Geenstijl

Zo. Tijd voor een stukje - nuchter - tegengeluid. Een ter redactie bekende Marokkaan, Ahmed Aarad, besloot ook maar eens een bijdrage aan Het Debat te leveren. Neehee, niet met malle 'het heeft niets met islam te maken'-afschuifsmoesjes. Maar met bronnen en argumenten. En met die handige debatgereedschappen kun je dus heel goed een betoog bouwen waarin je niet ontkent dat het met De Islam te maken heeft, maar wél de rol van andere factoren in de equatie meeweegt. Onderstaand. Gaarne goed op kauwen voordat je comment. Na Parijs en Beiroet moeten we kijken naar Saoedi Arabië De recente walgelijke aanslagen in Parijs en Beiroet hebben in al hun gruwelijkheid opnieuw laten zien hoeveel ellende kan worden veroorzaakt door een paar mensen met haat in hun hart. De omvang van de aanslag in Parijs toont schrijnend het voortdurende falen van het Westerse beleid zowel in het Midden-Oosten als thuis. De strategie van IS om verdeeldheid te zaaien in West-Europa en om nog meer discriminatie tegen moslims uit te lokken om zo meer radicalen te creëren mag niet slagen. Daarom moeten we erkennen dat ons beleid in het Midden-Oosten heeft gefaald en heeft geleid tot een stijging in het aantal extremisten en het gevaar dat zij vertegenwoordigen. 

Er moet een einde gemaakt worden aan de staatssteun voor terrorisme door wahabistische dictaturen, zoals in Saoedi Arabië. Deze laatste stelt al sinds de jaren ’70 twee tot vier miljard dollar ter beschikking aan wahabistische organistaties in het buitenland en is tot op de dag van vandaag de “pinautomaat voor terroristen” volgens The Guardian aan de hand van een uitgelekte Action Memo” van de Amerikaanse Minister van Buitenlandse Zaken Hillary Clinton.

