Waarschuwing voor lijkenpikkerij
Hazes is dood en heel Nederland treurt. Ook onze Starf*cker, misschien wel een van zijn grootste fans, huilt mee. Als liefhebber van het Nederlandse levenslied blikt hij nog even terug op het korte maar roerige leven van de Amsterdamse zanger. Toch heeft hij ook zo zijn bedenkingen rondom de hype die plotseling is losgebarsten. Ofwel gun de dode oprecht respect en maak er geen handelswaar van...Hazes is niet dood
Donderdagochtend kwart voor 12. Op Radio 1 kwebbelt ene John Leerdam, van beroep volksvertegenwoordiger namens de PvdA, over zijn passie voor paars. De GSM piept. Een korte mededeling van mijn meest dierbare vriendin. “Andre Hazes is dood!”. De schat krijgt een korte reactie terug: "kut".
Ik deed al jarenlang niet meer geheimzinnig over mijn lotsverbondenheid met de grootste artiest die Nederland ooit heeft voortgebracht. Overal op de wereld heb ik meegezongen met “de vlieger” of “zij gelooft in mij”. Andre Hazes is het volksgeweten van Nederland. De Elvis Presley van de Lage Landen. Mijn GSM bleef maar SMS-jes uitbraken: mijn vrienden leefden mee met mijn oprechte rouw bij het verscheiden van de grote levenskunstenaar.
Andre Hazes was meer dan een zanger. De teksten sneden je door je ziel en laat nou vooral niemand ontkennen dat er niet tenminste 1 Hazes-song is geweest die de diepste snaren van de ziel heeft geraakt. De man was het leven zelf. Geen gladde Joling of Froger jr. met gelikte teksten en een hoop gebakken lucht. Ik zie de kleine zuipschuit weer voor me bij een optreden. In zwarte smokingcolbert met daaronder een zwarte joggingbroek. De broek van zijn kostuum hing nog thuis op een stoel ...Pilsjes binnen handbereik en een wanhopige blik in zijn ogen. Het zweet op zijn voorhoofd en die stem met bluesklank.
Zingen was het de laatste jaren al steeds minder. Het kwam rechtstreeks uit de donkerste lagen van zijn ziel. Ieder woord, iedere zin ging over HEM. Zijn cd’s waren eigenlijk een vocale biografie. Geluk kon hij niet hanteren. Ik heb zitten janken bij die fantastische documentaire “Zij gelooft in mij”. Iedere zin, iedere noot sneed door mijn ziel, want verdomme Andre bedacht geen teksten, hij verhaalde over zijn treurige leven. De beelden erbij op televisie versterkten de ellende van de beste en meest onbegrepen zanger die Nederland ooit voortgebracht heeft. Die shots van die vreselijke schoonmoeder met al dat glas voor haar hoofd wat bij nadere studie een bril van de Wallen bleek te zijn. Zijn liefde voor zijn kinderen. Zijn onmacht om wat te doen met zijn liefde voor Rachel. De songs van Andre waren het leven zelf. Net zo zwart of toch weer vol hoop.
Waarom deze column? Gisteravond flaneerde ik ergens in Noord Holland door een winkelstraat. Bij de plaatselijke Free Record Shop lagen de Hazes-cd’s al meters hoog opgestapeld. De hele avond knalde er in plaats van junglehouse Hazes uit de speakers. De jonge verkopers prezen de dode zanger aan en dat is godverdomme waar ik niet tegen kan. Gun de dode oprecht respect en maak er geen handelswaar van. Dat had iedereen beter bij het leven van de grootmeester kunnen doen toen een groot deel van het Nederlandse volk de neus ophaalde. Ik zie nu al op tegen alle lijkenpikkerei de komende weken. Want wie wisten nou werkelijk hoeveel ellende er achter zijn songs verborgen ging? Laat iedereen daar eens wat mee doen en laat mijn held met rust!
Andre, dank voor veel mooie uren.
StarF*cker