Geenstijl

Daar is K. Regenjas weer. De vorige keer was hij in Japan, ditmaal doet hij Singapore aan voor zijn triptiek over Aziatisch economisme. Komt-ie weer met een leerzaam stukje sociaal-geografisch rendementsdenken: In Nederland betaal je veel belasting. Dat is niet zo gek, als je kijkt wat er allemaal van dat belastinggeld moet gebeuren. Van je bruto salaris wordt niet alleen geld ingehouden om wegen aan te leggen en bejaarden te verzorgen, maar ook om asielzoekers op te vissen à 36k per stuk, faaltreinen te kopen, antisemitisme te subsidiëren en ruim 800.000 werkloosheidsuitkeringen op te hoesten. Als je geluk hebt, blijft er onderaan de streep nog wat wisselgeld over voor een paar biertjes en je Netflix-abonnement. Dat de belasting in Nederland zo hoog is, ligt voor een belangrijk deel aan de verzorggingsstaat. Die heeft een cultuur van totale afhankelijkheid gecreëerd, waar de inwoners dankbaar gebruik van maken. Wie zonder werk zit, klopt direct aan bij de overheid om een uitkering aan te vragen. Wie eenmaal een uitkering ontvangt, wordt er niet per se beter van als hij snel weer aan het werk gaat. Wat als de nieuwe baan minder betaalt dan je WW-uitkering? En waarom zou je je 40 uur per week een hernia werken voor een minimumloon dat nauwelijks hoger ligt dan je bijstandsuitkering met toeslagen? Als je kan kiezen is het vaak verleidelijk een paar weken langer met je slappe lul in je hand op de bank te liggen terwijl je met je vrije hand Call of Duty speelt. Het land zonder uitkeringen In Singapore is dat handiger geregeld. Ze kennen daar geen enkele vorm van bijstand of WW. Zelfs AOW vinden ze er niet nodig. Er is wat kleinschalige liefdadigheid en er zijn wat gaarkeukens, maar zoals minister president Lee Hsien Loong het in 2005 zei: “We must not breed a culture of entitlement, encouraging Singaporeans to seek Government support as a matter of right, whether or not they need it. … The state will provide a safety net, but it should be a last resort, not a first resort, and should focus on the minority who need help the most. We thus avoid state welfare, which will erode our incentive to achieve and sap our will to strive. Our social compact enables us to keep taxes low, and lets people keep the fruits of their labour and businesses the rewards of their enterprise.” Iets met spijkers en koppen. Er bestaat dus een land zonder uitkeringen, maar is dit een land waar je graag zou willen wonen? Nou en of!

Singapore is één van de rijkste en veiligste landen ter wereld. Het is bijna 75% rijker dan Nederland. Maar liefst één op de vijf Singaporezen is miljonair. Best knap voor een land zonder noemenswaardige natuurlijke rijkdommen, met nauwelijks vruchtbare landbouwgrond en ver verwijderd van welvarende afzetmarkten. De werkloosheid schommelt al decennia rond een benijdenswaardig lage 2% en je betaalt hooguit 20% loonbelasting. De kans om vermoord te worden is alleen in Liechtenstein en Monaco kleiner. Veiliger, rijker en moderner dan Singapore is niet mogelijk. Een circus van toeslagen en uitkeringen is dus bepaald geen noodzakelijke voorwaarde om een beschaafd land te runnen. Dit systeem zonder uitkeringen wordt mogelijk gemaakt door twee zaken. De eerste is het Central Provident Fund (CPF). Dit is een verplichte persoonlijke beleggingsrekening voor iedere inwoner van Singapore. Iedereen stort een percentage van zijn inkomen op deze rekening, die tot 5% rendement per jaar genereert. Als je in een situatie komt waar je financiële ondersteuning nodig hebt, bijvoorbeeld vanwege pensionering , medische redenen, studie van kinderen of zelfs voor het kopen van een huis, kan je geld opnemen uit je eigen fonds. Een elegant systeem. Iedereen heeft wat reserves, waardoor schrijnende toestanden worden voorkomen, maar niemand graait uit de grote pot. CPF-gelden mogen momenteel nog niet opgenomen worden bij werkloosheid, al gaan daar wel stemmen voor op. Daarnaast maakt de Aziatische familiecultuur uitkeringen minder noodzakelijk. Waar in Nederland iedere 18-jarige puistenkop al een eigen kamer of appartement wil hebben om zijn Tindermatches naartoe te lokken, woont men in Singapore doorgaans wat langer bij de familie. Je vindt daar dus geen 22-jarige bijstandsmoeders die met 3 kinderen op een flatje gemeenschapsgeld zitten weg te paffen. Een verschijnsel dat onder met name de minder Nederlandse Nederlanders nogal eens voorkomt. Nu Nederland nog Helemaal vergelijkbaar zijn Singapore en Nederland dus niet. Toch zou het arrogant zijn te beweren dat we helemaal niets kunnen leren van een land dat ons in een paar decennia economisch compleet voorbij heeft gestreefd en bovendien bevolkt wordt door Asians die bekendstaan om hun algehele kontschopperij. Een variant van het CPF is ook in Nederland denkbaar. Open voor iedere Nederlander een persoonlijke beleggingsrekening waardoor hij een vast percentage van zijn inkomen spaart en een goed rendement ontvangt. Met deze rekening spaar je gunstig voor je eigen pensioen of, zo nodig, een korte werkloosheidsuitkering. Zo heeft iedereen een financiële buffer, maar is er direct na ontslag de impuls om weer als de sodemieter aan de arbeid te gaan. Hoe langer je namelijk in je uitkering blijft hangen, hoe leger je rekening zal raken en hoe minder geld er overblijft voor een groter huis of een vet pensioen in de Playboy Mansion. Alle idiote re-integratieclubjes, job coaches en tandenborstel tellende betuttelaars kunnen dan meteen geschrapt worden. Natuurlijk, er zal een kleine groep mensen overblijven die hun beleggingsrekening te snel uitputten omdat ze om de haverklap werkloos zijn of omdat ze een totaal nutteloze hippiestudie hebben gedaan en geen subsidie kunnen vinden voor hun derderangs kunstexposities. Wees gerust, we leven in een sociaal land. Voor die faalhazen is er altijd nog de basisbaan. Met buiging, K. Regenjas