitencategorie Totaalheld. Hoe komt een mens überhaupt aan 32duizend mensen in gevaar, teneinde ze te kunnen redden? Bij een enorme genocide, bijvoorbeeld die in Rwanda. De in Nederland geboren Canadees Dallaire was in Rwanda om op een VN-missie de Arusha-akkoorden te effectueren, bedoeld om Tutsi meer invloed te geven in het door Hutu gedomineerde land. Zoals wij inmiddels weten ging dat niet geheel zoals gepland: een paar maanden en circa een miljoen gemacheteerde Tutsi later konden de Akkoorden de prullenbak in. Maar Dallaire was geen Karremans. Hij had, met de Pakistaanse, Canadese, Ghanese, Tunesische en Bangladese soldaten, diverse gebieden onder controle waarvan hij via informanten wist dat er veel Tutsi verborgen zaten. De moordende Interahamwe-milities, die er niet voor terugdeinsden om tien Belgische militairen te martelen en te doden, waren talrijker en beter bewapend dan Dallaire en zijn mannen. Een deel van zijn personeel was zelfs ongewapend: de observators van de VN ontleenden hun gezag puur aan het VN-logo op hun helmen. Dit lukte omdat Roméo weigerde demense in de steek te laten en temidden van bloedklotsende slachtpartijen gewoon onwrikbaar op zijn post bleef. De Belgen waren al huilend naar huis, de internationale gemeenschap kwam pas veel later in actie en Dallaire tekende cirkeltjes op de kaart van Rwanda, tikte met zijn staf op de grond en zeide: THOU SHALL NOT PASS. En zo geschiedde. Na de Rwandese genocide bleef Dallaire humanitair actief, gaf getuigenissen aan het RwandaTribunaal en schreef een boek over zijn ervaringen. Onder andere over de zending wapens voor het Hutu-regeringsleger. Dallaire rook onraad en stuurde een telegram naar zijn meerderen om de zending te mogen vasthouden, want hij had in de smiezen waarvoor de wapens gebruikt zouden gaan worden, maar hij werd desondanks verordonneerd de wapens door te laten. Eén en ander heeft geleid tot een zware posttraumatische stresstoornis, culminerend in een zelfmoordpoging in 2000. Die mislukte gelukkig, want sindsdien ijvert hij voor diverse humanitaire doelen en een betere behandeling van oorlogsveteranen.