Liesbeth Wytzes is de excuusmilf van Elsevier. Een publiciste van het niveau winnares Libelle columnistenwedstrijd die graag generaties vrouwen waar ze zelf niet bij hoort
kapot schrijft. Alles wat na 1970 geboren is met een gleuf vindt een keer een bermbomblog van deze tekstterroriste op haar pad. Zo ook Mieke van
Zijl Poll. Mieke is een opiniërend meisje van 24 dat stukjes tikt voor de Volkskrant. Vandaag over hoe twintigers opgroeiden in de weelderige jaren '90 en nu keihard in de kringspier
genaaid worden door economie, verzorgingsstaat en huizenmarkt. Maar dan poëtischer. Als je 24 bent heb je echter nog nauwelijks haar "daar beneden" en dien je volgens Liesbeth Wytzes dus niet een mening te etaleren. En zeker niet over het feit dat het best ruk is om in de babyboomerfenis te wonen. Vandaar dat Liesbeth een vroeger-was-alles-pas-ECHT-KUT-blogje op Elsevier
queefte. Niet dat ze de column van Mieke goed gelezen heeft, gezien het verkeerd overnemen van de achternaam, maar een kans om kritische jonge vrouwen te bashen kon ze niet laten liggen.
Wat nou kut, Mieke? In de jaren '60 was abortus iets wat je tijdens het uurtje fietsen naar school met een breinaald deed, dat was pas kut! Dus twintigers moeten hun MUIL HOUDEN! Tuurlijk, Liesbeth, in tegenstelling tot de eeuwen ervoor of meerdere niet-westerse culturen nu waren de jaren '60 pas echt verschrikkelijk voor jonge vrouwen. Zulke anachronistische vergelijkingen lopen altijd scheef. Dit is weer een typisch geval van babyboomerige zelfbefferij. Dus Liesbeth, namens al twintigers: jij moet je bek houden en niet zo piepen. Of, om het in je
eigen woorden (eerste alinea, laatste regel) te zeggen: "
Het is leuk als oude mensen een mening hebben. Maar ze moeten niet zo betweterig zijn." Duidelijk?
