Handboeien glimmend gepoetst? Pepperspray aan de riem? Walther geölied en lasergun geijkt? Mooi, dan
kunnen we. Een deel van de politietrainers vertrekt vandaag vanaf Schiphol, de rest morgen vanaf Eindhoven. Commerciële luchthavens, da's goeie propaganda. Een politiemissie is immers een vakantie naar de zon in vergelijking met een wederopbouwmissie. Oh. Wacht. In 'wederopbouw' kwamen termen als 'vechten', 'bermbommen' en 'ontplofte Nederlandse soldaten' ook niet voor. Maar goed, deze keer gaan we de Taliban dan ook niet bewust opzoeken hè. En de agenten die we opleiden, leren we alleen hoe de lasergun werkt als ze beloven dat ze geen wapens van massabekeuring inzetten tegen überagressieve reliterroristen die hun land per se in de steentijd willen houden. Nederland leeft in totale staat van ontkenning, dus de Taliban heeft zelf de
Volkskrant maar gebeld om breeduit te adverteren dat zij mooi wél van plan zijn om de aanval in te zetten, met dodenlijsten in de hand waarop het Nederlandse politielogo groots prijkt. Maar doordringen doet het hier niet. Rosenthal grijnst dat president Karzai en de bijna afgezwaaide generaal David Patraeus de Nederlandse aanpak volledig steunen. "Als Petraeus was gevraagd of zijn goudvis Jolande Sap heet, had hij ook ja gezegd om er vanaf te wezen", zo illustreert
Wagendorp de machtsverhoudingen en Amerikaanse desinteresse in de 'Dutch approach'. We gaan met onze ogen dicht en vingers in de oren terug naar een oorlogsland waar buiten politieke goodwill niets te winnen valt. Rosenthal mag straks van de dodenlijst de namen met een kruisje er achter oplezen terwijl GroenLinks stug zal blijven interrumperen om te vragen hoe het allemaal vordert met de vrouwengelijkheid in Kunduz. Maar let wel: Haagse vetes, naïef opportunisme en stuitende maakbaarheidsarrogantie gaan Nederlandse levens kosten in een land dat eigenlijk niemand wat kan schelen.
