Ex-gedetineerde Antilliaan legt vrouwen uit
Komt een man bij de reclassering en zegt: het was allemaal de schuld van mijn vrouw. Ja tuurlijk, denkt de reclassering dan. Zo kennen we er nog wel een paar. Dat oude vrouwtje liet zelf haar handtas achter, die juwelier smeekte om overvallen te worden en nee ik sloeg mijn vrouw niet, ze liep tegen de deur. Vier keer. Maar goed, je bent Volkskrantabonnee en dan wordt er van je verwacht dat je de andere kant aanhoort, instemmend knikt en sociaalpsychologische verklaringen zoekt bij de kulverhalen die ex-gedetineerden je op de mouw proberen te spelden. Da's de enige manier om vervroegde vrijlating na een veel te korte straf aan de buitenwereld te kunnen verkopen: tegenargumenten smoren in wetenschappelijke verklaringen, gelardeerd met goodwill en stevige retorische speeches over tweedekansenbeleid. Maar soms. Soms zit er wel eens iemand tegenover de mensen van de reclassering die gewoon de waarheid vertelt. IJskoud bekent: die moord, dat was ik. Of: dat oude vrouwtje, die zou ik zo nog eens beroven als ik een halve kans kreeg. Of die eens haarfijn uitlegt hoe vrouwen in elkaar zitten. Hij is groot en Antilliaan en ondanks de bewolking houdt hij binnen zijn zonnebril op. Hij lijkt stuurs maar dat is schijn. Eenmaal in de spreekkamer steekt hij meteen van wal: "Vrouwen, da's niks, ik begin dr niet meer aan. Ja, een neukertje natuurlijk, das logisch. Het zit zo..." (mirror)