![habenesgewusstundverborgen habenesgewusstundverborgen.jpg](https://legacy.gscdn.nl/archives/images/habenesgewusstundverborgen.jpg)
Het is vandaag twee jaar geleden dat Malaysia Airlines vlucht MH17 neergehaald werd boven Oost-Oekraïne. Zo lang al? Ja, zo lang al. Aan boord 298 onschuldige mensen - waaronder 196 Nederlanders - die deze aanslag geen van allen overleefden. Destijds sprak Rutte nog over gerechtigheid en straf voor de daders. De MinPres van alle Nederlanders ging zich persoonlijk inzetten voor het bovenhalen van de onderste steen. Eerder zou hij
niet rusten. Er is de afgelopen twee jaar heel veel gebeurd, en tegelijkertijd ook weer heel erg weinig. Timmerfrans zat bijkans te
janken in de VN-veiligheidsraad, ging viral, maar wist diplomatiek gezien geen reet uit te halen. Rusland en Oekraïne verzonnen smoesjes om hun primaire radarbeelden niet te hoeven delen ('Onderhoud!', 'Gewist!') en kwamen daar gewoon mee weg. Nabestaanden schreven brief aan Poetin en Poroshenko, die onbeantwoord bleef. Er kwam zelfs nog een associatieverdrag met Oekraïne tussendoor: prima, zult u zeggen, laat dan eerst maar eens even die radarbeelden zien. Maar Mark 'onderste steen' Rutte haastte zich om uit te leggen dat die zaken heus echtwaar
helemaal niets met elkaar te maken hadden. Twee jaar verder loopt het onderzoek van Nederland en Maleisië
nog steeds. Het onderzoek van Bellingcat
ook. En ook de Nationale Omtzigtman heeft het dossier MH17 nog
niet losgelaten. Maar ondertussen ligt die onderste steen nog altijd ergens in de modder in een veld in Oost-Oekraïne. Of ergens onderin een bureaula in het Kremlin, zo u wilt. En diep van binnen weten we eigenlijk allemaal wel dat die gerechtigheid voor de slachtoffers er niet meer van gaat komen. Want zoals Omtzigt gisteren zei bij
EenVandaag: als je die radarbeelden in het eerste en tweede jaar niet hebt weten te achterhalen, waarom zou dat dan in het derde jaar opeens wel lukken? De verkiezingen zijn in zicht, Rutte is bijna MinPres-af. De premier die niet zou rusten tot de onderste steen boven was, spreekt twee jaar na dato op
feestboek alleen nog obligaat over 'de herinnering aan de 298 overledenen die voor altijd bij ons zal blijven.' Waarmee het eens te meer pijnlijk duidelijk wordt dat niet de waarheid of gerechtigheid, maar de herinnering uiteindelijk het enige zal zijn dat Nederland en de nabestaanden rest.