Ons volkslied, da's eigenlijk maar een suf oud grammaticaal beginrijmgeintje wat niemand na zin twee nog degelijk mee kan zingen. In oorlogen sinds de Tachtigjarige tot en met de Tweede Wereldoorlog had zo'n lied nog enige nationalistische connotatie. Anno EUSSR dient het volksgezang vooral als ademhalingsoefening voor een
belangrijke pot voetbal en zelfs dan laten de meeste spelers het traditiegetrouw afweten, hetgeen het volk dan weer verdeelt tussen 'ach nou en'-berustenden en 'stelletje volgevreten stukken schandaal van een Oranjevertegenwoordigers dat ze d'r staan'-klagers. Afgelopen Keuneginnedag weigerde zelfs de
burgemeester van één of ander provinciedurp de lofzang op de Nederlanden nog mee te zingen tijdens het traditionele spijkerpoepen & toiletpotwerpen op 30 april. We willen maar zeggen: niet aan de loyaal koningshuisgezinde Bas Paternotte vertellen, maar het nationale volkslied Filips van Marnix van Sint-Aldegonde uit ongeveer 1572 kan het gros der natiegenoten (wien Neerlandsch bloed in de aders vloeit / van vreemde smetten vrij) weinig tot hoegenaamd niets meer schelen. Het mag derhalve geen verrassing heten, of misschien juist wel, dat uitgerekend een Turk van Friese komaf (of een Fries van Turkse komaf, daar willen we vanaf wezen) heden voorstelt een
NIEUW VOLKSLIED bij elkaar te componeren. Met daarin ruimte voor spruitjeslucht, maar ook voor een scheutje knoflook. Polder, maar ook schotelantennes. De protestant-christelijke gedachte, alsook de zweverige zang zoals die van 's lands minaretten neder daalt. Zodat we weer blij kunnen zijn met elkander. En tezamen het volkslied mee kunnen brullen voor de aftrap van
belangrijke voetbalwedstrijden van ons nationale Oranje elftal. Driewerf houzee, voor dit idee!
