Geenstijl

Volgende week is het op de kop af vijftien jaar geleden dat Pim Fortuyn bekend maakte dat hij actief zou gaan worden in de Nederlandse politiek. Minder dan negen maanden later verloor hij het leven, nog vóór de verkiezingen waarin zijn partij vanuit het niets de een na grootste van het land werd. De politieke impact die Fortuyn in maar vooral ook ná deze korte periode heeft gehad is bijna niet te bevatten. Met zijn charisma, messcherpe analytische vermogen én humor en zelfspot was hij een unieke politicus die vele kiezers uit alle lagen van de bevolking aansprak. Niet voor niets werd hij in 2004 verkozen tot 'de grootste Nederlander'. Zijn belangrijkste wapenfeit is ongetwijfeld dat hij het grootste en meest desastreuze taboe heeft doorbroken dat in Nederland bestond en na zijn dood hardnekkig opnieuw de kop opstak: het benoemen van de enorme problemen die de massa-immigratie met zich meebracht, en in het bijzonder de problemen met de islam. Eindelijk was er een politicus van formaat die niet, zoals eerder bijvoorbeeld Hans Janmaat, gemakkelijk door de politieke elite opzij kon worden gezet, maar die de politiek en de publieke opinie dwong de weerbarstige realiteit onder ogen te zien in plaats van haar stelselmatig en doelbewust weg te wuiven. In de nacht die naar hem vernoemd zou worden en waarin hij voor het eerst flink botste met de top van Leefbaar Nederland, zei Fortuyn onder meer: ‘Het is vijf voor twaalf, niet in Nederland maar in Europa. Ik sta voor dit land. Voor wat hier vijf, zes eeuwen is opgebouwd. We hebben hier godverdomme een vijfde colonne van mensen die het land naar de verdommenis willen brengen. Ik moet dan horen: Allah is groot, u bent een vies varken, ú bent een christenhond. Godverdomme, in mijn stad. Marokkaanse jongens, Turkse jongens, die niet die Turken beroven, niet die Marokkanen beroven, maar u en mij, oude vrouwtjes. En de politie, wat doen ze? Godverdomme níks. Die zeggen: “Als je dat zegt, discrimineert u.” (...) Het gaat om uw kinderen, om uw kleinkinderen, waar gaat het anders om?’

Fortuyn was de eerste politicus van formaat en een van de eerste publieke figuren die de vinger op de zere plek legde – de toen al zo pijnlijke, zwaar ontstoken, zwerende wond van de mislukte massa-immigratie. Wat miljoenen Nederlanders al vele jaren met lede ogen aan hadden moeten zien maar wat niet en plein public benoemd mocht worden, verwoordde hij wél. Dat deed hij ook begin februari 2002 in een interview met de Volkskrant, dat zijn vertrek bij Leefbaar Nederland inluidde maar waarmee hij zichzelf definitief profileerde. Een samenvatting: ‘Ik beloof twee dingen als wij deelnemen aan de regering. En dat zijn keiharde beloften. Ten eerste: na vier jaar zijn er geen wachtlijsten meer in de gezondheidszorg. Ten tweede: een uitermate restrictief vreemdelingenbeleid. We ontvangen er nu veertigduizend per jaar. Wat mij betreft binnen de kortste keren niet meer dan tienduizend. De grenzen gaan dicht. We zeggen het Vluchtelingenverdrag op. Ook Schengen wordt opgezegd. Herstel van de grenscontroles en apparatuur in de havens, de luchthavens en aan de grenzen van België en Duitsland. Alles en iedereen wordt gescand. Ik wil absoluut een eind maken aan de idiotie dat driekwart van de hier geboren Turkse en Marokkaanse jongemannen uit een achterlijk gebied een vrouw gaat halen. Van de asielzoekers is 80 procent economisch vluchteling. Wat houdt het woord vluchteling dan nog in? Ik zeg: als je echt een vluchteling bent, ga je vluchten in de nabijheid. Dan ben je al blij als je van Lubbers een tentje krijgt en eten; dat je veilig bent. Maar dan stap je toch niet op een vliegtuig naar Nederland? Dan ben je toch geen echte vluchteling? Dus ook bij die 20 procent heb ik geweldige vraagtekens. En ik zeg dus: opvang in de regio. Dat betekent uiteindelijk dat vluchtelingen alleen nog maar kunnen komen uit Duitsland, Engeland, België, Denemarken of Zweden als daar iets ernstigs gebeurt. (...) De Turkse en Marokkaanse jongens in Nederland zijn van de derde generatie, meneer. Dat betekent dat hun ouders hier zijn geboren. En die jongens geven enorme problemen.’ Omdat ze zo vreselijk islamitisch zijn? ‘Ja die islam, die zondert mensen af. Ze zien ons als een minderwaardig soort mensen. Marokkaanse jongens bestelen nooit een Marokkaan. Is u dat wel eens opgevallen? Wij kunnen wel bestolen worden. En ik natuurlijk nog dubbel, want ik ben niet alleen een christenhond, maar ook nog minder dan een varken. Nou die kun je pakken. Meneer, als ik het juridisch rond zou kunnen krijgen, dan zou ik gewoon zeggen: er komt geen islamiet meer binnen! Maar dat kan ik niet rond krijgen. De islam is achterlijk, ik zeg het maar, het is gewoon een achterlijke cultuur. (...) Wat ik zeg is dat het nu afgelopen moet zijn. En dat we er genoeg hebben. Veertigduizend per jaar, dat is in vier jaar tijd een stad van een omvang van Groningen. Dat moeten mensen zich eens even goed realiseren. En dan veelal: enkele reis onderklasse. Nou dat zie ik niet zo zitten. Daar moeten we maar eens even mee stoppen. (...) Ik heb geen zin de emancipatie van vrouwen en homoseksuelen nog eens over te doen. Op middelbare scholen zijn tal van homoseksuele leraren die vanwege Turkse en Marokkaans jongens in de klas niet durven uitkomen voor hun identiteit. Dat vind ik een schande. (...) Ik haat de islam niet. Ik vind het een achterlijke cultuur. Ik heb veel gereisd in de wereld. En overal waar de islam de baas is, is het gewoon verschrikkelijk. Al die dubbelzinnigheid. Het heeft wel iets weg van die oude gereformeerden. Gereformeerden liegen altijd. En hoe komt dat? Omdat ze een normen- en waardenstelsel hebben dat zo hoog ligt dat je dat menselijkerwijs niet kunt handhaven. Dat zie je in die moslimcultuur ook. Kijk dan naar Nederland. In welk land zou een lijsttrekker van een zo grote beweging als de mijne openlijk homoseksueel kunnen zijn? Wat fantastisch dat dat hier kan. Daar mag je trots op zijn. En dat wil ik graag effe zo houden.’ Sinds Fortuyn is er geen politicus meer geweest die zo goed in staat was verstikkende taboes te doorbreken. Hij was de eerste die de sluier van de politieke correctheid afgooide. Dúrfde af te gooien. Fortuyn wist brede lagen van de bevolking aan te spreken en mensen voor zich te winnen met zijn manier van doen, zijn relativeringsvermogen en zelfspot, zijn vermogen om te nuanceren. Zo zei hij in het eerder genoemde interview met de Volkskrant: ‘Iedereen die hier binnen is, blijft hier binnen. Ik wil niemand zijn burgerrechten ontnemen. (...) We hebben ze zelf binnengelaten, dan zullen we het ook zelf moeten oplossen. Als je hier geboren en getogen bent, heb je burgerrechten, punt. Janmaat ging wel een stapje verder. Die wilde bevorderen dat mensen een enkele reis terug kregen. Dat zult u bij mij niet zien.’ Fortuyn sloeg de spijker telkens weer op de kop. Wat te denken van de volgende passages uit De puinhopen van acht jaar Paars: ‘Laat ik het maar eens krachtig zeggen: vanuit ons perspectief gezien – dat van de moderniteit – is veel van wat de islam en haar cultuur uitdraagt verwerpelijk dan wel volstrekt achterlijk. (...) Dat neemt niet weg dat ieder volk, dat iedere cultuur recht heeft op zijn eigen ontwikkeling, de richting daarvan en bovenal het tempo waarin. Voor mij betekent dit dat de islam en zijn cultuur het voor het zeggen heeft in zijn deel van de wereld. Daar staat tegenover dat wij het voor het zeggen hebben in ons deel van de wereld en dat wie van