Wat voor de buitenwereld angstvallig achter de gordijnen gehouden wordt, is binnen de geloofswereld reuze bespreekbaar. Kinderporno, kindermisbruik, kleuterneukerij of incest zijn voor christenen immers wat AIDS is voor de Derde Wereld: onvermijdelijk, onoplosbaar en ontsproten aan een masochistische leer die 'het woord Gods' heet. Daar praat je gewoon over, met het geloofsboek op de ene knie en de jongste van je broer op de andere. Maar soms zit je wel eens met een vraag. Zoals deze lezeres van Refoweb.nl: "
Mijn man keek vroeger (in onze verkeringstijd) naar kinderporno. Na hulpverlening en gesprekken met elkaar heeft hij dit afgesloten en konden we weer samen verder. Nu verwachten we ons eerste kindje en komt bij mij toch weer een beetje de angst naar boven over hoe hij met dit kind om zal gaan als hij hem/haar moet verzorgen." Ah. Zolang het fapplaatjes van andermans kinderen zijn, komen we d'r samen wel uit. Maar zodra je zelf zo'n zachtroze wolkje op de wereld zet, verandert je perspectief toch een beetje. Gelukkig vindt
Eleos-mevrouw Els de Bruin de vragen van Zwangere Briefschrijfster allemaal 'heel begrijpelijk' dus zo gesloten is die gereformeerde kliek niet. En oh opluchting, het antwoord staat gewoon in de Bijbel: mensen zijn nou eenmaal
niet te vertrouwen. Maar als manlief zijn eigen behoeften ondergeschikt kan maken aan de belangen van het kind, is er niets aan de hand. En dat gaat, zoals we allemaal weten, al jaren
heel goed binnen het christendom. Kan iemand even preventief de kinderbescherming bellen?
