Poezewies en het einde van D66
Nog twee nachtjes slapen. Twee spannende nachten. Heel Nederland zal zwetend onder de lakens gaan met maar 1 brandende vraag: doet ze t of doet ze t niet
Camerateams en ander journalistiek geteisem zal dinsdag en masse uitrijden naar Amsterdam waar Loezewies van der Laan haar finest hourzal beleven. Natuurlijk zal deze ziekelijk ambitieuze politica enthousiast de ring in gaan. Mevrouw is bezeten van macht. Het maakt niet uit hoe en met wie. Ze zal en moet lijsttrekster van D66 worden Dat gaan boeiende maanden worden met een vrouwelijke Machiavelli aan het hoofd van een politiek lijk. Gisteren in Zutphen voerde ze de spanning op. Bij StarF*cker steeg de verkiezingskoorts al.
Wellust bij Poezewies
Mevrouw is behaagziek. Poeziewil wil gevraagd. Natuurlijk weet de fractievoorzitster van de meest overbodige partij al lang dat lijsttrekker wil worden. Maar de fans zullen de komende dagen dat verzoek nog eens kwijlend bij Poezewies moeten herhalen. Ik ken dat soort vrouwen. Bloedgeil van macht en wellust. IJskoud in de benadering, want ze willen de aanbidders letterlijk op de knieën dwingen ter verhoging van de feestvreugde. Maar als je deze machtswellust wegstreept wat blijft er dan over van deze uitgekookte dame?
Heel weinig. Ik heb nooit D66 gestemd, maar vond het eigenlijk ongevaarlijke idealisten. Politieke hoeren, want ze waren altijd wel weer nodig om deze of gene combinatie aan een meerderheid te helpen en altijd was er Hans van Mierlo als het mis dreigde te gaan. Of de humorloze kinderboekenschrijver Jan Terlouw. Een club van vooral linksige ambtenaren zonder drive die de Partij van de Arbeid too much vonden. Druk met hun carrière met politiek voor de cv. Veel vaste congresbezoekers weten dat er altijd wel wat te neuken viel op een congres van de Democraten. Die club oefent een magische aantrekkingskracht uit op hoger opgeleide chicks van de singlesites van De Volkskrant en de NRC.
Van die dames die geen secretaresse zijn maar officemanager en dwepen met macht en money. D66 is de partij van de one-night-stands. Dat is ook het beeld van de politieke leiders die de laatste jaren komen en gaan bij de Democraten. Ik zal je de namen van deze pantoffelparade besparen, maar diep ging het niet. Een vermakelijk congres ook dit weekend weer in Zutphen. Wat ik ervan begreep is dat de partij met terugwerkende kracht van heel veel zaken spijt heeft. Van de toetreding tot het kabinet tot het afschieten van de wortels van D66, de staatsrechterlijke hervormingen. Dat was dankzij de PvdA inderdaad, maar met stille instemming van CDA en VVD. Die vonden het allemaal prima en huilden krokodillentranen.
En dan Afghanistan. Dreigen met een crisis en dan toch instemmen. Wie speelde in al deze kwesties een sleutelrol: juist Poezewies. Een politieke kameleon, die gedreven wordt door macht en wellust. Het straalt van haar af. Ieder lachje is berekend. Het dametje geeft de partij een rapportcijfer 4, maar gaat gewoon door. VVD en CDA lachen zich rot. De oude rot Brinkhorst nemen ze serieus, maar de andere kandidaat-lijsttrekker Alexander Pechtold is voor iedereen een kneus met een grote bek buiten de ministerraad en weinig tekst als het echt moet. Voor wie D66 lief heeft worden het slechte tijden. Als de VVD Mark Rutte kiest dan hebben de links-liberalen zelfs een mooie nooduitgang. Ter linkerzijde flirt Wouter Bos. Poezewies zal het tij niet meer kunnen keren...
StarF*cker