Geenstijl

En daar is hij weer! Ons wekelijks stukje nuance op Geenstijl verzorgd door uw aller Starf*cker. Vandaag buigt uw columnist zich over het potsierlijke gedoe rondom SP-statenlid Yildrim. Tussen drie handelsmissie's in Azie, enkele diplomatieke ontmoetingen in West-Afrika en wat familiebezoek in Jordanie klom Starf*cker in de pen en stelde zichzelf wat vragen. Waarom verloopt de democratisering binnen de Socialistische Partij eigenlijk zo stroef? Is de SP over haar hoogtepunt heen? En wat heeft Harry van Bommel nu werkelijk in Syrië te zoeken? Leest uw favoriete perodiek op Geenstijl en blijf op de hoogte. Star, kom er maarrr in!

De SP ontmaskerd … Het gedoe over het opstandige SP-statenlid Yildrim komt in ieder geval wereldreiziger Harry van Bommel de strot uit. Helemaal vanuit Damascus, tussen een gesprek met Hamas en de Syrische president Bashar al-Assad door, merkt Harry vandaag op zijn blog op dat het maar weer over de inhoud moet gaan. Ach ja, overal op de wereld van alles vinden en in eigen land de interne partijdemocratie om zeep helpen. De wereldverbeteraar van de ‘SP-on-tour’. De handelsreiziger van het eigen gelijk. Harry van Bommel heeft het druk in het gastvrije Syrië. Even op bezoek bij het terroristenvolk van Hamas en op de thee bij de verlichte despoot Bashar al-Assad. . Inspirerende voorbeelden voor SP-leiders. Hamas en Assad weten wel raad met critici. Maar in Harry’s dagboekje is wel meer leuks te lezen. Een dictatuur als Syrië zou niet teveel haast met democratie moeten maken en stabiliteit en veiligheid eerst moeten regelen. Ik citeer maar even: ’ Onze delegatieleider Henk Jan Ormel zegt in zijn inleiding dat economische groei en democratie goed samen gaan. Daarover ontstaat aan mijn tafel discussie. Als met democratie het Amerikaanse model wordt bedoeld, dan is men het daarmee zeer oneens. In Syrië heeft men op de korte termijn meer behoefte aan veiligheid en stabiliteit dan aan meer democratie. Veiligheid leidt tot een goed investeringsklimaat en dat is voor iedereen goed.’ Het ware gezicht van de Socialistische Partij wordt steeds duidelijker. Jan Marijnissen lijkt de regie helemaal kwijt vanaf zijn ziekbed in het rooie bastion Oss. Of juist weer niet. Ik geef toe dat ik er zelf ook intrapte. De SP wist door een geraffineerde campagne de ‘nice guy’ van de Nederlandse politiek te worden. Een politieke partij met een hoog knuffelgehalte, maar achter de schermen een ouderwetse Maoïstische partij die met tomatensoep en goedkope beloftes Nederland soepel tot Maoïstisch links zou leiden. Een partij met een zeer strakke regie vanuit het Brabantse ‘Kremlin’ in Oss. Van kritiek moet vooral de Grote Roerganger Jan Marijnissen niets hebben. De affaire-Yildrim had iedere partij kunnen overkomen, alleen door de botte reacties uit Oss is het nu ineens duidelijk dat de SP wel ieder kabinetslid of politieke tegenstander keihard de maat mag nemen, maar zelf keihard met interne oppositie afrekent. Daar weet de hoofdredactrice van het partijblad alles vanaf. Zij werd nog net niet naar de Goelag Archipel gestuurd, maar is wel haar baan in Oss kwijt.. Net als de PVV van Geert Wilders gijzelt de SP op dit moment de Nederlandse politiek. Nog steeds is links Nederland zeer gevoelig voor de Sinterklaas-lijstjes van Marijnissen en Agnes Kant en zeker de PvdA kijkt bij het regeren voortdurend over de linker schouders. De SP is structureel bezig de PvdA te slopen. Van mij mag dat, maar dan wel zelf verantwoordelijkheid nemen graag. Niet laf weglopen. Maar ik vrees voor het Nederlandse Mao-filiaal uit Oss dat Nederland het ook zat wordt. Zeker nu de betere debaters in het kabinet als staatssecretaris Frans Timmermans de discipelen van ‘Jan Mao’ alle hoeken van het parlement laten zien. De kiezers zien dat het momentum van de SP voorbij is. Terug naar Oss graag heren en dames.