vier miljoen volgelingen. Op een totaal van ruim anderhalf miljard moslims is dat dus een heel kleine beweging. Vrijwel alle moslims wijzen deze ideologie af en de wahabisten erkennen ook geen enkele andere islamitische stroming. Zelfs in eigen land mogen burgers geen kritiek hebben op het wahabisme. Alle islamitische terroristen van de afgelopen vijftien jaar zijn te herleiden op het wahabisme. Het domste wat we dan ook kunnen doen, is ons wijsmaken dat alle moslims gevoelig zijn voor radicalisering. Het overgrote deel van de moslims in de wereld en in Europa haten het wahabisme. Des te schrijnender is het, dat het wahabisme de scepter zwaait in een aantal zeer rijke landen die als bondgenoten van het Westen worden gezien: Saoedi Arabië, Koeweit en Qatar. Zolang we de belangen van Shell belangrijker vinden dan de voortdurende mensenrechtenschendingen in die landen, en we onze koning de laatste eer laten bewijzen aan de vorige wahabistische dictator, dragen we rechtstreeks bij aan de kracht van het jihadisme. Dat vind ik onverteerbaar. Meer bommen op IS lost niets op. Kakkerlakken zijn makkelijk genoeg dood te trappen, maar op de een of andere manier krijg je er daardoor alleen maar meer. IS gedijt prima onder druk en in omstandigheden van geweld en escalatie. Kijk eens hoeveel succes onze oorlogen tegen het terrorisme sinds 2001 hebben gehad. Iedere drone-aanval op een terrorist in Pakistan, Jemen of Irak baart een stroom aan nieuwe fanatici. En dat geldt tienvoudig voor iedere aanval op een bruiloftsfeest of begrafenis bijvoorbeeld. Het is tijd voor een totaal andere aanpak. Die bestaat in de eerste plaats uit het isoleren van de geldstromen van IS en het tegelijk aanpakken van de uitzichtloosheid van veel moslimjongeren in West-Europa. Daarbij komt het bieden van een hartelijk welkom aan de echte vluchtelingen die aan het geweld en de radicale islam zijn ontsnapt. De vluchtelingenstroom kan ons tot voordeel zijn: het is een groep mensen die de buik meer dan vol heeft van het wahabisme. Door hen nieuw perspectief te bieden, inclusief een terugkeer naar een toekomstig vreedzaam Syrië, kunnen we het fanatisme de pas afsnijden. Het falen van België en Frankrijk in het bieden van perspectief aan jonge moslims draagt rechtstreeks bij aan hun radicalisering. Mensen zonder perspectief zijn vatbaar voor eenieder die ze een identiteit en doel in hun leven kan bieden. Het verwaarlozen van het welzijn van de burgers in de buitenwijken van Parijs en Brussel draagt rechtstreeks bij aan de wandaden die worden gepleegd uit naam van IS of Al-Qaida. We moeten stoppen met harder zijn naar burgers die aan de rand van de samenleving staan en gerichter optreden tegen diegenen die deze verschrikkelijke daden faciliteren en mogelijk maken. Ondertussen moeten we ervoor waken niet maatregelen nemen die vooral polariserend werken. Keer op keer falen technologische hulpmiddelen als massasurveillance en zijn niet in staat om ons veiligheid te bieden. We moeten investeren in de capaciteiten van de nationale inlichtingendiensten, politie en maatschappelijke organisaties om hun werk op de ouderwetse en doeltreffende manier te doen: door voeling te hebben met de meest risicovolle groepen, door alert te zijn op vroege signalen van radicalisering en door een alternatief te bieden in de vorm van werk of scholing. Die methoden zijn bewezen effectief, maar sterk verwaarloosd. Big data is fundamenteel niet in staat om aanslagen te voorspellen of te voorkomen, maar heeft wel twee grote nadelen: het draagt bij aan een vals gevoel van veiligheid en controle en aan het voortdurend onterecht verdenken van met name ‘getinte’ jongeren. Ik pleit dan ook voor een herinvestering in de inlichtingendiensten én voor het afbouwen van de surveillancestaat. We moeten ons veiligheidsbeleid nationaal en internationaal totaal herzien. Dat vergt een lange adem, zelfbeheersing en zelfvertrouwen. Dat vergt bovendien de acceptatie van het feit dat we de afgelopen veertien jaar de zaken alleen maar erger hebben gemaakt. Het vergt dat we stilstaan bij de slachtoffers van Parijs, van Beiroet en al die andere verschrikkingen van veertien jaar oorlog tegen het terrorisme en dat we hen vragen begrip op te brengen voor ons falen ze te beschermen. Het vergt ook dat we stilstaan bij de financiering van wahabistische organisaties met geld vanuit Saoedi Arabië, Koeweit en Qatar. Wij moeten ons afvragen of wij als samenleving, dus ook als politiek, wel willen investeren in landen die ons onze vrijheid niet gunnen. Kunnen de wapens, de kennis en de kunde die wij aan deze 'bondgenoten' ter beschikking stellen ook tegen ons gebruikt worden? Een veilig Europa vergt tenslotte dat we opstaan tegen het algemeen extremisme en de vreemdelingenhaat in onze eigen gelederen. Zij brengen ons verder van een oplossing en dichter bij de oorlog die de wahabisten zo graag zouden willen forceren. Als Wilders wint, juicht IS. En het extremisme mag niet winnen. Ahmed Aarad
Biografie Ahmed, voor de boeken: "Mijn vader is in ’62 gekomen als gastarbeider en ik in ’84, nadat er in Marokko is vastgesteld dat ik neurologische problemen had en beter in Nederland behandeld kon worden. Een tijdelijk verblijf is uiteindelijk vestiging geworden in ’91. Ik kom uit een gezin dat alle stromingen herbergt. Van stereotypisch “wat is de probleem” tot hoog opgeleid. Tot m’n 14e jaar gewoond in de Schilderswijk. Na de scheiding van mijn ouders van 2002, en ja dat gebeurt ook vaak, is mijn moeder met een Surinamer. De broer van de partner van mijn moeder is een imam en psychotherapeut die best vaak op tv is geweest en zowel gedetineerden alsook extremisten behandelt. Je zou kunnen stellen dat ik deze hele discussie van dichtbij en intern mee maak. Ik haat het woord “ervaringsdeskundige” maar ik zit in die richting. En dan naar het nu… Je moet je dan voorstellen dat je dan voor de tv zit en de ene na de andere koekoek die dan z’n mond opentrekt waar je steil van achteroverslaat qua domheid. Dat ben ik in ieder geval zat. Daarnaast wil Geert dat moslims ook aan de slag gaan en laten zien dat zichzelf afzetten tegen extremisme en dat ga ik dus ook doen."