Als we islamitische aanslagen in Europa en Nederland willen proberen te voorkomen, hebben mosterd na de bittere maaltijd-bewegingen als Franse vlaggetjes op gebouwen en sociale media geen enkele zin. Medeleven betonen ook niet, net zo min als de linkse reflex om Wilders en Israël de schuld te geven, noch de rechtse reflex om de vinger te wijzen naar policor wegkijkers & wensdenkers. Er is maar één vraag belangrijk in de strijd tegen islamitische terreur: Wie pakt de handschoen op tegen Mohammed? Wie durft het aan om moslims, álle moslims, te bevragen over de gewelddadige aard van hun Profeet, hun geestelijk leider en hun religieuze stamvader? Niemand doet het, of durft het, na Theo van Gogh. Na Jyllands Posten en Kurt Westergaard. Na elf jaar persoonsbeveiliging voor Geert Wilders. Na de verbanning van Hirsi Ali. Na de Duivelsverzen van Salman Rushdie. Na de cartoonmoorden op Charlie Hebdo. Na 9/11. Na Londen, Madrid en Parijs. Maar het
moet. De enige manier om de strijd voor vrijheid te winnen, is om de moslims in ons midden de confrontatie met hun eigen religie aan te laten gaan. En daarin missen we politiek, intellectueel en maatschappelijk leiderschap in het Nederland waar de slagroom ruggengraat van de verzoening geen slagkracht kan geven aan een gebalde vuist van verbaal rationalisme. Ons eigen geloof is de heilige conflictvermijding.
Nederland lijdt aan de lafheid van een machteloos machtsblok. MinPres Rutte die niet wil erkennen dat het Westen geconfronteerd wordt met een religieuze kruistocht. Ahmed Aboutaleb die ISIS "
weg wil vagen" alsof daarmee de discussie voorbij is en alle moslims vrijgepleit worden van de gewelddadige uitwassen die hun religie cultiveert. Bas Heijne die na alle islamitische ellende die deze eeuw over ons heen gekomen is nog steeds sans ironie
opschrijft dat we "een beetje respect" nodig hebben. MinBuZa Koenders die
weigert de grenzen te sluiten, waarbij hij en passant de mensen die dat wél zouden willen voor gek verslijt. Zij zijn allemaal onderdeel van het probleem, want zij staan een rationele strijd tegen een irrationele religie in de weg. 1 ontwaakte
Elforkani is bij lange na niet voldoende tegengeluid.
Als televisiepersoonlijkheden. Als opiniemakers. Als politici. Als die allemaal
niet de discussie open durven breken door moslims aan te spreken en uit te dagen om hun eigen religie kritisch tegen het licht te houden, en hen te bevragen waarom, wáárom er zo veel extremisme, geweld en wraaklust gekweekt wordt in hun midden dat er niet een paar, maar
honderden Nederlandse jongeren (die, wanneer ze een béétje hun best doen, alle vrijheid, voorspoed en welvaart voor het oprapen hebben in Nederland) tóch afreizen naar de hel van het Kalifaat om zich daar namens hun gedeelde Profeet aan afgrijselijke barbarij over te geven. Wie moeten het dan wel doen? Wie durft het voortouw te nemen in deze strijd - met debat en discussie - die gevoerd móet worden?
Als de bestuurders, de meningenmakers, de televisieprominenten, de Arabisten en de apologeten, de Heijnes en de Youpen, de Van Nieuwkerken en de Pauwen, de Rutte's en de Koendersen, als al die bekende, (zelf-)importante Nederlandse beeldsbepalers de confrontatie al coûte que coûte blijven schuwen uit doodsangst voor de gewelddadige reflexen van een onderontwikkelde religie (niet uit vrees voor een publieke backlash van racisme-verwijten of uit angst om "het populisme in de kaart spelen", want dat zijn slechts laffe smoesjes), hoe moeten we dan ooit verwachten dat docenten op ROC's die religieus fanatisme (of de Holocaust) niet bespreekbaar durven maken dat dan wel gaan doen? Hoe kunnen jongerenwerkers die radicalisering signaleren maar niets durven doen, lokale politici die religieuze intolerantie zien groeien maar geen effectieve beleidslijnen weten uit te zetten, politieagenten die hun gezag proberen te bewaren maar verzanden in slappe dialoog of cursussen salafisme in de moskee, en al die andere harde werkers in antennefuncties waarmee ze met hun poten in de modder van de samenleving staan, dan wél als eerste die handschoen oppakken en zich hard maken voor een rationele strijd? Een strijd die gevoerd móet worden tegen de ingeboren agressie, valse superioriteitswaan en wraakgedreven overheersingsdrang die de volgers van de profeet Mohammed, álle volgers van Mohammed, in hun geloofsboek met zich meedragen?
Dit land - en heel Europa - heeft een gebrek aan leiders, een gebrek aan lef en een gebrek aan rationele redelijkheid om de noodzakelijke woordenstrijd aan te gaan met de aanhangers van de levenswijze en profetieën van Mohammed. Daarom kunnen we niets anders doen dan wachten tot de volgende islamitische aanslag onschuldige levens eist. Maar hoeveel moeten er nog volgen voor de kentering komt?
