Geenstijl

Niets zo Nederlands als een striemende wind in je gezicht. Regendruppels ter grootte van golfballen op je hoofd. En dan over lange, verlaten fietspaden peddelen. Met een capuchon die maar niet goed op je hoofd blijft zitten. Niet meer weten of het nou regen of snot is op je gezicht, maar het hoe dan ook gewoon alle kanten op laten lopen. Grote druppels aan je wenkbrauwen en nauwelijks een hand voor ogen kunnen zien door de slagregen. Voetjes omhoog als je door diepe plassen rijdt. Door rukwinden bijna tot stilstand komen. Schelden en vloeken tegen diezelfde verdomde wind, omdat je het zeer persoonlijk neemt. De regenbroek klam en dan voelen dat je spijkerbroek ook steeds meer tegen je bovenbenen aan begint te plakken. Die koude straaltjes water die via je wang langs je nek je regenpak in lopen. Het fietsen door dit soort misantropisch weer is een rite de passage wat je een echte Nederlander maakt. Het is wat ons dus ons maakt. Zappen we even naar de PVV Zuid-Holland: "Uh ja, vies bah weer, we gaan wel een andere keer maatschappelijk betrokken campagne voeren." Geplande fietstocht langs de Zuid-Hollandse kust afgeblazen vanwege regenbuitjes en wat wind door de partij die Nederland hoog in het vaandel heeft staan. ROFLOL. Wat was het goede campagne geweest als ze, ondanks de regen en wind, gewoon als bikkels op de fiets waren gestapt. Maar ja helaas dikke PR-faal. De PVV trekt die gure wind niet. Stelletje mietjes.