ver komt zich heeft aan te passen. Niet aan alles, maar wel aan wat wij zien als onze kernnormen en -waarden, daarin zijn wij fundamentalisten en behoren dat ook te zijn. Overigens niet door erop los te slaan en te bombarderen, maar door het woord als wapen te hanteren. Alleen daar waar wij rechtstreeks in lijf en goed worden bedreigd hebben wij het recht ons gewapenderhand te verdedigen, hetgeen temeer geldt indien wij rechtstreeks worden aangevallen. (...) Ondertussen is duidelijk, zeker na 11 september, dat zich nieuwe scheidslijnen aftekenen in een heel wat minder overzichtelijke wereld, waarvan de voornaamste is: de scheidslijn tussen islam en moderniteit. Een gecompliceerde scheidslijn, omdat deze zowel zichtbaar is tussen landen – eigenlijk het minst problematisch – als in landen, zowel die der moderniteit als die landen met een dominante positie van de islam. Overal in de islamitische wereld steekt de moderniteit de kop op en probeert zij haar zegetocht voort te zetten, zoals de islam dat probeert in ons cultuurgebied. Dit nu is de grootste bedreiging van de vrede tussen landen en in landen zelf. In het laatste geval dreigt het gevaar van een burgeroorlog. Moeiteloos kunnen de landen waar dit gevaar dreigt worden benoemd, soms is die oorlog al aan de gang: Indonesië, Tsjetsjenië, de Balkan, Algerije, Soedan, Somalië, Egypte en wellicht ook Turkije, om ons te beperken tot enkele belangrijke voorbeelden. Maar ook West-Europa dient waakzaam te zijn, ook hier kan op termijn burgeroorlog het gevolg zijn van oplopende culturele, sociale en economische tegenstellingen. Ik doe niet aan doemdenken en al helemaal wil ik niet aanzetten tot angst en vreemdelingenhaat, integendeel! Ik wil slechts waarschuwen, het is nog niet te laat en laten we onze tijd goed gebruiken. Doorgaan op de reeds decennia bewandelde weg behoort daar niet toe. Een rigoureuze ombuiging van het vreemdelingenbeleid in het algemeen en het asiel- en gezinsherenigingsbeleid in het bijzonder, zijn dringend noodzakelijk om bovengeschetst mogelijk onheil met kracht af te wenden en voor te zijn. Regeren is niet voor niets vooruitzien!’ Laten we er geen doekjes om winden. Het doemscenario dat Fortuyn schetst voor Nederland, voor West-Europa, is dichterbij dan ooit. De door hem genoemde tegenstellingen zijn nog veel verder opgelopen, de toestroom van mensen met fundamenteel andere normen en waarden naar ons land is in recordtempo blijven toenemen, de laatste twee jaar met aantallen die zelfs hij onmogelijk kon voorzien. Intussen hebben we ook nog te maken met structurele islamitische terreur, met de naderende afschaffing van de visumplicht voor inwoners van Turkije, met vele Nederlanders van allochtone komaf die in plaats van meer te aarden in onze samenleving alleen maar meer naar hun land van herkomst toetrekken, met een instabiele EU die de problemen alleen maar veel groter maakt in plaats van beheersbaar. Als het in 2001 volgens Fortuyn al vijf voor twaalf was, hoe laat is het nu dan wel niet? Steeds meer Nederlanders hebben het gevoel dat het helemaal mis loopt met hun land en hun continent en dat de politieke leiders dat niet doorhebben of in elk geval niet weten hoe ze de nijpende problemen het hoofd moeten bieden. De politiek en de samenleving polariseren met de dag verder en er staat niemand op die die tendens weet te doorbreken. We lijken met z’n allen zonder visie aan te modderen tot de bom barst. Natuurlijk ontmoette Pim Fortuyn veel tegenstand en waren er velen gekant tegen zijn opvattingen, maar toch was hij de laatste Nederlandse politicus die in brede lagen van de bevolking populair was en die op grote schaal respect afdwong. Zijn invloed is nog altijd tastbaar – nog steeds zijn er vele Nederlanders