Een bus vol dode
kinderen is een groot feest voor de media. Zeker in een slow news week als deze. Uitgelezen kans om eens volledig uit te pakken met live coverage van de
rouw, emotionele
berichtgeving en somber kijkende
presentatoren. Rampenporno op haar best. Na Friso waren alle mensen die zo heerlijk in dat geschokte gevoel kunnen blijven hangen toch een beetje ontheemd, zonder diep leed van andere mensen om zich bij betrokken te voelen. Leed van andere mensen is immers het lekkerste leed wat er is, qua publiekelijk tonen hoe ontzettend je wel niet meeleeft. En de media versterken met alle liefde die gevoelens. Dus worden ouders, broertjes en zusjes vanaf het moment dat die bus zich in de tunnelwand boorde 24/7 gestalkt door persparasieten, kunnen ze nergens heen zonder een cordon camera's tegen te komen en maken persfotografen
foto's van de meest intieme plekken. De media claimt hun rouw, kapselt het in en verkoopt het met een vlot design aan de troela's die menen dat vijf minuten
twitterstilte een prachtige betrokken manier is om medeleven te tonen. Dat we nu dus op het punt zijn dat binnen 24 uur na een ongeluk waarbij een bus kinderen zich een betonnen muur in heeft geboord, een journalist wat kritische
feedback heeft over hoe de persconferentie is georganiseerd. Ja, ramp, dode kinderen, rouwende ouders die zich geen raad weten, allemaal mooi en aardig, maar dat dit niet in beeld gebracht kan worden voor het meelevende thuispubliek en de faciliteiten voor de journo's ondermaats zijn, dat is pas erg. Gewoon het nieuws van de ramp brengen, de feiten leveren en dan verder de nabestaanden met rust laten is er niet meer bij. Want andermans emotieporno is de geilste porno die er is. Als u tegenwoordig de bizar verknipte realiteit van het verlies van een dierbare in een nationaal geclaimde ramp probeert te bevatten, kunt u dus maar beter zorgen dat uw rouwverwerking er
fotogeniek op staat. Fap. Fap. Fap.
