We hadden zoveel hoop. Hoop dat het dit keer een voetbalvader was die het wel begreep. Hoop op ootmoedigheid. Hoop op inkeer en berouw. Nope, het zat er niet in, het zit er niet in en zal er ook nooit in zitten. De voetbalvader die een 12-jarige scheidsrechter de tandjes in heeft
gescholden, heeft een voetbalveldverbod gekregen van
negen jaar. Zeg maar de complete jeugdopleiding van zijn E-pupil. Overigens geldt dit verbod voor de scheldende en bedreigende stiefvader, maar ook voor de scheldende vader en moeder van hetzelfde voetballertje. Fijne familie. Nu horen we u denken: maar GeenStijl, en de aangifte dan? Grappig dat jullie er over beginnen. Er is namelijk
geen aangifte gedaan. De KNVB en voetbalwereld is wat dat aan gaat net een religieuze instantie: alle problemen, ook de misdadige, worden intern opgelost. Soit, we zullen er mee moeten leven. Heeft de familie voetbalfalers nog wat toe te voegen? Jup, dat hebben ze. Moeder Rebecca vindt de straf
buitenproportioneel en oneerlijk. Pisboos. Moet niet kunnen mogen. Verbolgen! Dat soort taal. Geen excuses. Geen sorry. Geeneens een nederig aangeboden verlept bloemetje. Alleen maar boos. Zoals ze ook boos waren langs het veld. En in het veld. En tegen een 12-jarige scheidsrechter. Tijdens een potje kindervoetbal. Tja. Voor sommige ouders zou er een heropvoedingskamp opgericht moeten worden.
