Geenstijl

Voorspelbare verkiezingsuitslag brengt linkse troost

Wekenlang hadden media, politici en duiders zichzelf bang gemaakt met een door clicks gedreven maar volkomen gefabriceerde horse race tussen Marine Le Pen en Emmanuel Macron, zondag konden ze hun opluchting nauwelijks verbergen. Als er twee meedoen is de theoretische kans 50/50 maar in de praktijk was het altijd ondenkbaar dat Le Pen ditmaal wel ging winnen.

De lagere opkomst was al lang voorspeld, geen enkele peiling gaf Le Pen een kans en politieke opponenten die eerder waren afgevallen, met name de kneiterlinkse Mélenchon, riepen hun aanhang op om geen stem aan Le Pen te geven. Net als in 2017. Eigenlijk was het enige verschil dat Macron toen zei dat er bij de volgende verkiezingen geen Le Pen meer zou zijn, terwijl ze in werkelijkheid dichterbij kwam dan ooit - maar nog altijd ver weg bleef van de winst.

Uiteraard zingen de nodige complotten rond over doorgestoken kaart en gestolen verkiezingen, opgeluisterd door vage video’s die vermeende stembusfraude moeten aantonen. Het zijn door frustratie gedreven overtuigingen, aanwezig bij slechts een marginaal (maar groot gemaakt) deel van de teleurgestelde kiezers. Hun onderliggende vragen liggen aan de oppervlakte: Als de gele hesjes zo vaak de straat op gaan, hoe kon Le Pen dan niet winnen? Als de islam steeds meer wijken en steden overneemt, hoezo weigert de kiezer daar wat tegenover te zetten? Waarom wordt Macron beloond voor zijn politiestaatbeleid tegen een virus? Waarom winnen de globalistische schaalvergroters die de kleine man verdrukken opnieuw zulke belangrijke verkiezingen?

Sja. Democratie is een grillig ding. Degenen die de straat op gaan vanwege onbetaalbare levenslasten, die last hebben van islamisering, die zich onderdrukt voelen door het beangstigend vrijheidsbeperkende pandemiebeleid dat werd gevoerd, zijn en blijven een minderheid in een vergrijsd westers land met een enorme middenklasse. Maar teleurgestelden blijven een lawaaierige minderheid en ook: de teleurgestelden bleven thuis - comme il faut, volgens de linkse deug-doctrine. Die mensen bleven niet in de laatste plaats thuis vanwege de vigerende medialogica, waarin Le Pen-kiezers op voorhand racistische extreemrechtse xenofoben zijn. En ze waren sowieso nooit in de meerderheid: democratie is voor geriatrische staatsomroepkijkers, niet voor gemarginaliseerde gedupeerden.

Macron heeft vast eerlijk gewonnen. De meerderheid is niet boos genoeg, de echt teleurgestelden gingen überhaupt niet. De weg naar de stembus was echter geplaveid met (lelijker) verwijten aan de tegenstem. Of er ooit een meerderheid voor Le Pe zou kunnen zijn, dat weten we niet. Maar dat ze pertinent oneerlijk behandeld wordt door pers en politici (in binnen- en buitenland), is een niet te negeren factor die aan haar verlies heeft bijgedragen. Tot grote opluchting van de politieke mediamachine.