Een tsunami van obesitas
overspoelt de wereld, lazen we vorige week. Een stormvloed van mensenblubber zet de aardkloot kniehoog in de obesitasdrap. We schranzen onszelf de vernieling in. Welvaart en weelderigheid, gecombineerd met de zo laag mogelijk gehouden productiekosten van ons voedsel, zorgen voor ruim een half miljard vette varkenskoppen op flubberende XXXXL-lichamen. Maar gelukkig hebben wij in Nederland Nicolette van Dam. Een rots in de branding van het kolkende overtollige menselijk vet. Wekelijks bestookt zij vier dikke kinderen een half uur lang met
product placement. Want dat helpt. In het programma 'Help, ons kind is te
dik' MC't Nicolette de obesitasgezinnetjes van de ene sluikreclame naar de andere volgens de regels van de emo-TV. Terwijl het probleem meteen duidelijk was: luiheid, gebrek aan discipline en ranzig voedsel. En uiteraard de standaardtwist die stelt dat het probleem bij de ouders begint. Primaire doel: money in the bank voor RTL. Tenzij Nicolette
vanavond het vet van de fatties met een rietje wegzuigt uit de huidplooien, dan nemen we onze woorden terug en is ze de Moeder Theresa van de vetkleppen. Maar GeenStijl, je mag toch geen
grappen maken over obesitas! Dat is een hele erge ziekte! Nee, obesitas is een lieve manier om vraatzuchtige veelvreterij te omschrijven. Door het een ziekte te noemen, verschuif je de verantwoordelijkheid. Als je met een gedragsmatige verandering kan 'genezen', is het geen ziekte, klaar. Wat Ricky Gervais zegt:
1,
2 en
3. Zo, toekomstige communicatiemedewerker, succes met je gezellige
nieuwe baan. En nu van je luie reet afkomen en kappen met teveel smerig voedsel vreten. Stelletje zompige zeugen.
