Geenstijl

Vertrouwde reflex in VVD-top bij onwelgevallige informatie: jokken https://t.co/NlzeqL610n via @volkskrant

— Bas Haan (@bas_haan) 25 januari 2017

"Dit is politiek op z'n lelijkst. Politiek die feiten ontkent, ondergeschikt maakt aan beeldvorming. Misstappen worden voortdurend ontkend, gebagatelliseerd, verhuld, goedgepraat. Dan zet je de deur wagenwijd open voor emoties en de onderbuik. Het is niet voor niets dat aan de woorden van Rutte steeds wordt getwijfeld. Hij biedt een podium aan al diegenen die sowieso niet veel ophebben met de waarheid en hun positie ververwerven op basis van angst, boosheid en andere emoties. Dat is de politieke prijs voor leugens, de rekening die Rutte zichzelf presenteert." Krek wat Bas Haan in een interview met de Volkskrant zegt. En wat Sheila Sinaspril vanochtend in diezelfde krant schrijft: "Haan reconstrueert nauwgezet hoe dit resulteerde in een Trumpiaanse zelfgecreëerde werkelijkheid. Hij schetst een absurdistisch theater waarin Ard van der Steur, dan nog Tweede-Kamerlid, in zijn rol als souffleur van de minister/campagnemedewerker van de VVD/ persvoorlichter/aspirant-minister zelf meeschrijft aan de antwoorden op de Kamervragen die hij aan minister Opstelten stelde." Het is vandaag de dag vóór het debat over de bonnetjesaffaire met Steurmans, maar of die nu aftreedt of niet: het zal het gevolg zijn van opportunistische overwegingen bij anderen (PvdA) en zijn eigen debatkunsten (dat maakt helaas uit) terwijl Ard sowieso damaged goods is, aangeschoten wild dat echt niet meer terug zal keren op het pluche. Dat hij gisteren, a good day to bury bad news, dit briefje (pdf) naar de kamer stuurde met info die hij op 12 januari al in handen had: laten we maar geloven dat het zijn ambtenaren toevallig precies 12 dagen kostte om over te schrijven. Laten we onze cynische blik maar even in de koelkast zetten en naar de persoon Van der Steur kijken op de enige manier die nu passend is: met medelijden voor een over het paard getilde corpsbal die op een positie kwam waar hij nooit had mogen zitten. Het gaat namelijk niet om de persoon Van der Steur, zo valt ook af te leiden uit de titel van Haans boek De rekening voor Rutte. Het gaat om iemand anders. Iemand die de afgelopen vier jaar (en de strompelende farce-kabinetsperiode daarvoor) de onbetwiste nummer één van de Nederlandse politiek was. Iemand die het moeras niet leegpompte, maar zolang hij het beheer erover had daar zo veel mogelijk afval in verstopte. Iemand die in 2010 als formateur verantwoordelijk was voor de oprichting van het symbool van deze professioneel politiek gecommuniceerde bagger, het Ministerie van Veiligheid en Justitie. Iemand die keer op keer twee partijgenoten aan het hoofd van dit monstrum zette, als om uit te stralen: macht en tegenmacht, daar hebben wij lak aan en niet zo'n beetje ook. Iemand die opnieuw de verkiezingen wil winnen en daartoe in een briefje aan de burgers die hij jarenlang besodemieterd heeft, schrijft dat ze normaal moeten gaan doen. Doe zelf normaal, Mark. Of beter nog: ga weg.