Geenstijl

De tweede kamer heeft een geweldig gevoel voor timing. Terwijl de tweede kredietcrisis in volle gang is en het ene na andere Europese land zijn rente's ziet oplopen naar het 'code rood' niveau van 7%, onderzoekt de parlementaire commissie De Wit (SP) de eerste kredietcrisis. Dit creëert de onwerkelijke situatie dat je de topmannen van Aegon en ING voortdurend hoort roepen dat in 2008 de situatie zeer plotseling aanmerkelijk verslechterde en dat om die reden de balansen in gevaar kwamen en staatssteun onontbeerlijk was, terwijl je dán graag wilt horen; "en wat doe je nu? ". Die vragen mogen niet gesteld worden. Dat komt pas in 2015 aan de orde in de parlementaire enquete van de commissie van Dijck (PVV): onderzoek naar de staatssteun aan financiële instellingen bij redding eurozone.

De Tweede Kamer ondervraagt betrokkenen onder ede naar hun rol bij het ten ondergaan van Icesave en het ophogen van het maximumbedrag dat aan spaarders wordt gegarandeerd bij een faillissement van een bank via het depositogarantiesysteem (DGS) en er ontspon zich zowaar een echte 'fittie' tussen de anders zo keurige bankiers die hun concurrenten graag collega-bankiers of conculega's noemen. Wij banken hebben nu eenmaal een gemeenschappelijke taak: dienend zijn aan de maatschappij, toch? Bruggink van RABO had er genoeg van. Dat is niet de eerste keer. Eerst serveerde hij DNB af. Wellink wilde graag dat ABN AMRO weer in Nederlandse handen kwam, want dat vergroot de macht van DNB. Toen ING moest afzeggen (1e voorkeur van Wellink, maar ze hadden zelf wat probleemtjes), mocht RABO komen. Bruggink zei tegen DNB dat RABO 'heel goed in de slappe was zat', maar niet geïnteresseerd was in de armzalige brokken van Fortis. Kortom: rot op DNB. Bruggink ging helemaal los toen hem gevraagd werd waarom hij geen leningen met staatsgarantie wilde verstrekken aan NIBC en Leaseplanbank (dat verzoek kwam van minister Bos). Het zou getuigen van solidariteit en een gevoel uitstralen van 'we doen het samen'. De stoom kwam uit zijn oren. Bos had namelijk zonder enige ruggespraak met RABO besloten het DGS te verhogen van 40.000 naar 100.000 euro. Brugging: 'een bonus van 60.000 euro voor pervers risicogedrag. Waarom dan die verhoging? We zullen 7 december van Bos horen dat in 2008 de Nederlandse spaarmarkt in gevaar was, maar ik geef u vast de werkelijke reden: electorale overwegingen. Of denkt u echt dat mensen met een spaarsaldo van pakweg 30.000 in staat zijn en/of durven om hun zuurverdiende spaargeld naar het buitenland over te maken omdat ze Nederlandse banken niet vertrouwen? Bruggink heeft 100% gelijk. Partijen als NIBC en Leaseplanbank doen RABO pijn op de spaarmarkt terwijl als ze failliet gaan de RABO de spaargarantie mag uitbetalen. Het moet toch niet gekker worden. Want toen aan bankier Stoelinga van Leaseplanbank werd gevraagd waarom de Arabische aandeelhouders de bank in 2008 niet wilde helpen, kwam het verbijsterende antwoord: 'geen idee'. Maar wel een sneer uitdelen aan RABO: "hoe banken samenwerken, verdient verbetering”. De oplossing van Bruggink voor de bankencrisis is kristalhelder: banken moeten failliet gaan (zie hier op 38:20). En dan moeten óók de spaarders in die banken op de blaren zitten. Bruggink wil voor de kleine spaarders (tot 40.000 euro) een uitzondering maken, maar de grote 'graaispaarders' moeten hun huiswerk gaan doen. Anders is het feest over. lees mijn blog over banken, brokers en beurzen www.bank.blog.nl www.pfverhaar.nl twitter: @peterverhaar