2014 loopt op een eind. Waar staan we, als land? Afgaande op lijst de Woorden van het Jaar waaruit de kijker kan kiezen, dichterbij de rand van de afgrond dan ooit. De ironie wil dat het samen stemmen op een woord de suggestie van een
participatiesamenleving wekt - de winnaar van 2013 in de categorie 'politiek'. Van maatschappelijke deelname is in 2014 echter steeds minder minder minder sprake. Het is ieder voor zich. Waar de PvdA enerzijds probeert om het volk via het
moestuinsocialisme van Jetta Klijnsma of een deeleconomie met
kledingbibliotheken een
kendoementaliteit aan te leren, probeert het anderzijds via
pikettyisme (dat is een pseudowetenschappelijke vorm van
straatintimidatie) een
dagobertducktaks op te leggen aan de hyperrijken. En dat terwijl het
pakkenproletariaat werkloos thuis zit, zonder
salariswagen of geld voor de
koopkathedraal, omdat de banenplannen van de Haagse
kamikazecoalitie blijven steken in dommigheden als het
wokakkoord. Dat wordt dus
saldosjoemelen en het belastingvrije
jubelton van je ouders zo gunstig mogelijk inzetten tijdens de
laagflatie. Ook groot in 2014: de Heilige Oorlog. Maar of het nou een jongeman in een jurk, een afreisbruid in haar hardreligieuze
onesie-met-kijkgaatje of een een compleet
jihadgezin is: iedere
kalifaatganger is een Kalifaat
gangster. Tuurlijk, we zijn die
aanmodderfakkers liever kwijt dan rijk, maar de vele bidmat-
churchies die deze
crimiclowns vanuit de ruïnes van Syrië of Irak tonen, doen pijn aan ons rechtvaardigheidsgevoel, ongeacht hoe hard de
talkshowelite ons probeert wijs te maken dat deze afreisjihadi's slechts op een soort idealistische
gendervakantie voor strengreligieuze
spornoseksuelen zijn. De een houdt nou eenmaal van
loomen, zeggen zij, en de ander wil sterven voor zijn geloof. Ondertussen vechten we onze frustratie van ons af met
twitties terwijl uitdagend dansende
clownspieten de landelijke aandacht in de richting van sociale stompzinnigheden afleiden. Maar niets tekent de
wegkijkstaat zoals de
stemfie: we stemmen met de rug naar het formulier om het eigen ego per
selfiestick in het zicht van de
Facebookvoyeurs te krijgen, in een poging om boven de
normcore van de deelnemers van de
ijsemmeruitdaging uit te steken. Maar het blijft natieverkruimelend individualisme dat als een fragmenterende
fotobom inslaat op de democratie. Vergeet stemmen op het woord van het jaar op
Van Dale punt NL. Waar kunnen we een
vergeetverzoek indienen voor 2014?
