Hoogopgeleide Marokkaanse vrouwen zijn de bom. Geëmancipeerd, geïntegreerd, ruimdenkend en bezig met een loopbaan. Pioniers en heldinnen, dat zijn het. Top, hebben we hoog zitten, want knap om je zo te ontworstelen uit een traditionele gemeenschap. Maar volgens
dit artikel van Nora Kasrioui in de Volkskrant stigmatiseert de Marokkaanse vrouw de Marokkaanse man hierdoor enorm. Achter elkaar wordt er in het stuk op de Marokkaanse man ingehakt: hij blijft ver achter qua ontwikkeling, emancipatie en integratie op de Marokkaanse vrouw. Hij is veel traditioneler en zit niet te wachten op een gelijkwaardig partnerschap. Hij heeft een enge visie op de Islam, steunt zijn vrouw niet en zit vast in een 'wij-cultuur'. En als een Marokkaanse vrouw met een Nederlandse man date, al dan niet moslim, wordt dit verborgen gehouden voor de eigen gemeenschap in verband met represailles van de wat meer primaire broers en neven. Zo, het zal je maar gezegd worden. Het is zo erg, dat slimme, ontwikkelde en vernederlandste Marokkaanse moslima's het liefst een Nederlandse moslimman daten en als die niet voorhanden is, een ruimdenkende Nederlandse man. Mocht die ook niet beschikbaar zijn, dan blijven ze liever single dan met een traditionele Marokkaanse jongen verkering te nemen. Oye, dat moet pijn doen. Worden Marokkaanse mannen even snoeihard afgeserveerd door hun eigen vrouwen. Niet in woorden, maar in daden. Want vrijgevochten, succesvolle en dus gelijkwaardige Marokkaanse mannen zijn er nauwelijks, aldus de succesvolle Marokkaanse vrouwen die weigeren een plek op de achterbank van de samenleving te accepteren. Kunnen we dit
slachtofferonderzoek van Jurriaan Olmo met klagende succesvolle Marokkaanse jongens dus ook scharen onder de titel: "negentig procent geeft de rest een slechte naam." De zichzelf ontwikkelende vrouwheldinnen uit de eigen gemeenschap vinden Marokkaanse jongens over het algemeen absoluut geen waardig huwelijksmateriaal. En dat is ernstig veelzeggend.
