The best is yet to come
Mark, heb je tegen ons gelogen, luidde de vraag eind vorige maand. Of hij gelogen heeft of niet maakt nu niet meer zoveel uit. De Telegraaf is namelijk een meer dan beeldschone campagne tegen Marx Rutte begonnen. Polarisatie, luidt gelijk het verwijt uit de links angehauchte kelen. Tja, De Krant neemt nooit een blad voor de mond - na een kleine onderbreking - sinds 1949. Om daar nu tegen te hoop te gaan lopen is gratuit. Zo rolt de Telegraaf nu eenmaal, actiejournalistiek at its best. Zorgelijker is dat de premier, de VVD en coalitiegenoot PvdA nu worden afgerekend omdat ze de voorgenomen maatregelen in het kader van de inkomensafhankelijke zorgpremie vermoedelijk hebben teruggedraaid. Een blamage, noemde NOS-verslaggeefster Dominique van der Heyde het donderdagavond live op de Nationale Televisie. Nu moet u weten dat Dominique van der Heyde te gek is. Een stoere vrouw is in Bassiehofs boekje nu eenmaal meer waard dan tien Obamas bij elkaar. Maar ze zijn ook ongrijpbaar. Toen ik nog dagelijks op het Binnenhof verkeerde zat ik een keer een ijsje te eten met Wouke van Scherrenburg op de trappen van de Ridderzaal. Voor La Scherrenburg een doodnormale handeling op een zomerse namiddag, voor mij een evenement van iconische proporties: ijsje, Wouke, awesome! Tot Martin Bril het Binnenhof opwandelde - Dat vind ik nou zon leuke man, riep Van Scherrenburg. Fluks liep ze de te vroeg overleden Volkskrant-columnist tegemoet.
Zit je dan plotsklaps in je eentje. Met je smeltende ijsco.
Dat ontheemde, verlaten gevoel kwam afgelopen donderdagavond terug toen Van der Heyde live in de camera zei dat het een blamage was voor Rutte II, dat er zo lang overlegd was over de inkomensafhankelijke zorgpremie en dat die maatregel vermoedelijk wordt teruggedraaid. Waar PvdA en VVD aan het vechten waren om het kabinet nog béter te maken, oordeelde Van der Heyde dat de zojuist aangetreden constellatie bijkans onderuit ging. De natie hing aan haar lippen. In de salon overheerste echter de teleurstelling in de van publieke middelen betaalde Dominique. Wat restte waren de scherven van het op de houten vloer uiteengespatte glas avondsherry.
Natuurlijk, het is een cliché. Maar toch: beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald. Dat noem je geen blamage maar wél een product beter maken. Na twee jaar instabiel gedoogbestuur lijkt het er op dat we aan de vooravond staan van een relatief eensgezind kabinet dat zich niet laat afleiden door de stemmen vanuit PVV- of SGP- hoek. Dat er dan op donderdagavond nog even gesleuteld moet worden is geen blamage. Dat heet finetunen. Dit kabinet verdient een kans, met name omdat er geen alternatief voorhanden is.
Daarbij hoeft de NOS hoeft zich geen zorgen te maken, we gaan nog veel plezier beleven deze wittebroodsweken. Bij een restrictief en rechtvaardig immigratiebeleid hoort ook een actief en consequent terugkeerbeleid. Wie hier niet mag blijven moet vertrekken of wordt uitgezet. Samsom noemt het symboolpolitiek, staatssecretaris Fred Teeven denkt daar anders over.
Geduld Dominique, the best is yet to come.