Geenstijl

We waren deze week te gast bij 1 Voor de Verkiezingen (wat een vreselijk slechte naam voor een tv-programma trouwens!) dat hier in Utrecht bij hotel-restaurant De Rechtbank wordt opgenomen. De eerste aflevering maandag was met Emile Roemer. Ik bekeek het optreden van de SP-lijsttrekker in een achterafzaaltje waar de SP-campagnestaf was neergestreken. Campagneleiders en senatoren Tiny Kox en Arjan Vliegenthart roerden in hun koffie en keken emotieloos naar het scherm. Na de uitzending kwam uiteraard de Grote Roerganger nog even langs. Bijkans twee meter Boxmeerse onverzettelijkheid, een biertje in de hand. Uw verslaggever kreeg zelfs een schouderklopje. Zilverrug-gorilla’s doen dat ook: even laten zien wie de baas is, wie de grootste bast heeft. Maar wat vooral opviel was de totale rust en controle die in de ruimte hing. Bij andere partijen gaat dat anders, ik heb eens een PvdA-spindoctor in dezelfde situatie hysterisch zien gillen: “Ik wil godverdomme nu weten wat de kiezers ervan vinden.” Dat was een half uur voordat Job Cohen mocht aanschuiven in een talkshow.

Maar waarom is de SP-top zo cool en collected? Nu ja, omdat ze hoe dan ook winnen. Nu 15 zetels in de Kamer, rond de 25 in de peilingen. Ook al is de gedroomde tegenstelling Rutte of Moskou niet uit de verf gekomen (met dank aan de oprukkende Samsom, ik heb het u in juli al voorspeld, Didi pakt Mark aan alle kanten), de SP is lekker bezig. Regeringsdeelname was nog nooit zo dichtbij, Roemer blijkt de ware opvolger van Jan Marijnissen te zijn, de SP spreekt een woordje mee. In die hoek moet u het zoeken. Politiek in Utrecht dus, leuk wegens om de hoek. Deze vrijdag ontmoette ik daar Kay van de Linde, beter bekend als spindoctor van onder meer Ed Koch, Al Gore, Rudy Giuliani, Pim Fortuyn en Rita Verdonk. Een maand voor Rita Verdonk voor haar zelf begon kreeg Van de Linde een email van Jan Marijnissen. Of hij wellicht een praatje wilde houden op een SP-bijeenkomst, over campagnevoeren natuurlijk. Van de Linde dacht dat hij in het ootje werd genomen en liet zijn vriendin checken of het verzoek inderdaad van Marijnissen afkomstig was. Ja dus. En zo vertrok Kay van de Linde op zaterdag 1 september 2007 met de boot van 17:30 vanuit Harlingen naar Terschelling. Van de Linde hield zijn verhaal, de verzamelde SP’ers mochten vervolgens vragen stellen. De soms ietwat tirannieke aard van Jan Marijnissen kwam naar boven bij de rondvraag. De deelnemers wilden wel wat meer weten van die ‘enge rechtse’ Van de Linde maar ‘ons Jan’ kapte dat gelijk af. “Gelijk een strenge schoolmeester,” vertelde Kay mij. Van de Linde vond dat uiterst vermakelijk en beantwoordde de vragen alsnog. Daarna kwam de whisky op tafel. Het werd nog een dolle boel. “We zijn de volgende ochtend terug gekropen naar de boot. Marijnissen zei nog: ik denk niet dat de SP ooit nog in dit hotel mag logeren.” Andere gasten hadden geklaagd over de geluidsoverlast. Mooi verhaal, de SP heeft Kay van de Linde in 2007 dus om advies gevraagd. “Maar,” vroeg ik Kay. “Wat is nou eigenlijk de kracht van de SP?” Dat werd een mooie analyse die is terug te brengen tot: clubgevoel. SP-ideoloog Ronald van Raak had mij dat ook al eens verteld. Het is een club waar de leden verantwoordelijkheden hebben. Voorbeeld: bijna élk Kamerlid (en de kandidaten) van de SP heeft zelf een lokale afdeling opgezet. Dat is hard werken maar het resultaat loont. Waar Pvda-voorzitter Hans Spekman zegt dat je je hele familie lid moet maken van de PvdA, bij de SP moeten schoonouders, verre neven en nichten én hun buren bij de partij worden betrokken. Van de Linde vertelde mij vervolgens over het Amerikaanse concept van de ‘political machine’ van twee eeuwen terug. “Democraten en Republikeinen gingen vol voor hun kiezers: de lokale afdeling behartigde hun belangen. Dat ging van een baan vinden tot zorg, van huisvesting tot juridisch advies. De immigranten die toen in New York aankwamen werden op de kade al aangeklampt en geholpen. Er was slechts één eis: stem op ons als er verkiezingen zijn. De SP doet dat exact zo.” Vergis u niet. Of de SP nu wel of niet in de regering komt, maakt niet uit. Elke verkiezing wordt de partij sterker, het kader beter, de partij professioneler en de aanhang meer betrokken. Dit zijn socialisten, die gaan voor de lange termijn in tegenstelling tot de andere partijen – van links tot rechts, mind you – die zich richten op effectbejag en instant bevrediging. Zorgwekkend inderdaad. En Kay van de Linde says hi. Enfin, op de foto ziet u dé spindoctor voorgaan in de compositie ‘Poep in je hoofd’ van Bob Fosko. Backing vocals: Jan de Wit en Sharon Gesthuizen. On strings: Jasper van Dijk. De bootleg is terug te vinden bij de betere downloadboer. Socialisme was nog nooit zo gezellig.