Aan tafel. De pot schaft zwembeesten. Kom niet met uw Greenpeace Viswijzer vol oceaanleed wapperen, want er zwemt
tienmaal zo veel mesopelagische vis in de oceaan dan tot nu toe aangenomen. Feest! Weg met vangstquota, hup de zee op met die trawlers en schep maar vol die koelruimen. Fijn droog wit opdrinkwijntje erbij, ook weer opgelost. Nouja. Bijna opgelost. De welig tierende visjes in kwestie zijn
deze vrolijke vrienden. En
deze. De reden dat onderzoekers niet precies wisten dat de zee voller zit met Myctophidae en Gonostomatidae dan de Kalverstraat op zondag met provincialen is omdat de geschubde huftertjes op 200 tot 1000 meter diepte zwemmen. Dat is best lastig hengelen, maar er is meer. Deze vissticks in de ontkenningsfase detecteren de netten en slaan op de vlucht. Holy shit. Hebben wij weer. Wonen we naast een enorme bak zout water vol omnomnombeestjes, blijken het hoogbegaafde visnetontwijkende diepzeelafbekjes te zijn. Gaan we het zo spelen, Myctophidae en Gonostomatidae? Echt? Prima. Maken we toch eerst de haring en de tonijn op, nu we weten dat de zee sterft van de vis. Eigenwijze vluchtvis, weliswaar, maar ondertussen bedenken we dus diepzeevisvang-technieken. Kijken of jullie dan nog zo blij zijn met je supernifty
lichtgeeflampjes, die vallen nogal op in het donker he. Wij zijn een Gonostomatidae-party organiseren, het eerste vaatje wordt geveild voor een goed doel. Greenpeace ofzo.
