Geenstijl

Gefeliciteerd, televisie. Al tien jaar dood en toch nog zestig geworden. Gewoon een kwestie van de kijker geven wat-ie wil: gaapverwekkende middelmaat, of net daar onder, met Matthijs van Nieuwkerk en Yvon Jaspers als vleesgeworden visualisatie van dat principe. Anno 2011 is het Mediapark een museumreservaat vol gestolde ideeën. Het meest lumineuze plan sinds sms-stemmen bij Big Brother is de twitterticker van het PooNieuws en daarmee heb je meteen alle vernieuwingen van het afgelopen televisiedecennium benoemd. Succesformats als The Voice of Holland exploiteren de totale verveling + consumptiedrang van een publiek dat zelf vooral niets wil hoeven doen om vermaakt te worden, waarbij programma's die de kijker aanmoedigen om mensen af te zeiken en/of uit te lachen (vanaf de bank met bier in de ene hand en de andere begraven in een bak huismerksjips) als vanzelfsprekend de grootste kijkcijferkanonnen zijn. De enige reden dat televisie al tien jaar vanuit klinisch dode toestand toch gewoon beelden door kan blijven pompen is omdat het kijkerspubliek óók in vegetatieve staat verkeert. Alle programma's zijn inhoudelijk hetzelfde. De kracht van die herhaling is niets anders dan op het scherm geprojecteerde Alzheimer. Bewijs: 1.7 miljoen kijkers voor een inspiratieloze kudtsoap. Zappen we tot slot naar de populairste comedy van de nineties voor een filosofische onderbouwing van het post mortem maar voortdurende evenwicht tussen de maatschappelijke positie van televisie & de totale achterlijkheid van het massapubliek: "You don't own a TV? What's all your furniture pointed at?" Gefeliciteerd televisie, met tien jaar testbeeld.