Hoewel je er weinig van merkt midden in verkiezingstijd, was er kort geleden een tijd dat het gros van de TK-partijen het prima met elkaar kon vinden. Dat was net nadat het vermaledijde Catshuiscoalitie + gedogers uit elkaar knalden en er binnen recordtijd een nieuwe coalitie werd gesmeed: de Kunduzcoalitie (in Kunduz ook wel
Kontneukakkoord genoemd). Wat waren Rutte, Buma, Pechtold, Slob en Sap trots op hun nieuwe kindje. Maar ja, de geschiedenis is bekend. Nieuwe verkiezingen gooiden roet in het eten en nu besmeuren diezelfde politici elkaar en verzinnen ze iedere dag een nieuw gek plannetje om u op 12 september te verleiden om op hun partij te stemmen. NU-journaliste Lise Witteman probeert via de
WOB boven tafel te krijgen welke opties allemaal op tafel hebben gelegen bij het maken van het akkoord dat de Kunduz-partijen nu zo snel mogelijk willen vergeten. Welke vragen zijn er aan het Ministerie van Financien gesteld en wat waren de antwoorden daarop? Dat zijn behoorlijke relevante vragen met een verkiezing voor de deur. Waar is uit gekozen en hoe goed was die informatie? Had er een ander beter akkoord tot hetzelfde resultaat geleid? Bij de verkiezingen hebben we namelijk heel veel te kiezen en gaat het over onze portemonnee. Als burger moet je kunnen volgen hoe beleid tot stand is gekomen en dat is precies waar het bij de WOB-procedure om gaat. Maar u weet zelf: de overheid haat nieuwsgierige burgers. En journalisten. Piet Hein The Don zei het al: Soms moet je niet
willen weten hoe de worstjes die wij wetten
noemen worden gemaakt. En dus zegt het MinFan dikke lul drie bier met je WOB-procedure. Wij houden ALLES lekker geheim! (
hier en
hier) Ook al vinden de meeste van de Kunduzpartijen dat die (geanonimiseerde) documenten geen staatsgeheim zijn en best openbaar gemaakt mogen worden. Superwobber Brenno de Winter zat daarom vandaag met Witteman in de rechtbank om een kort-geding tegen de Staat te voeren. Als luis in de pels. Om het humeur van de
peperdure landsadvocaat te verpesten. En om te bewerkstelligen wat in normale grote mensen landen wel lukt: openbare overheidsdocumenten voor de burger. Pleitnota
hierrr.
