Noorwegen, maar dan anders. Terwijl het blame-gamen vandaag dankzij Peggold en naïeflinks nog steeds in de vijfde versnelling door raast [zometeen
Nieuwsuur], vergeten we bijna dat er meer mensen betrokken waren bij de slachtpartij op Utøya. Helden. Zij die geprezen dienen te worden. Leute die een medaille opgespeld mogen krijgen. Vrijwillige redders. De mensen die er voor zorgden dat Anders Breivik minder slachtoffers maakte dan gepland. Die zijn gewetenloze schoten (
FILMPJE) hoorden en besloten te helpen. Deze helden zijn al weken in het nieuws in andere landen, maar in Nederland hebben we daar wat minder tijd voor. Want Wilders, vandaar. Tijd om de spotlight eens op anderen te zetten. Bijvoorbeeld op
Marcel Gleffe. Deze Duitser stond op het punt om naar het eiland te varen, toen de schietpartij uitbrak. Gleffe bedacht zich geen moment en trok met zijn boot in de loop van de slachtpartij twintig tieners uit het water. Een
Helge, die ook vijf tieners redde. En Hege Dalen en Toril Hansen, een lesbisch stel uit Noorwegen. Zij zaten rustig aan een lesbisch diner toen ze de eerste schoten hoorden. Ze bedachten zich geen moment en
sprongen in hun boot. Met vier overtochten redden zij veertig tieners van het eiland. Achteraf bleken er kogelgaten in de zijkant van hun boot te zitten. Zomaar wat mensen die samen 65 kinderen redden, omdat ze zonder nadenken handelden in tijden van nood. Is al uitgezocht door wie zij geïnspireerd zijn? Op welke fora zij verbleven? Welke computerspelletjes hun voorkeur hadden? Wat Wilders van hunnie vindt? Enfin, blijkbaar is
De Toon belangrijker. Tekenend.
