Winkeldieven, ook al niet meer wat ze geweest zijn. Vroeger, ja, vroeger, toen had je tenminste nog winkeldieven die zich ootmoedig verontschuldigden als ze gesnapt werden. Rode koontjes. Zweetpareltjes op het voorhoofd. Gebogen hoofd van schaamte. De polsen gedwee vooruit gestoken, zodat oom agent er hoofdschuddend zijn boeien omheen kan klikken. Tegenwoordig?
Niks van dat alles. Zodra een winkeldief betrapt wordt, beukt hij er op los. Aangifte doen betekent dat er een paar dagen later een winkeldief op je tanden staat in te rammen. Want als winkelier zomaar een steeldief aanspreken op zijn parasitair schoftengedrag, hoe durf je! Een winkeldief storen tijdens het uitvoeren van zijn ambacht, dat is ook zeer kwetsend en beledigend voor de dief (altijd slachtoffer) in kwestie. Terecht dat die er direct op los slaat. Waardoor winkeliers angstig worden. Geen aangifte durven te doen. De winkeldief maar laten lopen. Want met het catch & release programma van de Nederlandse rechtsstaat komt een betrapte winkeldief binnen no-time verhaal halen. Tips van de detailhandel: spreek iemand aan die zich verdacht gedraagt,
voordat hij/zij iets jat. Want als je sujetten beschuldigt nog voordat ze wat hebben gedaan, reageren ze vast een stuk minder agressief. Of zo. Goed, wel fijn om te weten dat dus ook winkeldieven geen enkel respect meer hebben voor politie, autoriteit en strafmaat. Het rechtssysteem is geen wedstrijd, maar we zijn hem wel aan het verliezen.
