Mensen, een korte les. Het is heel simpel. Echt heel makkelijk. Je hebt twee soorten internationaal leed. Het Goede internationale leed, en het Foute internationale leed. Hierboven een exemplarisch voorbeeld van Goed internationaal leed. Het is een foto van Aylan Kurdi, het dode Syrische jongetje dat aanspoelde omdat
het harteloze racistische Westen hem niet wilde helpen zijn vader smokkelaars betaald had voor de oversteek omdat hij vanuit het veilige Turkije via de EU naar
Canada wilde. Zijn dood leidde tot wekenlange uitingen van rouw, betrokkenheid en progressieve pleidooien voor meer meer meer opvang van vluchtelingen (ook als het geen vluchtelingen zijn). Er kwamen
imitaties,
zandsculpturen,
tekeningen,
muurschilderingen,
waterverfwerkjes, historische
parallellen en verbeelde
verwijten. Een vergelijkbaar voorbeeld van Goed internationaal leed, is de
foto van Omran Daqneesh, het stoffige ambulance-jongetje in Aleppo. De Britse journalist Brendan O'Neill
schreef het beter op dan wie dan ook:
"The global spreading of this snapshot is justified as a way of raising awareness about the migrant crisis. Please. Its more like a snuff photo for progressives, dead-child porn, designed not to start a serious debate about migration in the 21st century but to elicit a self-satisfied feeling of sadness among Western observers." Deugporno voor Westerse observanten, dus. Een hard oordeel (we hebben het immers wel over de dood van een onschuldig kind), maar O'Neill onderstreept hiermee de scherpe tegenstelling met de neiging tot wegkijken, van dezelfde observanten, wanneer het leed uit een hoek komt waar het Westen zichzelf minder makkelijk de (valse) schuld van kan geven. Bewijsstuk B, derhalve:
Doodgereden kind in Stockholm. De 11-jarige Ebba Akerlund. Slachtoffer van Fout internationaal leed. Mag geen naam hebben, althans niet te hard uitgesproken. Meisje is een onschuldig slachtoffer van de radicale islam. Haar land was niet in oorlog. Haar familie niet op de vlucht. Haar geweten net zo brandschoon als dat van Aylan Kurdi. Maar ze is slachtoffer van een gebeurtenis die niets met de islam te maken heeft, en daarom ook niet te hard benoemd dient te worden. Laat staan dat we haar foto moeten tonen. Niets. Haar foto is zelfs lastig te vinden, en wie hem toont krijgt een 'denk toch om de privacy van de slachtoffers!' te horen - een argument dat bij Aylan niet werd ingebracht. Waarom? Omdat het tonen van deze foto de deur open zet naar een discussie over de islam, de migratie en de toekomst van de verhoudingen in het Westen. En als je die discussie niet voert, dan is er ook niks aan de hand. Dus maken we geen voorpagina's, geen Journaal-items, geen kunstexposities, geen zandsculpturen en geen theatrale installaties van mensen die op straat gaan liggen om het leed van Ebba Akerlund te portretteren. Want in tegenstelling tot Aylan Kurdi, stond zij niet op het kruispunt van de geschiedenis. Zij was enkel op de verkeerde plek, op het verkeerde moment. En dat heeft niets met de islam in Europa te maken.
Toch nog even deze ook. Geen kind, maar een NOG fouter slachtoffer. Toon deze foto, en je wekt woede in plaats van medeleven. Dit mag liever niet gezien worden. Kunnen we niet tegen. Te rauw. Te confronterend. Te veel
in your face-effect van de radicale islam. Zelfs Google werkt er aan mee om 'm weg te poetsen: probeer eerst "
Syrian boy" en daarna "
Stockholm girl" en ook "
stockholm attack" brengt de foto niet naar boven. Als je doet of het er niet is. Dan gaat het misschien wel vanzelf weg. Zo doen we dat in het Westen. Kijk maar naar Stockholm: gewoon een
armlengte metrolijn afstand houden,
dan verdwijnt het probleem vanzelf.
