Geenstijl

Met al die dode kindjes die er een einde aan maken omdat ze gepest worden, blijft er één groep ernstig buiten schot: de daders. Ja, die zelfmoord plegen de dooien zelf maar goh, je hoeft de trekker niet over te halen om schuldig te zijn aan moord hé, pesters? Hoe staat het eigenlijk met de pesters? Daders, beter woord. Of mogen we, nu het in negen van de tien gevallen om boterblanke puberpestertjes zal gaan, niet meer van daders spreken? Zelfs als vrijwillig kinderloze breekt mijn hart als ik hoor van een doodgepest kindje. Of het Tim of Fleur is, Anass of Ricky, het zijn kinderen die door andere kinderen doodgepest zijn, terwijl ouders en leraren erbij stonden en keken. Allemaal medeplichtig aan de moord op een kind. En als vrijwillig kinderloze mag ik lijen dat die pesters, hun ouders én leraren aan de drank en drugs raken, in de prostitutie terechtkomen en een miserabel pijnlijk leven zullen hebben. Hardvochtig ja.

Maar pesten is een variant op oorlog voeren. In het Midden Oosten slachten ze elkaar met bommen en granaten af, op het schoolplein met vuisten en woorden. Ouders haben es nicht gewusst, leraren zijn een variant op de Verenigde Naties en doen alsof hun neus bloedt. Na schooltijd de zondvloed. Waarschijnlijk zit half Wassenaar momenteel in de crisisopvang en psychiatrische hulp want pesters, hun ouders en leraren zullen maar een levenslang schuldgevoel overhouden aan de zelfmoord van een schoolgenoot. Dood is dood, over en voorbij en nee, zij konden er allemaal niets aan doen. Opportunisten zijn het, die ouders en leraren, zelf doodsbenauwd voor pesters. Het was allemaal niet zo bedoeld. Een geintje. Daar moet je toch tegen kunnen? Nee. De zelfmoord van een doodgepest kind is niemands schuld. En zeker niet die van pesters, hun ouders of leraren. En dat ik die mensen het leed toewens waar de zelfmoordplegende kindjes en hun ouders doorheen gaan, en dan een miljoenmiljard keer, is ja, wat is dat eigenlijk? Gemeen?