Geenstijl

Dag 8. Lief dagboek. Rutger hier vanuit Spanje. Lloret de Mar vandaag. Het regent. Twan en ik zitten te schuilen in een restaurant waar iets teveel moeders met kinderen het zelfde idee als wij hadden. Ik proef de koffie bijna niet van de herrie. Ze spelen met ballen. Plastic ballen. Die heel hard op de grond stuiteren. Er is hier welgeteld één karige milf die gedeeld wordt door een stuk of 45 mannenogen. We zijn ook nog een beetje brak van onze avonturen van gisteravond, brak ja maar niet van de drank. Ik heb leren proppen, maar het is echt heel anders als in die televisieserie die Cotsa heet. Nou ja, voor de GeenStijl lezertjes hebben we er maar een REPORTAGE van gemaakt. Sorry dat ik een beetje matjes overkom...

Twan en ik zijn net uit pure verveling naar een museum gereden. Iets met erotiek stelde ik voor. Salvador Dali? Twan vond het best. Wij de auto in. Ruitenwissers aan. Bassie en Adriaan uit de speakers en een mars mee voor onderweg. Zou het toch nog een leuke dag worden. Aangekomen bij het museum bleek mijn kwalificatie van deze dag iets te voorbarig. Zulke rijen zie je alleen op het journaal. Maar dan zien de mensen er wat anders uit. In ieder geval niet allemaal met bermuda’s, sandalen en heuptasjes. HEUPTASJES! Echt handig. Die hangen lekker helemaal niet in de weg en er kan zooo veel in. Buitengewoon praktisch. Ga maar eens na, waar moet je anders je portemonnee en je sleutels laten. Oh nee, de sleutels bungelen al aan het lusje van de bermuda dat eigenlijk bedoelt was voor de riem. De portemonnee houden ze stevig vast. Het stikt van de rollers in Spanje. Ehm, nou pakje peuken in de heuptas dan maar? Ja, want het zou ook zonde zijn om die gadget niet om de heup te binden. Heeft toch ook wel iets sjieks. Twan en ik zochten aansluiting bij de heuptasjes. We stonden nog geen vijf minuten in de rij of: wat een weer he? Waarom voelen Nederlandse heuptasjes altijd de behoefte om een gesprek aan te knopen met Jan en alleman. Ik kijk naar Twan en brabbel iets in mijn beste Fins. Maak domme bewegingen met mijn gezicht en armen en schud met mijn hoofd. Oh, zegt die heuptas tegen zijn vrouw, ik dacht dat het Nederlanders waren. Nee joh zegt die vrouw, typisch Duitsers. Zie je toch aan die dikke kop en die mat. Twee beledigingen verder waren we van ze af. De rij voor het museum loste gestaag op. We konden ons een paar minuten vermaken met twee heuptasjes die ruzie hadden. De ene heuptas accepteerde niet dat de vrouw van een andere heuptas zomaar bij haar man kwam staan. Dat is dus voordringen. Objectief gezien had de bezwaarmakende heuptas natuurlijk gelijk. Dat DOE je niet. Zucht. De sfeer zat er lekker in. Het enige dat optimistisch kon zijn, was de regen. Die blijft naar alle waarschijnlijkheid nog wel even in Spanje. Voor het thuisfront is er niets leukers dan regen in Spanje. En dan een beetje prikken als de vakantiegangers thuiskomen. Zo, lekkere vakantie gehad? Niet echt bruin he? En juist die confrontatie leeft een ruig leven in het hoofd van die heuptassen. De gedachte dat zij straks aan de buren moeten vertellen dat het regende in Spanje is vele malen erger dan de regen zelf. De frustratie spat van de gezichten af. De kinderen zijn de klos. Daar ben ik het wel mee eens. Kutkinderen. Ze worden flink door elkaar gerammeld, geslagen en geschopt. Tussen alle blauwe ogen en schaafwonden is er 1 kind wel heel erg toegetakeld. Die loopt ook met zo’n heuptas. Bij het loket staat een man met een baard moeilijk te doen over de prijs. Afdingen is in Spanje heel normaal, zegt ie tegen de geïrriteerde heuptassen achter hem. Twan en ik kijken alleen maar naar elkaar en verlaten de rij. Het, restaurant waar we op dit moment zitten, hebben we nu ook wel gezien. We besluiten terug te keren naar de villa. Omdat het regent, mag Twan straks bij wijze van hoge uitzondering mijn laptop meenemen naar zijn kamer. Een uurtje en niet langer. Nou lief dagboek, Ik ga stoppen. Niet dat ik iets te doen heb, maar ik zal je vandaag niet langer vermoeien met de depressie die Spanje heet. Kusje van Rutger vanuit een spetterende Costa.