Het zijn van die teksten die je verwacht in een gevoelig chanson. Man masturbeert aan de oevers van de IJssel. Echt, dat is toch poëzie. Omdat langs die oevers van de IJssel ook een vrouw haar hondje uit liet, werd de man betrapt. Meerdere malen. En moest hij voor de rechter verschijnen. Voor het stelselmatig bekwakken van de donkere wateren van de IJssel. Tranen en trauma's. Huilbuien en hohoho-vingers. De rechtszaak had het allemaal. Het seriesjorren werd veroorzaakt door een verbroken relatie, vileine verhuizingen en spanningen op het werk. De Zutphense zaadlozer zag het bezwangeren van de IJssel als enige uitweg voor de sidderende stress in zijn systeem. De nietigheid van het bestaan als zijn kleine kwakje klotsend verdween in het grote geheel van de eeuwenoude waterloop. Datgene wat hem tot man maakt, miezerig en onbeduidend, ten onderging in het apathische oerwater. Troost in het trekken van de vleselijke totempaal, al starend over de stille stromen van de strenge rivier. Tot doldwaze ergenis van drammerige vrouwen met hondjes. Hoe kan een rechter daar geen medelijden mee hebben? Precies. Dat had deze rechter dan ook. De wenende
wanker kreeg geen boete, geen celstraf en geen taakstraf, maar slechts een waarschuwing. En niet zomaar een waarschuwing, neen, een
'dikke' waarschuwing. Wat in het verband met melancholische masturberen hilarisch is, zonder dat u precies kunt aangeven waarom. Dit soort verhalen van klein leed, kleine schaamtes en kleine hondjes, waar u nooit geen weet van zou hebben als u oog er niet op gevallen was, dat is de pure poëzie. En daar kan geen duurbetaalde zuurkudt als Ramsey Nasr aan tippen.
