Geenstijl

"Het Europese project maakt mij de pis niet lauw, ik voel er geen enkele emotie meer bij", schreef ik ruim een jaar geleden in deze kolommen. Over de Europese trein die voortdendert terwijl u, de kiezer, op het tweede plan staat. Afgelopen woensdagavond klonk er echter een donderende vloek in de salon. De omhoogschietende bloeddruk maakte een einde aan die prettige Zen-status die een jaar had geduurd, de comfort zone werd op brute wijze uiteengerukt. Wég was dat paradijs van regenbogen en eenhoorns, de eens helderblauwe hemel kleurde bloedrood. Het zo groene en sappige gras plotsklaps dor, in de verte klonken de bazuinen die het onafwendbare onheil aankondigden. Dag werd nacht, de zoete geur van veelkleurige bloemen zwavel. Onweer, bliksem. De eenhoorn zakte door z’n hoeven, vette maden kropen uit het kadaver. Ik staarde met dode ogen naar het scherm, had ik het de GroenLinks-lijsttrekker echt horen zeggen? Enfin, ik keek dus naar Pauw en Witteman.

Even daarvoor was Annemarie Postma aan het woord. De new age-lijstduwer van de Partij voor de Dieren. Ze was samen met collega-lijstduwer en badboy van de financiële geografie Ewald Engelen ook te gast. Ze was enkele minuten aan het woord en – ik parafraseer – zei: "Ik vind het heel gek dat je als groene partij voor Europa bent terwijl Europa is gericht op groei, groei, groei en geld. Daarbij was u hartstochtelijk voorstander van het verdrag van Lissabon. Daar staat in dat landbouw gericht moet zijn op groei. Intensivering dus en dat betekent ook megastallen. U bent voor de interne markt, ook op het gebied van de vleesindustrie. U bent voor uitstoot en kiloknallers." Voorwaar, stevige kritiek. Ik was benieuwd hoe GroenLinks-lijsttrekker Bas Eickhout zou reageren. En toen stierf de eenhoorn: "Mevrouw, ik heb vijf jaar in het Europees parlement gezeten." U moet het maar even terugkijken, hij zei het echt. Het debat ging door maar ik hoorde niets meer. Ik keek namelijk recht in het ongure gezicht van de Eurofiele arrogantie. En het staarde terug. Dit was Ad Melkert van dat befaamde debat met Pim Fortuyn na de gemeenteraadsverkiezingen van 2002 maar dan in een groen jasje. Bas 'ik ben geen graaier want ik stort een deel van mijn Europese vergoeding in de partijkas van GroenLinks' Eickhout kende geen schaamte meer. Diezelfde avond sms'te ik een collega die goed is ingevoerd in Brussel, had hij de uitzending gezien? "Die Eickhout, ik hoor regelmatig mensen zeggen dat ie 'echt heel goed is'. Maar buiten campagnetijd hoor je nooit iets van hem." Hoe zou je hem omschrijven, wilde ik van mijn makker weten. "Een hautaine betweterige hark met een zelfoverschattende bril." De volgende dag kondigde Eickhout op mijn eigen website aan dat de Europese verkiezingen tussen hem en Geert Wilders gaan. Europa, de emotie is terug. NASCHRIFT Q: Leuk en aardig, Bassiehof. Maar wat ga jij eigenlijk stemmen? A: Donderdag kleur ik het vakje rood van Artikel 50-lijsttrekker Daniël van der Stoep. Want die wil een vliegdekschip. Vliegdekschepen zijn te gek. En als de stembussen zijn gesloten ga ik Geenstijl F5’en. Net zolang tot ik het glas kan heffen. Op u, de stijlloze stemmenteller.