Ingezonden. Nederland 2013. Het leven van Basje
"Wat is Basje? Warmhartig, groothartig, humorvol, vrolijk, creatief, zorgzaam, meelevend. Wie is Basje? Ze is dochter, echtgenote, moeder, grootmoeder, zus, vriendin. Geboren in september 1956. Als tweede baby, 7 minuten na haar zusje. Haar roepnaam is Bastiënne, maar we noemen haar Basje. De tweeling is te vroeg geboren en samen worden de zusjes vervoerd naar het kinderziekenhuis. Allebei vechten ze voor hun plekje in het leven. Het lukt en na twee maanden zijn de babys thuis. Een gelukkig gezinnetje, volgens het boekje van de vijftiger jaren. Na bijna 3 jaar wordt een derde dochter geboren. Maar de wolken pakken zich samen boven het gezin. Basje is traag, spreekt moeilijk en wordt onderzocht. Moeder krijgt van de dokter een dichtgeplakt briefje mee voor de huisarts. Ze duwt het briefje open en leest het woord 'spastisch'. Raar woord, denkt ze en wacht het bezoek aan de dokter af. Dit zijn de laatste gewone dagen in het leven van Basje. Vanaf het volgende doktersbezoek komt haar leven te staan in het licht van haar handicap. Haar ouders wikken en wegen zorgvuldig iedere stap die gemaakt moet worden. Ze hebben een kind met een lichamelijke handicap maar met normale verstandelijke vermogens. Dat is de uitgangspositie, daar dealen ze mee. Vanuit dit standpunt wordt begonnen met fysiotherapie. Leren lopen is de inzet. De schoolkeuze komt in zicht. De mytylschool is een nieuw concept en de artsen gaan er vanuit dat daarvoor gekozen wordt. Maar de ouders kiezen anders. Ze willen niet dat hun kind pronkstuk wordt van de mytylschool. Basje wordt samen met haar zusje aangemeld bij de katholieke kleuterschool. Haar fysiotherapeute zet in op de fijne motoriek. Basje moet kunnen leren schrijven. Lopen lukt aardig, soms zelfs stukjes 'los'. Op de lagere school zijn trappen. Basje leert traplopen.
Alles wat gedaan wordt, is erop gericht Basje op te voeden tot een volwaardige lid van de maatschappij. Door de liefdevolle zorg van de ouders en haar tweelingzus, de inzet van de fysiotherapeute, de school en velen anderen haalt ze haar mavo-diploma en haar typ-diploma. Ze zwemt, is lid van de gehandicaptensoos (in de woorden van Basje: De enige plek waar ik niet op mijn tenen hoef te lopen), en de scouting. Ze vindt een baan bij een deurwaarderskantoor. En uiteindelijk de liefde van haar leven.
Kijk je naar haar trouwfoto dan zie je een trotse jonge vrouw, met een strijdvaardige trek om haar mond: Kom maar op leven! Ik rooi het wel. Ik ben er klaar voor." Ook haar man is gehandicapt en heeft een baan. Zelfde laken een pak: als je mee kunt draaien, dan doe je dat. Zijn werkgever vindt dat er 70% salaris uitbetaald hoeft te worden, omdat hij voor 70% is goedgekeurd. Daarvoor moet dan wel 100% in tijd worden gewerkt (was de wetgeving niet andersom?). Pensioen wordt niet afgedragen, de reden wordt niet duidelijk. Als hij na 25 jaar dienst wordt afgekeurd ontvangt hij 70% uitkering over zijn 70% salaris. Het gezin telt inmiddels 3 gezonde kinderen.
Nu, 35 jaar later, heeft Basje haar 3 kinderen goed in de maatschappij afgeleverd. Ze hebben een baan of eigen bedrijf. Haar man ontvangt AOW (en dus geen pensioen) en zelf heeft ze op 53-jarige (!) leeftijd een Wajong-uitkering aangevraagd en gekregen (volgens de keuringsarts had ze daar vanaf haar 18e recht op gehad; wat een besparing voor de overheid!).
Het lijf van Basje is op en door het Kafkaiaanse bestaan van het gezin is de mentale rek er uit. Ik ga deze 35 jaar niet uitschrijven; het zou te lang de aandacht vragen. Laat ik het houden bij de laatste maanden.
In december kwam er een brief van de SVB waarin werd vermeld dat de partnertoeslag, die bij de AOW van haar man wordt uitgekeerd, stopt per 1 januari. We zijn bijna 3 maanden verder en weten nu hoe de kaarten liggen: 28% achteruitgang van het netto inkomen. Per maand, na aftrek van de vaste lasten, 10 euro over om van te leven, kleren te kopen of een kapotte wasmachine te vervangen. Alle deuren waar is aangeklopt blijven dicht; de politiek, de verantwoordelijke minister, de
gemeente en de hulpverlenende instanties. Op een na: Daar moest zij zich met haar man melden om te horen dat de benzinevergoeding (125 euro,- per kwartaal) misschien wordt gestopt en zij gebruik moeten gaan maken van taxivervoer. Het laatste stukje zelfstandigheid, het laatste stuk 'gewoon in de maatschappij staan', waar haar ouders zo voor hebben gevochten, wordt haar afgenomen.
Nu, achteraf, weten we dat haar ouders de uitvinders zijn van de WMO; zet mensen zo lang mogelijk in hun eigen kracht en help ze daar waar nodig. De ouders van Basje hebben daar ruim 50 jaar geleden op ingezet. En ze hebben verloren. Basje en haar man zijn aan de bedelstaf geraakt; de familie springt bij.
Wat is Basje? Spastisch, chronisch ziek, lamgeslagen, angstig, wantrouwig. De stadia boos en verdrietig al lang voorbij.
Wie is Basje? Basje is mijn grote zus."
Naam & adres bij redactie bekend.