die hem missen en die warm liepen voor zijn gedachtegoed. Google maar op zijn naam en zie hoeveel treffers dat alleen al over het afgelopen jaar oplevert. En vanwege dat draagvlak zou het helemaal niet gek zijn om zijn ideeën alsnog als uitgangspunt te nemen voor het oplossen van de meest nijpende problemen waar ons land momenteel mee te maken heeft. De tijd dringt, de lucifer bij de lont in het kruitvat dat Nederland heet brandt al. Hoe onlogisch zou het zijn de visie van een van de populairste politici ooit, een visie die nog griezelig actueel blijkt te zijn, als leidraad te nemen in deze roerige tijden? Pim Fortuyn draagt postuum concrete oplossingen aan die prima als kaders kunnen dienen. Hierboven staan er al vele, maar neem ook de aanbevelingen die hij doet in (opnieuw) De puinhopen van acht jaar Paars: ‘Wat moet er op korte termijn gebeuren? 1. Als je stevig moet dweilen, moet je eerst de kraan dichtdraaien. 2. Opvang van vluchtelingen in de regio. 3. Ruimhartig bijdragen aan het Hoge Commissariaat voor de Vluchtelingen van de VN om een goede opvang in de regio mogelijk te maken. 4. Opzeggen van Verdrag van Schengen en herstel van grenscontroles. Op Schiphol controle aan de slurf en mensen zonder papieren of zonder deugdelijk papier retour het betreffende vliegtuig weer in. 5. Alle containers en stukgoederen in de havens en op de luchthavens en alle vrachtwagens die binnenkomen via Duitsland of België worden door een scan gehaald op zoek naar verstekelingen en drugs. 6. Het beleid rond de gezinshereniging wordt drastisch herzien. (...) Het gezin wordt geformuleerd in de beperkte westerse betekenis, dat wil zeggen: alleen man, vrouw en kinderen. 7. Het vluchtelingenverdrag van de VN uit 1951 wordt op de agenda geplaatst en herzien. Indien mogelijk wordt het opgezegd. Tot het onmogelijke is ten slotte niemand gehouden, wij ook niet. 8. Een veel steviger integratiebeleid, geconcentreerd op de achterstandsbuurten. Iedereen met een uitkering moet ook het Nederlands redelijk beheersen, zo niet onverwijld naar school, hoe lang men hier ook woont. 9. Een gericht emancipatiebeleid voor vrouwen in achterstandsbuurten. We moeten af van de achterhaalde islamitische opvatting van de positie van de vrouw. 10. Stevige sancties op het integratiebeleid, niet meedoen of onvoldoende meedoen levert oplopende kortingen op de uitkeringen op en wel direct. 11. Gericht tegengaan van de groeiende apartheid, door een deel van de middenklasse wordt teruggehaald naar de steden door goede en aantrekkelijke huisvesting en voorzieningen en door de samenstelling van achterstandswijken beter te mengen qua land van herkomst en maatschappelijke positie. Dwang wordt niet uitgesloten. 12. Onmiddellijk een begin maken met het terugdringen van het aantal opvangplaatsen voor asielzoekers, daar in deze bedrijfstak ieder aanbod zijn geheel eigen vraag schept. Doestelling: uiteindelijk voor maximaal 10.000 personen sobere opvangmogelijkheden. 13. Uitgeprocedeerde asielzoekers worden tot hun vertrek geplaatst in een gesloten opvanginrichting.’ Pim Fortuyn kon amper een halfjaar actief zijn op het politieke toneel voordat vijf kogels een einde maakten aan zijn leven. Toch heeft hij enorm veel betekend voor ons land en liet hij ons zien dat het echt mogelijk is taboes te doorbreken. Het zou meer dan terecht zijn als er alsnog gebruik werd gemaakt van de visie en ideeën van deze unieke politicus. Meer smaken lijken er niet te zijn, en de man verdient het dat zijn gedachtegoed blijft voorleven, zodat hij vijftien jaar geleden niet helemaal voor niets de voor hem zo fatale stap naar de politiek zette. Lewis (Oldskool reaguurder en vaste inzender. Eerdere bijdragen hierrr en daarrr en daar en hier en hier en daar en hier)