Er was een tijd dat de decembermaand wel leuk was. We woonden in eenvoudige hutjes en hielden ons bezig met tuinieren en jagen op herten en zwijnen. Man man, dat waren nog eens tijden. Nooit belasting betalen of scheren, en voor elk wissewasje bedachten we een God, gewoon omdat het kon. Iedereen was lid van Trots op Germania en af en toe gingen we lekker vechten met een Romeins cohort. Oké, het najaar was kudt. De groente raakte op, en de vleesvoorraad begon een beetje te stinken. Maar dan kwam die dag in het jaar dat de zon iets moois ging doen. Opeens hield het op met donker zijn. Hoera!
Zonnewende! De dagen werden weer langer. De gedachte aan de zomer (Yes! Zon! Zee! Strand! Topless Wijven! Kamelentenen!) maakte dat we twaalf dagen gingen feest vieren. We zopen, naaiden, dansten, aten paddo's en staken dingen in de fik. Voor de fun. Mooi was die tijd. Dat ging eeuwen goed tot het rampjaar 752. Een of andere saaie katholieke lamlul met de naam
Willibrord vond dat dat helemaal niet MOCHT, dat gedrag en die feesten van ons. Kwam er zomaar ff een gast uit het buitenland zeggen hoe wij moesten leven. WTF? Die Willibrord-gast trapte allerlei belangrijke dingen van de hardwerkende Germaan kapodt en zei, die zogenaamde zonnegod van jullie, dat is
Jezus, en dat lichtfeest van jullie heet voortaan
Kerst. Jullie moeten voortaan pasteibakjes met ragout eten en halma spelen met de hele familie. Saai man! En er was niks tegen te doen want die hufter van een Willibrord had een giga leger van fundamentalistische Franken achter zich. Dus. Zodoende. Sindsdien
versieren we bomen in december en doen
webcammeisjes een rode muts op. Zeau. Weet u dat ook weer...
