Geenstijl

Limburgers. Onverstaanbaar katholiek kindermisbruikend tuig, quasi-onafhankelijk van Nederland bestuurd door een kongsi van lokaalpolitieke maffia. Hun kinderen vervuilen de Hollandsche tongval door boven de rivieren te gaan studeren en hun moeders verzieken de sfeer in treinen naar de Randstad, waar ze heen trekken om sjiek te sjoppen in de Grote Stad. Daar vreten ze zich vol aan fabrieksappeltaart die door horkerig horecapersoneel in ruil voor een asociaal hoog bedrag met een snauw op tafel wordt gekletterd. Na werktijd verzamelen deze doorgaans doorgesnoven horecamedewerkers zich in louche barretjes waar de bakfietsyuppen niet komen en de brave Vivameisjes worden weggekeken richting de plek waar ze horen: op een kleedje in het park, met een fles goedkope rosé en hun roddels over pandapunten en mijmeringen over de idealen die ze dankzij totaal onwetenschappelijke, marginale pretstudies uiteindelijk nooit zullen verwezenlijken omdat de keiharde arbeidsmarkt geen plaats biedt aan jammerende wijven die ergens in de loop van hun intens verwende bestaan vergeten zijn wat 'eigen verantwoordelijkheid' is. Hun losvaste vriendjes hangen ondertussen de toffe jongen uit in een grote advocaten- of accountantsfirma in een treurige kantoorwijk, waar tankpasprivileges op het Polootje van de zaak hun status bepalen terwijl ze dromen van een topsalaris, onwetend dat ook zij weldra bakfietsfähige huispapa's met NIMBY-neigingen naar GroenLinks of D66 zullen zijn.

Maar hey, dan woon je wel in de Randstad en dat is tenminste geen Groningen, waar bonkige boeren in de schrale koude wind van de Nederlandse periferie huilen om de teloorgang van een marginale voetbalclub terwijl de rook van kolencentrales hun longen vervuilt. Te zuinig om zelf de portemonnee te trekken voor hun club, die Noorderlingen, maar ze doen tenminste niet zo poenerig over hun gierigheid als de Zeeuwen, die de verf van hun huis nog zouden afsmelten om hem er in verdunde vorm weer terug op te kunnen smeren, ware het niet dat de Brabanders met hun chronisch dronken koppen alle alcoholhoudende oplosmiddelen gulzig opgeslokt hebben in de wachtrij voor een kartonnen bamischijf uit de muur van een van de vele snackbars die op iedere Brabantse straathoek een vette verleiding biedt als tijdelijke troost tegen een tergend tragisch bestaan. Hoewel, hullie op de Veluwe, dát vinden de katholieke Brabanders pas raar volk. Met hun zwarte kleding en hun diep gegroefde middeleeuwse overtuigingen, waar incest er absoluut ook eentje van is. Hun kinderen raken in een poging om aan de hardchristelijke wurggreep te ontkomen weer op drift richting de Duitse kant van het land, waar rond Nijmegen de hardlinkse krakersscene maar niet kapot te krijgen is, vlees moord heet en tofu met lange tanden wordt weggeknaagd alsof het toch een heimelijk geschenk van God is. Een gedachte die net genoeg hartverwarmend heimwee opwekt om te blijven volhouden dat wonen in een koud en tochtig kraakpand onversneden idealisme is waarmee je de kapitalistische hebzucht kunt doen omverwerpen. De vaandels daarvan zijn in de praktijk al lang gekaapt door fossielen uit de jaren '70 die nu groot verdienen bij de VARA of met iets in de gesubsidieerde cultuur, of door onfrisse gekkies met een neiging tot complotdenken. Maar ongeacht de windstreek waar ze vandaan komen, Nederlanders worden tenminste niet massaal beschouwd als in de ongeïntegreerde marge van de maatschappij levende, in middeleeuwse zandreligies gekweekte subsidieslurpers en criminelen. Zoals bijvoorbeeld Neder-Marokkanen, die je derhalve ook niet als zodanig kunt bestempelen zonder woedende reacties uit te lokken. Hou het echter braaf bij voorgaande clichés over Nederlanders, en de lachers op je hand zullen instemmend meeknikken. Mooi man, stereotypering.