Twee keer geel is rood en betekent het veld uit, voor minister van Veiligheid en Justitie Ard van der Steur gelden andere regels. Woensdag was het zoveelste debat met en over de haperende VVD-minister maar zelfs de PVV zag geen heil in een motie van wantrouwen. En waarom zou de bewindsman ook weg moeten? De kogelronde rode boksbal is de ideale catharsis voor de oppositie. Even de frustratie met een welgemikte leverstoot gevolgd door een uppercut wegslaan. Onderwijl wakend voor een K.O. want in de volgende ronde kun je nog veel meer lol beleven, blijkt keer op keer.
Het debat over het tweede rapport van de Commissie Oosting had eigenlijk moeten gaan over Het Bonnetje en de Teevendeal maar spitste zich vooral toe op het Kamerlid van der Steur dat meeschreef aan brieven van toenmalig minister Ivo Opstelten aan de Tweede Kamer over de kwestie. Al snel ging het over het sonderen (
Cartman, iemand?) van Kamerleden, dualisme en contacten met het kabinet buiten de Nationale Vergaderzaal om. Kilos boter vlogen in het rond want ook de oppositie op backbenchers na wellicht onderhouden informele contacten met ministers en staatssecretarissen over hun portefeuilles. Smullen dus.
Aardig bijgerecht: net zoals in eerste instantie Het Bonnetje bleken nu mails van Kamerlid Van der Steur zoek. Zijn Kamer-account bleek niet meer te openen en een restore poging aan de ontvangende kant de politiek assistent van Opstelten maar inmiddels ook van Van der Steur
bood geen soelaas. En toen zei GroenLinks Kamerlid Liesbeth van Tongeren iets grappigs.
Eerst de voorgeschiedenis. Vorige maand werd bekend dat minister van Economische Zaken Henk Kamp (VVD) regeringsmail laat doorsturen naar zijn persoonlijke Gmail-account (Fun-fact: Vroeger was zijn
privémail defensienudist75@hotmail.com). Kamp zei na alle kritiek dat hij echter
gebruik zal blijven maken van Gmail. Kamervragen van SP, D66 en Van Tongeren waren het gevolg. Afgelopen maandag
meldde de minister aan de Kamer dat hij meer tijd nodig heeft om deze vragen te beantwoorden.
Maar wat zei Van Tongeren tijdens het debat met Van der Steur over Kamp?
In aanvulling op het verzoek van de heer Verhoeven, vraag ik de minister of hij nog weet of hij dat via zijn Tweede Kameraccount gedaan heeft of via zijn privé-e-mail.
Wij hebben namelijk een minister die zijn privéaccount heel veel heeft gebruikt voor regeringszaken. Dat account is inmiddels gesloten, heb ik gehoord. Als de minister weet via welk account hij dat gedaan heeft, kunnen we het beste in dat betreffende account kijken.
Hoe kan Van Tongeren die zich minuten eerder beklaagde over te innige contacten tussen Kabinet & Kamer weten dat Kamp geen gebruik meer maakt van zijn Gmail? Exact: dat heeft ze uit de boezem van de coalitie.
Na deze babbelende boterberg diende ChristenUnie fractievoorzitter Gert-Jan Segers nog een interessante motie in: hij wil dat de overheid de archieven beter onderhoudt. Zeer verstandig nu zoals hierboven beschreven blijkt dat de politiek assistent van de minister van Veiligheid en Justitie niet eens mails uit 2014 kan terugvinden. Tenminste één iemand op het ministerie is het met Segers eens.
Toevallig kreeg ik deze week het boek Geschiedenis van het ministerie van Justitie 1940-1945 van Marcel Verburg toegestuurd. Verburg is staatsrechtsjurist en rechtshistoricus. Bovendien werkt hij voor het bureau van de secretaris-generaal van het ministerie van Veiligheid en Justitie. Het boek
dat volgende week uitkomt is het derde deel over de geschiedenis van het departement. Hij sluit zijn voorwoord met een belangrijke waarschuwing af:
Heb ik in het woord vooraf bij het tweede deel mijn zorg uitgesproken over het vernietigen op grote schaal van archiefstukken, in de afgelopen jaren is de vernietiging doorgegaan, ook van archiefstukken die oorlogsgerelateerd zijn. Het bewaren van stukken die nuttig zijn voor het reconstrueren van overheidsbeleid op hoofdlijnen gaat ten koste van het behoud van stukken die gaan over mensen. En het zijn toch de mensen die de geschiedenis maken. We leven in een overgangstijd, van papieren geheugen naar elektronisch geheugen, met alle beperkingen én mogelijkheden die daarbij horen. Laten we, zolang het kan, nog eens overwegen of het vernietigingsbeleid niet grondig herzien moet worden.
Blijkt er toch nog één verstandig iemand op dat ministerie te werken.
