Zelfs onder wetenschappers komt het voor, het zijn ook maar mensen tenslotte: gierend knettergek worden en uit de bocht vliegen. De universiteit van Maastricht heeft er eentje in de gelederen. Het is weliswaar een gelovige, dat maakt het iets minder stuitend maar toch. Ontluisterend. Tragisch. Onno van Schayk kwam in het nieuws met zijn
bewering dat hij getuige was geweest van een Godswonder. Er was spontaan dankzij God een stuk been weer aangegroeid, halleluja. God is groot. Gevraagd om bewijs gaf Van Schayk aan medio februari de röntgenfoto's boven water te hebben. Tot dusverre heeft God het een beetje laten afweten, er zijn nog
geen bewijzen voor Zijn miraculeuze ingrijpen spontaan gegroeid. En wat doet de Uni Maastricht? De Mirakelprof zachtjes en rustig toespreken, onderwijl hem naar bosrijke omgeving met lieve zusters begeleidend? Achter zijn rug tegen studenten, media en overige belangstellenden met hun vinger tegen hun voorhoofd tikken en 'laat maar lullen joh' pantomiemen? Nee, de Universiteit Maastricht gooit er
bloedserieus een debatje 'Geloof en Wetenschap' tegenaan. Jongens. Toe nou. Geloof is geloof, anders had het wel Zeker Weten geheten. Wetenschap is zeggen dat iemand z'n poot weer is teruggegroeid en dat ook kunnen bewijzen. Zo'n debat houden is een schijn van legitimiteit verlenen aan volstrekte wappie wappie tuuttuutpiep koekwauzerij uit het jaar 1376. Jammer voor de Prof. Dr. dat hij compleet starnakel geschift is geworden, maar deal ermee op de 2013 manier: enorm uitlachen en daarna doodnegeren. Het is het Hoax!-roepen niet waard.
