Droevig. Bontkraagjes stelen lach van clown
Clowns. Het zijn scary motherfuckers. Neem nou ene creepy dude uit Stephen King's IT, of John Wayne Gacy. Of gewoon Ronald McDonald. Doodeng. En was die gast uit Saw ook niet gewoon een soort clown? Eigenlijk is er maar 1 goeie clown en die is dood. Alle andere clowns zijn mensen die diep van binnen eenzame en ontroostbare zielen zijn die zich verstoppen achter een laag schmink en proberen anderen te laten lachen om hun eigen miserie te vergeten. Zo niet de Utrechtse Clown Chipo. Dat is een goededoelenclown, die optreedt voor ongeneeslijk zieke kinderen en demente bejaarden. Soort Cliniclown dus. Dankbaar werk. Ballonbeesten maken voor stervende kinderen en als ze het opblaastekkeltje van je willen aanpakken, spuit je ze nat met de plastic bloem op je jasje. Werkt altijd. Net zoals vijftien keer achter elkaar dezelfde grap over het geheugen van goudvissen vertellen aan demente oudjes. 'Heej, een kasteeltje. Heej, een kasteeltje. Heej, een kasteeltje.' Hilarisch. Daarna met een goed gevoel naar huis, afschminken, paar nieuwe grappen op je vrouw proberen, kijken of het eindelijk lukt om een ballonmolentje te fröbelen en tevreden naar bed. Clown Chipo had het goed. Totdat zijn lach gestolen werd door drie bontkraagjes op een scooter. Zomaar. Onder bedreiging van een pistool. Kan gewoon in Utrecht, waar tuigjeugd untouchable is. En waar Clown Chipo dus niet meer lacht.