Geenstijl

Hij was een van de meest dankbare Kamerleden voor ons. Het liefst sloot hij alle TBS’ers voorgoed op en nog altijd ziet hij chemische castratie als enige middel om kinderen te beschermen tegen loslopende pedo’s. Ook moest hij niets hebben van pliesies met metalen ringetjes in oor, navel en en lip. Om maar te zwijgen over dienders met GroenLinks-kapsels, TROS-buiken en SBS-stickers op het lichaam. Hij testte het beruchte enkelbandje en liet zich een week lang vrijwillig opsluiten in de gevangenis. Met weemoed denken wij terug aan zijn aanvaringen met Piet-Hein Donner. We hebben het natuurlijk over Joost Eerdmans. Regelmatig zorgde meneer, door ons steevast afgebeeld met duikbril, voor opschudding in de Kamer. Zo presenteerde hij bijvoorbeeld ieder jaar een top-10 met de meest stompzinnige kamervragen van zijn collega’s. Enfin, het moge bekend zijn. Joost zit op dit moment op wachtgeld. Op uw kosten welteverstaan. En dus besloten we hem een column aan te bieden. Scheelt toch weer een stukje belastinggeld en tot onze stomme verbazing zei hij nog ja ook. Ofwel, met onmiddellijke ingang en ter vervanging van Luuk Koelman presenteren wij u onze nieuwe weekendcolumnist...

Wachtgeld Succesvolle liedjes worden vaak pas succesvol als ze over het leven van de zanger zelf gaan, over de verwoesting van zijn jeugd of over zijn nooit bereikte liefde. Vandaar mijn eerste column over wachtgeld, onder het motto: bij het schrijven kun je maar het beste dichtbij jezelf blijven. Is er leven na de politiek? vroeg ik mij af in de nacht van 22 op 23 november en ik kan die vraag eigenlijk nog steeds niet voluit met ja beantwoorden. Dat de ‘verliezingen’ zo hard in mijn gezicht zouden landen, had ik niet echt tevoren bedacht. Dominique was nog zo vriendelijk mij daags na de uitzending van Pauw & Witteman, waar wij beiden aan tafel zaten, aan te bieden om columnist op Geenstijl te worden. Maar de telefoon rinkelt echt een stuk minder. Dagblad Metro had me nog voorgedragen om hun wekelijkse column te verzorgen, maar dat werd uiteindelijk Gonny (bekend van de Grap Van Oudenallen). Toch geeft het ruwe afscheid van mijn op een na grootste liefde (de politiek) ook wel perspectief. Je kunt weer ouderwets door rood licht lopen op straat, voordringen bij de bakker of een zwarte werkster inhuren. Dit zijn fictieve voorbeelden uiteraard, maar het zou kunnen. In het groot zie ik ook al wel weer nieuwe uitdagingen. Het is namelijk niet heel erg om het politieke handwerk dat ik aan het breien was, eens in de praktijk te gaan toetsen. Tijdens mijn lange kamerrecessen plachte ik dat al te doen door mezelf in een gevangenis op te sluiten of een week in een boefjeskamp te gaan zitten. Daar zie ik best mogelijkheden. Of misschien bellen ze me wel voor een baan ergens als benoemde burgemeester. Kijken of ik sterkere knieën heb dan Thom de Graaf. Op zich knap trouwens dat je eerst als Minister aftreedt vanwege de blokkade op de door jou te vuur en te zwaard verdedigde rechtstreeks gekozen eerste burger, om je vervolgens een jaar later rustig te laten benoemen in de achterkamers van het provinciehuis te Nijmegen.. Wie boter op zijn hoofd heeft moet niet in de zon gaan staan! Ik kan natuurlijk ook gewoon op mijn wachtgeld 4,5 jaar rond de wereld gaan varen. Het is bizar dat dat nog steeds kán. Gelukkig zit straks de SP in de regering. Dat is de enige partij die het ermee eens was om die maandenlange kamerrecessen af te bouwen naar 12 weken, een sollicitatieplicht voor oud-politici in te voeren (zelf trouwens al aan voldaan - at your service!) en het wachtgeld te maximeren op laten we zeggen een jaar in plaats van net-zo-lang-als-je-kamerlid-bent-geweest. Maar tja, daarmee houdt het gejubel over een SP-Kabinet ook wel weer op. Joost Eerdmans