Gesubsidieerde wegmetons-crossmediaalprojecten. Omdat blank schuldgevoel het beste weggaat door er heel veel afkoopcentjes tegenaan te pleuren. Zevenhonderdvijftigduizend ekkies om precies te zijn. Beter betalen we dat aan de negentiende-generatie slavernij'slachtoffers', dan zijn we in één klap van het gezeik af, maar nee. We geven het aan witte mensen zodat die
geld verdienen met moral high horse pr0n andere, minder fatsoenlijke witte mensen bewust kunnen maken van het schuldgevoel dat ze zouden behoren te hebben.
Kijk, er zijn al vier projecten gehonoreerd. Het eerste is de
HOERA EEN MOSKEETJE film, sorry, 'minidocumentaire' van de Correspedant. Verder
24 uur in een vluchtelingenkamp, waarin de alledaagsheid van het kampleven moet worden belicht. Dat u niet denkt dat het daar allemaal één groot feest is de hele tijd, die mensen doen ook gewoon de afwas en op zaterdag de auto wassen. Dan weer een Correspedant speeltje:
Behind the Blue Screen. Iets met vrijheid van meningsuiting, we kunnen vaststellen dat het onderwerp in ieder geval geen waan van de dag is. En tenslotte betalen wij voor het uithollen en slopen van onze eigen cultuur middels een Zak van Sinterklaas subsidiegeld voor Sunny Bergmans nieuwe hobby qua negers:
Ook al ben ik zwart als roet, een project over racisme en white privilege experience. Mooi toch, dat wij in een beschaafd land wonen waar ook irrelevante fatsoensvehikels die in de vrije markt geen schijn van kans maken toch nog van de grond kunnen komen. Weet u wat pas white privilege is? De witte grachtengordelsubsidieclubjes listig bespelen met witte grachtengordelconcepten zodat witte grachtengordelmensen verschillig kunnen doen over hun knuffelminderheden.
