Geenstijl

Sylvain Ephimenco kan vergelijkingen maken met blanke daders die traumatiserende drama's op hun naam hebben. Jan Dijkgraaf kan ontkennen dat voetbalgeweld een Marokkaans monopolie is. Twan Huys kan in Nieuwsuur een directeur van de KNVB mangelen omdat hij een laffe bureaucraat is die nauwelijks optreedt tegen voetbalgeweld. Dat kan, omdat het allemaal waar is. Maar dat betekent niet dat er daarnaast géén Marokkanenprobleem bestaat. Een onderhuidse zweer waar niemand aan wil krabben, maar die zich regelmatig in korte, hevige uitbarstingen aan de oppervlakte manifesteert. Deze keer op een voetbalveld. Volgende keer weer in Haarlem, de winkel van een juwelier of het portiek van een Rotterdamse opa. Het probleem bestaat en het 'incidenten' noemen is wegkijkgedrag voor slappe zakken. Nederland (en haar bestuur) schieten ook nu weer in een politiek correcte kramp, en zolang de ene helft van Nederland de andere helft verbaal en moreel de maat blijft nemen om Het Marokkanenprobleem maar zo lang mogelijk níet te hoeven bestrijden, heeft soldier @HichamAsk gewoon gelijk als hij zegt: "You know we run this town...!!" De drie daders van de grensrechtermoord blijven in voorarrest. Maar als ze vrij komen, mogen Yassin, Daveryon & Soufyan direct aan een verplichte opvoedcoach gekoppeld worden, omdat hun ouders falen in het nemen van verantwoordelijkheid. Tenminste, als het aan de opbouwwerker die wij in de mail aantroffen ligt. Schurende prikkelopinie mét oplossingsvoorstel na de breek. TL;DR? TV aanzetten kan ook. De vader van Yassin zit in De Vijfde Dag. Die blijkt zelf grensrechter bij Nieuw Sloten en volgens hem is 95 procent van het verhaal niet waar. Kijken dus. 21:05u, NL2.

Geef falende ouders verplichte opvoedcoaching Schokkende geweldsincidenten van de afgelopen tijd, waarbij met name jongvolwassenen betrokken zijn geweest roepen –terecht- verontwaardigde reacties op. Zo maar een paar incidenten met grote maatschappelijke verontwaardiging: de bekende facebook-moord waarbij een 16-jarig meisje vermoord werd door een 15-jarige jongen in opdracht van een schoolvriendinnetje. Of het uitgaansgeweld in Hilversum, waarvoor vijf verdachten aangehouden zijn in de leeftijd van 16 tot 24 jaar. Nog recenter: het doodschoppen van de grensrechter in Almere door twee jongens, 15 en 16 jaar oud en de opa die in Rotterdam op brute wijze afgetakeld werd door een groep allochtone jongens. De roep om zwaardere straffen en hardere juridische maatregelen wordt steeds groter. Ook de discussie over opvoeding en de rol van de ouders wordt weer opgerakeld. Ik vind dat het daarom tijd is om nu eens serieus werk te maken van verplichte opvoedcoach voor ouders die falen in hun opvoeding. Hoe beladen dit onderwerp ook is, ingrijpen op dit gebied is onvermijdelijk. Het kan gezien worden als een van de maatregelen die samen met een juridisch traject meer vruchten zal afwerpen. Ik weet als buurtwerker als geen ander hoe situaties escaleren doordat ouders hun kinderen niet willen corrigeren. Een praktische situatie die we inmiddels allemaal wel kennen: als de ene buur een overlastsituatie met een andere buur wil bespreken waarbij diens kinderen zijn betrokken, geeft die laatste niet thuis; er volgt een scheldpartij waarna de deur keihard dicht gaat. En daarmee is de toon gezet in een straat of een buurt. In het verleden zijn mijn collega’s verbaal bedreigd omdat zij een gesprek wilden aangaan met een vader omtrent de overlast die zijn zoontje van onder de 12 veroorzaakte in de buurt. In het bijzijn van het kind nog wel. Ouders hebben ‘gewoon’ een verantwoordelijkheid te nemen ten aanzien van hun kinderen die voor overlast zorgen, vandalisme plegen of geweld gebruiken. We hebben in Nederland te lang de soevereiniteit van het gezin als heilig beschouwd en te vaak weg gekeken omdat interventie op het vlak van opvoeding not done is. Een ouder die niets doet aan het gedrag van een kind, waardoor het kind zich vrij voelt om vooral door te gaan met slecht gedrag, draagt bij aan het ontwrichten van een buurt. Zo’n ouder is niet vatbaar voor gesprekken met de buren en doet zeker niets om het kind te corrigeren. Door onvermogen, onkunde of onwil niet in staat een kind te begeleiden naar volwassenheid, want dat is je voornaamste taak als ouder. Ik heb ooit een ouder gevraagd waarom zij ervoor kiest om niet in te grijpen, hoewel de hele buurt steen en been klaagde over haar kind. Haar antwoord was: ik heb geen zin in ruzie met hem. Zo’n ouder weet niet hoe ze een gesprek kan aangaan, hoe ze haar autoriteit kan laten gelden en hoe ze tot afspraken kan komen met haar kind om zijn gedrag te corrigeren. En dit alles zonder een conflict met het kind aan te gaan. Zulke ouders moeten leren hoe dingen anders kunnen. Wij als samenleving moeten ook een signaal afgeven dat we overlast niet tolereren. Vrijwillig of anders verplicht, hoe dan ook, coaching moet. De Centra voor Jeugd en Gezin en consultatiebureaus zijn in mijn ogen bij uitstek de instanties die dit kunnen oppakken. Vrijblijvendheid, zoals dat nu het geval is, moet plaats maken voor verplichting. We kunnen het ons niet permitteren te blijven doormodderen met groepen jeugdigen en jongvolwassenen die als gevolg van het falen van hun ouders, de samenleving blijven ontwrichten en zelf als verloren individuen de maatschappij ingaan. De tol die we als samenleving at the end betalen is groot als je kijkt naar de kosten die we moeten maken voor hulpverlening en individuele trajecten. Tot slot wil ik zeker de allochtonen niet onbenoemd laten. Ik bedoel met name ouders die weinig of geen opleiding hebben gehad, traditioneel leven, aan de zijlijn van de samenleving staan, hun eigen cultuur als superieur beschouwen en zich niet actief bezighouden met de ontwikkeling van hun kinderen, want de meeste overlastgevers komen uit dit soort gezinnen. Mijn pleidooi richt zich dan ook meer op deze ouders. Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat ik uit ervaring zie dat hoogopgeleide werkende allochtone ouders het over het algemeen beter doen. Deze nuancering is nodig omdat ik niet wil voorbij lopen aan de positieve voorbeelden die ik in mijn omgeving, zowel privé als op mijn werk, meemaak. Voor hen neem ik mijn pet af! N. van den Berg Opbouwwerker